"ငယ္ေလး"
အသံတိတ္ငိုေနတဲ့ ေမာင္ျဖစ္သူ Sehun ရဲ႕ လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ
ႏွစ္သိမ့္ရင္းစကားဆိုသည္.....
သိတာေပါ့......
အတိတ္ကျဖစ္ရပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ေနာင္တတို႔ကို ရင္၀ယ္ပိုက္လို႔ ငိုေႂကြးေနသည္ကို.....
"ငယ္ေလးခံစားေနရတာ မမသိတာေပါ့ ဒါေပမဲ့ ငယ္ေလးရယ္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာ
ၾကာပီေလ ဘာလို႔ ခုထက္ထိ မေမ့ႏိုင္ေသးတာလဲကြယ္"
"ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္... သူ"
"ငယ္ေလးရယ္ မင္းေၾကာင့္မဟုတ္တာသိရဲ႕နဲ႔ "
မမမွ ေလသံမာမာနဲ႔ အနည္းငယ္မာန္လိုက္ေတာ့ Sehun ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ကိုယ္လံုးဟာ ဆက္ခနဲ တုန္သြားေလရဲ႕.....
"ဒါေပမဲ့ "
"ေတာ္ေတာ့ငယ္ေလး မင္းေၾကာင့္မဟုတ္လို႔ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြ ေမ့ေပ်ာက္ၿပီး အနာဂတ္ကို အပူအပင္မရိွ ေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္စမ္းပါကြာ"
Sehun စီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ရင္း ထပ္မက်လာေစရန္ ထိန္းထားလိုက္သည္......
တကယ္ေတာ့ အတိတ္ဆိုးဟာ ညစဥ္ညတိုင္း သူ႕အား ေျခာက္လန္႔ေနဆဲပင္........
"ေလးငယ္!!!!!!"
အခန္းထဲ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ၀င္လာတဲ့ ကေလးငယ္ေၾကာင့္ ကေလးငယ္ဆီ Sehun အၾကည့္ေရာက္သည္........
တ႐ႉ႐ႉတရွဲရွဲႏွင့္ ကေလးငယ္ ေဒါသထြက္ေနမွန္း Sehunသိလိုက္ပါၿပီ.....
"ေလးငယ္ ကြၽန္ေတာ့စက္ဘီးေရာ"
ကေလးငယ္အေမးေၾကာင့္ Sehun သူ႕အမအား လွမ္းၾကည့္သည္......ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ထားျပန္ၿပီလဲေပါ့.....
"မရိွေတာ့ဘူး တီေလး သူမ်ားေပးျပစ္လိုက္ပီ"
သြားၿပီ..... ငရဲမီးကို ထင္းသြားေမႊးလိုက္ၿပီ......
"wae? "
"မင္း ဟိုတစ္ေန႔က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုတင္နင္းေနတာတီေလးေတြ႕တယ္"
"အဲ့တာ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနလို႔တူတူတင္ေခၚေပးသြားတာ တီေလးရဲ႕....
တီေလးကလည္းဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္စက္ဘီးမရိွရင္ ဘာနဲ႔ေက်ာင္းသြားရမွာလဲ"
