I.N.S.A.N.E [ completed ]

21

"အခုလိုျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ?"

"တစ္လေလာက္ပဲရွိအုန္းမယ္ထင္တယ္"

"ႏွာေခါင္းေသြးကေရာ အၿမဲလွ်ံတတ္တာလား?"

"မဟုတ္ပါဘူး...ဒီရက္ပိုင္းမွပါ"

"အင္း"

စာ႐ြက္ၾကမ္းေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္ေရးျခစ္လိုက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာတန္းေတြက ခနအတြင္း စာ႐ြက္တစ္မ်က္ႏွာလုံးအျပည့္ ျပန႔္က်ဲသြားသည္။

ေနာက္...ႏွာေခါင္းေပၚ ေလွ်ာခ်ထားတဲ့ ေ႐ႊေရာင္ကိုင္းမ်က္မွန္ေလးကို ပင့္တင္ရင္းမွ ေဖာင္းအိအိ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက စားပြဲေပၚမွာ တေတာက္ေတာက္ေခါက္တယ္။

အင္း ။ ေဒါက္တာက လွတာထက္ ေလးစားျမတ္ႏိုးဖြယ္ပုံစံေလးပဲ..!

"ဆရာမ...က်မ ႐ူးေနတယ္လို႔ထင္လား?"

ေဒါက္တာက ရီသည္။ မွတ္စုစာအုပ္ေလးကို လွန္လိုက္ရင္းမွ~

"အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္႐ုံနဲ႔ေတာ့ မ႐ူးပါဘူးကြယ္~
ၿပီးေတာ့ တကယ္႐ူးတဲ့သူေတြကလည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ဆီ လာမျပတတ္ၾကဘူးေလ"

ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ ေစာေစာပိုင္းက ကိုယ္ေျဖထားတဲ့ လတ္တေလာ အေျခအေနေတြကို ဆရာမျပန္ဖတ္ေနတုန္း ကိုယ္လဲ အခန္းေလးထဲ ေဝ့ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

"ဒါဆို...ဒီ ၂ႏွစ္ အတြင္းမွာ ေပ်ာ္စရာအိပ္မက္ေလးတစ္ခုေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးတာလား သမီး?"

"Nae..."

ကိုယ္ ခပ္ဖြဖြ ရီလိုက္ရင္း ေျဖမိေတာ့ ေဒါက္တာကလည္း ၿပဳံးၿပဳံးေလးႏွင့္ ေခါင္းညိမ့္သည္။

"ဆရာမကို သမီးအိမ္မက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လား ေမဘယ္လ္?"

အေရွ႕ကေဒါက္တာရဲ႕ စကားသံကို နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတြက နံရံမွာ ျမဳပ္ထားတဲ့ မွန္ခန္းေလးထဲက ကူးခတ္ေနတဲ့ ငါးေလးေတြဆီ ပ်ံ႕လြင့္သြားျပန္သည္။

တကယ္ဆို အလွေမြးငါး ေမြးတာကလည္း အကုသိုလ္ပဲမဟုတ္လား..? သူတို႔ရဲ႕ဘဝကို ဒီလို မွန္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေဘာင္ခတ္ထားတာမ်ိဳးေလ..