I.N.S.A.N.E [ completed ]

23

ညေနခင္းဟာ ခါတိုင္းရက္ေတြနဲ႔မတူ ပိုမို႔ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။

ခရမ္းေရာင္ႏွင့္အျပာရင့္ေရာင္ၾကားထဲက ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အေရာင္ဟာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္မွ ႐ုတ္တရက္လိပ္တက္လာတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြေၾကာင့္ပဲလား?

ကိုယ့္အထင္ေတာ့ ႏွင္းေတြ ထူပိန္းေအာင္ေဝခဲ့တဲ့ညေတြ လြန္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေႏြဦးရဲ႕စ႐ိုက္က စလာၿပီထင္..

ေနညိဳခ်ိန္ေတြတိုင္း တယူသန္တိုက္ခတ္လာတတ္တဲ့ ေလျပည္႐ိုင္းေတြရယ္ မ႐ြာပါေသာ္လည္း မႈိင္းလာတတ္တဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးရယ္...။

"မိုး႐ြာမွာလားမသိဘူး!"

ေခါင္းေပၚကိုဝဲက်လာတဲ့ အ႐ြက္ေျခာက္ေတြကို ခါရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ကာ ေျပာလာတဲ့ ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ အေတြးေတြ ခနျဖတ္လိုက္ရသည္။

မေမွာင္ေသးေပမယ့္ ေနေရာင္မရွိေတာ့တဲ့ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေျခာက္ေသြ႕စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ အပင္တို႔ဆီက အ႐ြက္ေျခာက္ေတြဟာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအေပၚ တရစပ္က်လို႔...

"မ႐ြာေလာက္ပါဘူး...ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ေလျပင္းတိုက္တာေနမွာ"

"အဲ့လိုလား?"

လိုက္ပို႔ပါမယ္ဆိုၿပီး ေဘးကပါလာတဲ့ ထယ္ေယာင္းကိုအရင္ေန႔ေတြတုန္းကလို အတင္းျပန္မလႊတ္မိခဲ့ေပ။

တစ္ခ်ိန္လုံး မ်က္ႏွာ႐ူးၿပီး ၿဖီးေနတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္က အသက္မပါတဲ့အၿပဳံးေတြခ်ည္းျမင္ေနရတာမို႔ ကိုယ္အေနက်ပ္လာသည္။ တကယ္ဆို ထယ္ေယာင္းက ၿပဳံးေနမွ ခ်စ္စရာေကာင္းတာမ်ိဳးရယ္...

"နင္ တခုခုျဖစ္ေနတာလား ထယ္ေယာင္းအာ?"

"အဟင္းး"

ေမးေတာ့လည္းျပန္မေျဖ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့႐ုံၿပဳံးၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ေနေလရဲ႕။

"နင္ ငါ့ကိုအဲ့လိုမေခၚတာၾကာၿပီ ေမဘယ္လ္"

"ဟုတ္လား? သတိမထားမိဘူး"

ခ်ိဳးေကြ႕လာတဲ့လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာဆိုလို႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ...။

ဟိုးးးအေရွ႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္တိုက္ခန္းေရာက္ၿပီ။ အဝတ္စားလဲၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္သြားရမည္ဆိုေတာ့ ညစာခ်က္ခ်ိန္မရွိေတာ့။ သိပ္ေတာ့မထူးပါဘူး~ကိုယ္က အစားအေသာက္ေခ်းမ်ားသူလည္း မဟုတ္ေတာ့ mart က ထမင္းလိပ္တခုဆိုရင္ ဗိုက္ဝတာပါပဲေလ~