Into The Future

Chapter Four

Ouch! Ang sakit ng ulo ko. Naalimpungatan si Armaign mula sa kaniyang pagkakatulog. The searing pain in her head woke her up. Sinubukan niyang gumalaw ngunit ang hirap i-galaw ng kaniyang mga muscles.

Nasaan ako? Suddenly, it felt as if her eyes were too heavy to open. Ano bang nangyayari sa katawan niya? Bakit bigla siyang nanghihina? Humapdi lalo ang kaniyang ulo nang subukan niyang lumingon. Everything was hazy; she simply couldn't gather her thoughts. All she could understand was the pain in her head and the soreness of her muscles.

Maya-maya ay nagawa na rin niyang imulat ang mga mata.

Tama! Naaalala na niya. Drenz was driving her home, and she fell asleep looking outside of his car window. Teka! Bakit nakahiga siya sa kama? Hindi ba't nakaupo siya sa loob ng kotse ni Drenz? Ouch! Ang sakit ng ulo ko! Baka naman ayaw ni Drenz na maistorbo ang tulog niya kaya binuhat siya nito mula sa kotse at inihiga siya sa kaniyang silid sa bahay.

Gazing weakly around the room, Armaign noticed that she was not in her bed and this was not her room. Nasaan siya? The walls were painted with white and the air reeked of alcohol. Maliit ang kwarto at nag-iisa lang siya. Napapalibutan ng bulaklak ang buong silid. May isang telebisyon na nakasabit sa pader sa harap niya. The couch to her left was brown and empty. Outside the windows, the day was sunny.

Isa itong ospital! Madalas siyang dumalaw sa ospital dahil sa sakit ng kaniyang ama. Bakit naman siya nasa ospital at hindi sa kanilang bahay? Naku! Hindi kaya naaksidente sila ni Drenz habang ito ay nagmaneho?

Bumukas ang pinto at may pumasok na dalawang babae: isang middle-aged at isang nasa late twenties. Hindi mapangalanan ni Armaign ang dalawang babae pero kahawig ng mga ito ang mga taong malapit sa kaniya.

"Gising na si Armaign! Tatawagin ko ang doktor!" The younger of the two ran outside the room, while the old one approached Armaign carefully.

"Armaign, buti at gising ka na! Tinakot mo kami. Sabi ng mga doktor, tumigil sa pagtibok ang puso mo dahil sa seizure." As the old woman approached Armaign, Armaign could see the resemblance of her mother and this old woman. Parehas pa sila ng boses! May namumuong luha sa mga mata nito at nagbabadyang tumulo sa mga pisngi.

Ano raw? Seizure? Nagkaseizure ako? At bakit niya ako kilala? Kaboses niya si Mama.

The old woman noticed the confused look on Armaign's countenance. Furthermore, hindi inaasahan ni Armaign ang sunod na sinabi ng matandang babae, "Ako ito, si Mommy. Anak!" The old woman's eyebrows creased, as if confused. Nang kumurap-kurap ang matandang babae, tumulo ang luha sa mga mata nito.

Mama ko!? Nagpapatawa ba ito? Hindi ito ang nanay niya. Mukha ba siyang sampung taong gulang na pwedeng kidnapin basta may nagpakilalang nanay niya? This old woman looked like Hillary Clinton, with her blonde and brown short signature hair. While her "real" mom had long black wavy hair. Ang totoong nanay niya ay napakapayat din! This old woman was fat, and her mom had a tiny heart shaped scar on her left wrist...

Holy Cow! The old woman had a same scar on her left wrist too! Hindi makapagsalita si Armaign. Tumaas ang mga balahibo niya sa katawan. Hindi siya maaring magkamali. Iyon nga ang birthmark ng kaniyang ina at hindi ito mukha tattoo.

Had the world gone mad? Sino itong matandang babae na ito na nagpapanggap na kaniyang ina? Bagong modus operandi ba ito ng mga kriminal? Pretending to be related in order to smooch some money.

In fairness, magaling siya. Kinilabutan ako! She's well researched!

A male doctor entered together with a nurse. Finally! A professional who could explain this insanity. Armaign was relieved that the doctor was about to examine her.

"Kamusta ka na?" tanong ng doktor sa masayahing boses.

"Naaksidente ba kami? May kasama ako, Doc. Ang pangalan niya ay Drenz Samañiego. Narito rin ba siya sa ospital? Okay lang ba siya?" Sunod-sunod na tanong ni Armaign. "Galing kami ng school at nagmamaneho siya pauwi."

At the mention of the accident, Hilary Clinton displayed a look of confusion. Nagpalitan ng kunot noo ang doktor at ang nurse.

"Kumalma ka, Armaign. Before I proceed, I will check you up first. Okay lang ba?" The doctor proceeded once Armaign gave her consent. "Okay, I have series of boring questions at matutuwa ako kung sasagutin mo."

"Okay."

"Ano ang buong pangalan mo?"

"Armaign Clarisse de Guia," Armaign answered while the nurse was scribbling in her notes.

"Good. Trabaho?"

"Student. I'm about to graduate in Miriam College."

Natigilan ang lahat. Wala ni isa sa kanilang tatlo ang huminga. "Edad?"

"I'm twenty-one." Ano ba ang mayroon sa mga tanong na ito? Kailangan niyang malaman ang kalagayan ni Drenz. Uunahin pa ba nila ang personal information sheet kaysa sa kalagayan nila?

"Okay, Armaign. I need to check your eyes." He pointed a medical pen light in Armaign's eyes. "Anong petsa ngayong araw na 'to?"

"2009. April 21, 2009, Friday." Sagot ni Armaign.

The room was still. No one moved. Her mother's impersonator was shocked. Bakit? May mali ba siyang sinabi?

Tinignan siya ng mataman ng doktor at ng nurse na para siyang zoo attraction. "You woke up three days ago from a comma."

Ano raw? Comma naman ngayon! Paanong three days ago ay kagigising lang niya? Samantalang kagigising lang niya ngayon sandaling ito. Paano naman niya hindi maalala na nagising siya tatlong araw na ang nakalilipas? Hindi totoo 'yon! Tiyak na maalala niya. Naaksidente ba silang dalawa ni Drenz? Buhay pa ba si Drenz?

"You had a seizure last night, at kagigising mo lang ngayon." Dead serious ang mukha ng doktor at ng nurse at ni Hiliary Clinton, "and the date today is July 25, 2016."

Armaign chuckled weakly. "2016?" Her chuckles turned into weak laughs. "Mukha ba akong time traveller? Seriously, doc." She straightened her face. "Ano ba talaga ang nangyari? Nasaan si Drenz? Malala ba ang kondisyon niya?"

Hilary Clinton grabbed the remote control and opened the television. She switched the channel to a news channel. Sa date display ng channel, nakita ni Armaign ang petsa. July 25, 2016. May isang politikong nagbibigay ng speech. Ang sabi ng headline sa screen: "Duterte: First State of the Nation Address."

"Pinalitan niya si President Benigno Aquino III last month," Hilary Clinton added.

Umuwang ang bibig ni Armaign kasabay ng pagbilog ng kaniyang mga mata. Kumirot muli ang kaniyang ulo. She's trying to make sense of this ridicule! Ang alam niya ay hindi pa bumababa sa pwesto si Gloria Arroyo. Tapos na daw si Senator Aquino maging presidente at may bago na?

"Natulog ako ng pitong taon? Am I in a comma for seven years?" Did she slept for seven years?

"You have a traumatic brain injury. The brain swelling was severe, and we did brain surgery. You had a seizure last night and that explains your sore muscles," simula ng doktor.

Armaign could feel the dressing in her head, so that explains the throbbing pain and sore muscles! Sariwa pa!

Her doctor sympathetically continued, "Ikinalulungkot kong sabihin muli sa iyo na mayroon kang Retrograde Amnesia. After your surgery, you've been in coma for five days; you woke up three days ago, thinking you were sixteen years old. Sinabihan ka din namin tungkol sa Amnesia mo. Surprisingly, after your seizure, it seems that you recuperated five years of your memory."

"Walang nangyaring aksidente sa amin ni Drenz? W-what happened? Paano ako napunta rito?" Nasapo ni Armaign ang bibig.

"Whatever it is you're thinking it happened seven years ago. Your life had been threatened last week." Nagtanong muli ang doktor, "Wala ka bang maaalala kung ano ang nangyari three days ago?"

"Wala po." Napamaang si Armaign sa doktor.

No, the world had not gone mad. Armaign did.