သို႔ ခ်စ္ရပါေသာ Stephanie......
ၾကယ္ကုိမၾကည့္ေသာလမင္းေလးStephanie....
လူေတြဟာ ကိုယ္လက္လွမ္းမမီွေသာအရာေတြကိုသာေမ်ွာ္လင့္ၾကၿပီး
အနီးအနားမွာျဖစ္တည္ေနတဲ့ေကာင္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစျခင္းေတြကိုေတာ့ ငဲ့ၾကည့္ဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၾကသတဲ့။သိပါရဲ႕လားStephanie...
မင္းဟာ အမီွႏိုင္တဲ့အေဝးတစ္ေနရာသို႔မွန္းေမ်ွာ္ေနခဲ့ၿပီး
မင္းေဘးကငါ့ကို ငဲ့ၾကည့္ဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနေလရဲ႕....ဒီေန႔...ၿပီးေတာ့...ေနာက္တစ္ေန႔...ေနာက္ေန႔ေတြ...
မင္းကေတာ့ မင္းအနားမွာမရိွေတာ့တဲ့လူကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ပါ
ငါ့မွာ မင္းကိုေငးၾကည့္ေနရတယ္ Stephanieေရ...
မင္းကလြဲၿပီးေမ်ွာ္လင့္္စရာမရိွေလေတာ့
ငါ့မွာ မင္းကိုဘဲေငးေနရေတာ့တယ္.....။ငါကအနာတရေတြကိုမေပးဘဲနဲ႔လည္းယူတတ္တယ္
ငါ့ဘာသာငါခိုးခ်စ္တယ္၊
ငါ့ဘာသာငါဘဲေၾကကြဲမယ္၊
တစ္ဖက္သက္မင္းအေပၚအျပစ္ေတြတင္မယ္
ငါ့အားမခ်စ္ႏိုင္ရေလျခင္းဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ မင္းကို.........မင္းကတကယ္မတရားဘူးStephanieရယ့္......
ငါကမင္းအတြက္ျဖစ္ေနေပမယ့္
မင္းဟာငါ့ကိုမခ်စ္ခ်င္ေလေတာ့လည္း
မင္းဟာ မတရားလွဘူးေပါ့ကြယ္........။...................
"Stephanie.....''
Stephanieဟာ သူမကိုမၾကည့္ဘဲလွည့္ထြက္သြားတယ္။
သူမႏွင့္မေတြ႔ခ်င္၍ တမင္ေ႐ွာင္ျခင္းျဖစ္သည္။Sooyeonဟာ ထြက္သြားတဲ့Stephanieေနာက္ေျပးလိုက္၏။ သူမStephanieရဲ႕ေအးစက္စက္လက္ဖဝါးေလးကို မဝံ့မရဲဖမ္းဆုပ္၍ တားသည္။
"Stephanie... ငါ...''
ဆက္မေျပာရဲတာလည္းျဖစ္လိမ့္မည္။
ေျပာျပဖို႔တစ္ပတ္မ်ွအဖန္ဖန္အခါခါစဥ္းစားခဲ့ရေသာ စကားလံုးတို႔ေပ်ာက္႐ွကုန္တာလည္းျဖစ္လိမ့္မည္။

YOU ARE READING
Bitterish...
Fanfictionလြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ခံစားပါ... ငါမေနတဲ့အရပ္မွာ မင္းေတာက္ပ ပါေစ🌟