Son sayfalara yaklaşıyordum. Annem neredeyse bütün sayfalarda babamdan bahsetmişti. Okuduğum kadarıyla okul bitmişti ve babam karanlığa daha da gömülmüştü ve artık Tom Marvolo Riddle değil Lord Voldemort olmuştu. Ama annem onun hep yanında olmuş. Sayfaları çevirdim. Tarih olmayan bir sayfaya gelmiştim.
-Elizam... Benim güzel kızım. Bu olanların hepsini sana açıklamak istiyorum. Şu an anlatsam da anlayamazsın, çok küçüksün birtanem... Sen olmadan önce bir kehanet gördüm. Senin benim ve Tom 'un kızı olacağını, ve herkesin seni öldürmek isteyeceğini gördüm... Insanlar bilmedikleri şeyden korkarlar hayatım, senin ne kadar güçlü olacağını bilmiyorlar bu yüzden de korkuyorlar. En kısa çözüm olarak da öldürmeyi buluyorlar... Senin şu an benim ailemin evinde olduğunu düşünürsek sana bu gen ile ilgili bir takım şeyi anlatmış olmalılar, sen Yakutsun. Yakut içimizdeki en özel olmuştur. Ilk başta nedenini bilmiyordum ama sonra sen doğdun. Bir kehanet birtanem, hepsi senin kehanetinden dolayı oldu...
Karanlık ve Işığın bir araya gelişinden doğacak.
Karanlık onu bulacak...
Acılar çekicek, kimsenin çekmediği kadar...
Kıpkırmızı, oluk oluk kanlar var...
Yaşanmamış bir hayatın acılarını çekecek...
Safkan olan asi adam, kızın Yakuttan kalbini aslan darbeleri ile keskin bir şekilde binlerce parçaya bölecek...
Elindeki gücü etrafını zehirleyecek,
özgürce seçmezse ölümü...
Defteri kapattım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlığın İçindeki Beyazlar...
Teen FictionHayatı günahlarla çevriliydi. Yedi yaşından beri... O babasının sayesinde en güçlü ve korkusuz cadı olmuştu... O üvey kız kardeşinin ve diğer kişilerin hep imrenerek baktığı bir kız olmuştu zekası ile, yeteneği ile, karanlık lordun gözdeliği ile...
