မိုးေသာက္ခ်ိန္ကိုေမ်ွာ္တဲ့ ညဥ့္ငွက္ကေလးေတြ...
နံနက္ခင္းမွာပြင့္လန္းဖို႔ႏိုးထလာတဲ့အခါ
လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘဝမွာခ်စ္ျခင္းနဲ႔တစ္ႀကိမ္သာၾကံဳရမယ္လို႔ဘယ္သူေျပာသလဲ....။
ဒီေႏြကုန္ရင္ျမက္ပင္ေလးေတြလည္းျပန္႐ွင္သန္လာၾကဦးမွာ....၊.......
"အဲ့ဒီေတာ့ နင္ဘယ္လိုလုပ္မယ္စဥ္းစားလဲ Stephanie''
Yoonaကမ္းေပးသည့္ tissueႏွင့္ Stephanieမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္လိုက္သည္။
"သူ႔ကိုသာ Ms Jungလိုမ်ိဳးထပ္ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရရင္ ငါေသမလားမသိဘူး Yoon။ မေသေတာင္ ငါ႐ူးသြားမယ္ထင္တယ္...။
ငါ တူညီတဲ့အမွားမ်ိဳးေတြထပ္မွားမိေတာ့မလို႔....''"နင္မမွားပါဘူး Stephanie။ နင့္ကိုယ္နင္လည္းအျပစ္ေတြတင္မေနနဲ႔၊ အရာရာက ကံတရားစီမံတဲ့အတိုင္းပဲ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ.. ။ နင္ေ႐ွ႕ေလ်ာက္ ဘယ္လိုဆက္သြားမလဲပဲစဥ္းစား...။ နင့္ရင္ထဲက ဆႏၵအတိုင္းေ႐ွ႕ဆက္မွာလား...ဒါမွမဟုတ္
နင့္စိတ္ကိုယ္နင္ႏိွပ္စက္ရင္း ထပ္ထြက္ေျပးေနဦးမွာလား..''အားလံုးကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္သြားလိုက္ခ်င္တယ္
ဘယ္ဆီေျပးရမလဲကြယ္
သက္တန္ေတြရဲ႕အဆံုးက သူရိွတဲ့ေနရာဆီလား
ဒါမွမဟုတ္ တို႔နဲ႔အနီးဆံုး မင္းရင္ခြင္ဆီလား.................................
အဲ့ဒီေန႔က Stephanie..Sooyeonဆီသြားေတြ႔ခဲ့သည္။
....
Receptionistမွာ SooYeon၏ အခန္းနံပါတ္ကိုစံုစမ္းခဲ့သည္။
SooYeon၏ အခန္းေရွ့ Stephanieတံခါးေခါက္ဖို႔ တုန္ယင္ေနေသာလက္မ်ားကို လက္သီးဖြဖြစုပ္ကာ ေလပူတစ္ခ်က္ကိုျပင္းျပင္းမႈတ္ထုတ္၍ စိတ္ကိုတင္းလိုက္သည္။ေနာက္ၿပီး အခန္းတံခါးကိုအသာေခါက္လိုက္သည္။
အရပ္ပုပုႏွင့္ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္တံခါးလာဖြင့္၏ ထိုသူမွာ SooYeonကိုေဆးရံုပို႔သည့္ေနကေတြ႕ခဲ့ေသာ SooYeon၏ အေမဆိုသူပင္။
YOU ARE READING
Bitterish...
Fanfictionလြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ခံစားပါ... ငါမေနတဲ့အရပ္မွာ မင္းေတာက္ပ ပါေစ🌟