Phoenix

١٢. وات ده فاك؟

در واقع بكهيون زياد مطمئن نبود كه بايد چه واكنشن نشون بده.

گفت:"اوه تو خيلي تيزي... حواسم نبود... بخاطرش خيلي ناراحتم... گناه داره."

چانيول مكث طولاني كرد و گفت:"من نميدونم قضيه چيه... ولي شين سو حتما يه اشتباهي كرده كه كارش به پليس كشيده... تو هم به اندازه خودت كمك كردي... لازم نيست اينقدر عذاب وجدان داشته باشي..."

بكهيون آروم به نوك انگشتاش نگاه كرد و همينجور كه با اونا بازي ميكرد، گفت"شايدم تو درست ميگي... ولي من يبار كارم به اون مركز إصلاح تربيت نوجوانان كشيد و خب... اونجا واقعا افتضاحه... اونجا ميتونه ازت يه خلاف كار بسازه!"

چانيول خنديد و سعي كرد بحث رو منحرف كنه و گفت:"اوه!... پس پليس كوچولومون تا مرز خلاف كار شدن هم پيش رفته؟"

بكهيون خنديد. يه جورايي خوشحال بود كه بحث عوض شده.

بكهيون گفت:"تو دبيرستان من افتضاح بودم... خيلي كرم ميريختم... اگه يكي اون موقع بهم ميگفت كه ممكنه يه روز پليس بشم احتمالا اول از خنده پاره ميشدم و بعد هم با مشت ميزدم تو صورتش!"

چانيول با كنجكاوي پرسيد"و چي باعث شد تغيير كني؟"

بكهيون با لحن حماسي گفت:"دچار دگرگوني روحي شدم!"

چانيول خنديد. اين لحن بكهيون يعني شروع ادا اطوارهاي دراماتيكش.

دلش براي بكهيون تنگ شده بود و اگه بكهيون الان تصميم ميگرفت هملت رو جلوش اجرا كنه واقعا مشكلي نداشت. چون معنيش نگاه كردن به بكهيون بود.
همون موقع بكهيون به صفحه موبايلش نگاه كرد و گفت:"اوه شت... امروز شين سو داره ميره مركز إصلاح تربيت نوجوانان... بايد بهش سر بزنم!..."

چانيول سر تكون داد. بكهيون وقتي فحش ميداد خيلي كيوت ميشد.

اون جور بامزه اي كه گفت 'اوه شت!' باعث ميشد هر بار بهش فكر ميكنه لبخند بزنه.

اون پسر كيوت با اون لباس هاي روشن كه كلا از رنگ هاي شاد تشكيل شده بودن باعث ميشد بخواد ريسك كنه و توي رابطه باشه.

بكهيون از جاش بلند شد و ليوان خالي بستنيشو انداخت دور. چانيول دور شدن بكهيون رو تماشا كرد. اينكه بكهيون با اون اداهاي بامزه اي كه داشت، بالا پايين ميپريد و به سمت پاسگاه پليس ميرفت، براي چانيول صحنه وحشتناك كيوتي بود. مثل يه خرگوش كه داره بپر بپر ميكنه. ميتونست اكليل هايي كه پشت سر بكهيون روي زمين ميريزه رو حس كنه.

بكهيون دير بهش سر زده بود و خيلي زود هم رفته بود. اما حداقل مطمئن بود كه بكهيون فردا رو بهش سر ميزنه.