Paris: ESCAPIST

Chapter Sixteen

"I'm really upset. Kung alam ko lang na si Paris ang boss ko, hindi na sana ako nag-apply doon." reklamo ni Cameron kay Bryll sa kinagabihan nun.

"Don't get upset by that. Ganoon talaga ang buhay. It gives us what we do not ask for and take from us the more important ones. Just try to live with it and you will overcome those misfortunes." makahulugang sabi sa kanya ni Bryll. Ito ang kanyang naging sandalan at tagapayo sa mga taong nakalipas.

Humugot siya ng malalim na buntong-hininga.

Nagkibit lang ng balikat si Bryll saka muling nagsalita. "So, what was your plan? Kung maghahanap ka ng bagong mapapasukan, consider my offer may bakante pang puwesto sa kompanya."

Pinandilatan niya ito na ikinatawa lang ng binata. "Oy! Where's my pride? Bakit naman ako aatras agad. At isa pa, kahit anong gawin mo, I won't accept your offer. Marami ka ng nagawa para sa akin. It's about time na ako naman ang kikilos."

"Really? Buti naisip mo yan?" anang binata at sinabayan pa nito ng malutong na tawa.

Hinampas ito ni Cameron. "Hoy! Yayaman din ako at mababayaran kita."

"When?" asar pa dito ng binata na sinabayan pa nito ng pag-abot ng calculator na nakalapag sa mesa.

Tuluyan na din siyang tumawa. "Don't you dare!"

Tawa lang ang isinagot ni Bryll at sinimulang magtipa ng calculator. Iningusan niya ito.

"Anyway, who is this Saphira that I heard from Troy." maya-maya'y tanong ni Bryll.

Bigla siyang napangiti. "A friend he met in school."

"Oh. Palagi niya itong ibinibida sa akin. He even wanted me to meet that girl."

"Yeah, he told me that too.

"Well, maganda na rin at may nahanap siyang kaibigan. He even told me na hindi na raw siya mahihirapan dahil nakaka-english daw ang kaibigan niyang iyon."

"That's your fault for exposing him to the English language. Buti at nandiyan sina mama at si Evelyn na nagtiyagang turuan siya ng Tagalog sa nakalipas na buwan.

"Don't worry about that. Fast learner naman si Troy." pagtatapos ni Bryll sa kanilang usapan.

*****

"Good morning Sir." Halos mairita na si Paris sa mga salitang palagi niyang naririnig araw-araw. Para sa kanya mas gugustuhin niyang huwag na lamang siyang batiin ng mga ito

Hindi niya lamang pinansin ang mga ito. Nagmamadali siyang dumiretso sa kanyang opisina

"Good morning Sir!" Nabigla siya sa nabungarang isang nakangiting Cameron. "Coffee sir?"

Tinitigan niya lamang ito pagkuway tumango at binuksan ang nakapinid na pintuan saka pumasok. 

Palaisipan pa rin sa kanya ang pagbalik ni Cameron. He thought she already resigned. After what happened yesterday? With those smiles? Oh really? Hindi na siya nakapagconcentrate. Sumandal siya sa kanyang upuan at tumingin lang sa kawalan.

Mamaya'y pumasok ang babaeng laman ng kanyang isipan. Nakangiti itong inilapag ang kapeng pinatimpla niya.

Nakatingin lang siya kay Cameron at inobserbahan ang bawat galaw nito. Mas lalo itong gumanda. She still have those beautiful eyes that used to look at him with passion and admiration. And now, those eyes look at him like he was just an ordinary person. Those delicate lips he used to kiss anytime he liked. That body he used to hug everyime he desired. Ganoon pa rin kaya kung gagawin niya rin ang mga ito ngayon. He felt uneasy at the thought.