I.N.S.A.N.E [ completed ]

27

"ဒီေလာက္ပဲ ငိုေတာ့..."

တစ္သ်ဴးတစ္႐ြက္ကို ထုတ္ေပးရင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီရဲေနတဲ့ထယ္ေယာင္း ေက်ာကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးမိသည္။

ႏွာရည္ေတြတၿဗီးၿဗီးညႇစ္ထုတ္ရင္း ကိုယ့္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးသည္မို႔
ကိုယ္ ခပ္ဖြဖြရယ္ရင္း ေကာင္းကင္ဆီကိုပဲျပန္ေငးေနလိုက္သည္။ ၾကယ္ေတြမရွိဘဲ မဲနက္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးက နည္းနည္းေတာ့ေၾကကြဲစရာေကာင္းေနသလိုပဲ....

"ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကလဲ ေနမေကာင္းတာကိုဘယ္ခ်ိန္ထိ တစ္ေယာက္ထဲဖုံးကြယ္ထားဖို႔ေတြးေနတာလဲ နင္!"

"မဖုံးကြယ္ပါဘူး...ငါေတာင္အခုမွသိတဲ့ဟာကို "

"ဂိုေမဘယ္လ္!!!"

ငိုထားလို႔ ႏွာသံေပါက္ေနေပမယ့္ ၾသရွေနဆဲ ထယ္ေယာင္းေအာ္သံက ကိုယ့္ညာဘက္နားထဲမွာ အူကနဲ႔ပဲ...

"ၾကယ္ေတြလဲမရွိဘူး"

"နင္ဟာ..."

တိမ္ဝင္သြားတဲ့အသံေနာက္မွာ ထယ္ေယာင္း ကိုယ့္ကိုသနားစဖြယ္စိုက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတာ မေျပာလဲသိေနတယ္။ မြန္းၾကပ္ေနၾကတာခ်င္းတူတူ ကိုယ္က ကာယကံရွင္ျဖစ္ေနလ်က္နဲ႔ သူ႔ေလာက္မခံစားရတာ နည္းနည္းေတာ့ရီစရာေကာင္းသလိုရွိသည္။

"ထယ္ေယာင္းအာ...ျပန္ၾကရေအာင္ မနက္ျဖန္တစ္ဘာသာေျဖရအုန္းမယ္ေလ လာ...ထ"

ဉာဥ့္နက္ေနၿပီမို႔ ကိုယ္တို႔ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးကစားကြင္းေလးအနားမွာ လူသြားလူလာေတာင္ရွိသည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ကိုယ့္အထင္ေတာ့ ဆယ္နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္၊ သူျပန္သင့္ၿပီ။

ကိုယ္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးသည္ထိ ထယ္ေယာင္းကမထေသးပဲ ငူငူငိုင္ငိုင္ဆက္ထိုင္ေနသည္။ ေလပူေတြတခ်က္ ျဖတ္တိုက္သြားလို႔ ပြစာႀကဲေနတဲ့ဆံပင္ေတြက သူ႔နဖူးျပင္ေပၚမွာ မညီမညာနဲ႔...

"ထယ္ေယာင္းအာ...ငါတို႔...အရင္လိုပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြပဲေတြးၾကမလား ဟင္?"

"ငါက ဂြၽန္းဂ်ဳံးကု မဟုတ္လို႔လား"

ထလာတဲ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕အရပ္ႀကီးက ကိုယ့္ကိုအုပ္မိုးလို႔နီးကပ္လာတဲ့အခါ ကိုယ္ ေနာက္ကိုႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဆုတ္လိုက္မိသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘဲ ခႏၶာကိုယ္က အလိုက္သင့္လုပ္မိလိုက္ျခင္းသာ...