Μετά από 2 χρόνια.
-«Τομι;»,φώναξα μαζεύοντας από τον καναπέ τα πεταμένα του μπλουζάκια.Αμαν,αυτό το παιδι!Ιδιος ο μπαμπάς του.
-«Ναι,μαμά;»,με ρώτησε κατεβαίνοντας από τα σκαλιά.Φορουσε τις πιτζάμες του με τον Τουιτι και τα καστανόξανθα μαλλιά του έπεφταν μπροστά στα καταπράσινα μάτια του.
Ποτέ μεγάλωσε κιόλας,το μωρό μου;
Πριν λίγες μεριές έκλεισε τα δυο και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.
Σαν χθες θυμάμαι την στιγμή που τον έφερα στην ζωή.
Εδώ.Στην Νέα Υόρκη.
Μόλις αντίκρυσα αυτά τα ματάκια...
Αυτό το προσωπάκι..Όλα μέσα μου άλλαξαν.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως τόση ώρα είχα χαθεί στις σκεψεις μου με τα γαλανά μάτια μου ελαφρώς βουρκωμένα,μέχρι την στιγμή που με «ξύπνησε» ο Τόμι.
-«Εε μαμά!»,φώναξε κουνώντας τα χέρια του περα δώθε.
Κούνησα το κεφάλι μου καθώς επανήλθα στην πραγματικότητα.
-«Ναι,μπιφτεκακι μου;»,τον ρώτησα και αυτος γέλασε.
Από τοτε που γεννήθηκε έτσι τον φωνάζω.Οταν τον πρώτο πήρα στην αγκαλιά μου ήταν αρκετά αφρατουλης σε αντίθεση με τώρα,για αυτό και από τοτε τον αποκαλώ έτσι.
-«Κοιμήθηκες όρθια;»,με ρώτησε και εγω γελασα.Το βλέμμα μου έπειτα πήγε στο μοχθηρό.
-«Τι είπες;»,τον ρώτησα πλησιάζοντας τον απειλητικά.
Αυτός γουρλωσε τα μάτια του και πισωπατουσε.
Εγω άρχισα να τον κυνηγάω σε όλο το σπίτι και ο ήχος του γέλιου μας αντηχούσε σε όλο το σπίτι.
Αφού τον έπιασα,άρχισα να τον δαγκώνω παντού.
Στα χέρια,στον λαιμο,στα μάγουλα,στην μύτη.
Δεν τον χόρταινα.
Αυτός τσίριζε και εγω γελούσα από αυτήν την αντίδραση του.
Ξαφνικά,ακούσα κλειδιά από την εξώπορτα του σπιτιού μας.
-«Τι παίζουμε;»,μας ρώτησε ο Γκειμπ και αφού άφησε τον χαρτοφύλακα του,έτρεξε προς το μέρος μας.
Μου έδωσε ένα φιλι στο στόμα και άρπαξε τον Τομι στην αγκαλιά του.
-«Μη!Γαργαλιεμαι!»,φώναξε ο Τόμι.
YOU ARE READING
When You Hate Him,You Love Him? #rbc #BB2k19
Romance{Book 1}. -«Τον μισω.Τον μισώ όπως μισεί ο άνθρωπος τον ήλιο όταν ξυπνάει και τον χτυπάει στα μάτια.Οπως το χιόνι μισεί την ζέστη.Οπως ο σκύλος μισεί την αδιαφορία.Όπως το σκοτάδι μισεί το φως.Ολο αυτό που νιώθω για αυτόν είναι μίσος!» Ίρις: Ένα κορ...
