Bir Kusur Sorunsalı

Bölüm 17- BKS

Fotoğraf: Behnan Akay Awad

Pazartesi günü (GECE):

AKAY'IN AĞZINDAN:

Günün sonunda eve nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. Kapıyı açtıktan sonra odama çıkıp direkt banyoya girmiştim ve kısa bir  duş alıp çıkmıştım.. Faruk'u aradığımda ise işinin bitmesine az bir şey kaldığını ve birazdan geleceğini söylemişti. Ben de o sırada mutfağa inip buzluktan dondurulmuş patates kızartmasını ve mantıyı çıkarmıştım. N'apayım yani? Evde yapacak bir şey yok. 

Her şey bittiğinde ise Faruk eve gelmişti. Yemek kokusunu duymuş olacak ki bana seslenmeye başladı.

"Sakın yemek yaptığını söyleme bana?"

'Yemek yaptım :D'

"Senin böyle bir şey yapacağını düşünmüyordum. Yani ne biliyim.. Gider yatarsın diye düşünmüştüm ama beni hatırlamana sevindim." dedikten sonra ceketini üstüme atmıştı. Ceketini alıp homurdanarak askılığa astım. Mutfağa girip tabakları çıkardım. Yemekleri koyduktan sonra masaya oturup yemeye başladım.

"Bana yemek yapmak nasıl bir duygu Behnan'cığım? :d"

'Kendimi  kocasına yemek yapan kadın gibi hissediyorum.' dediğim şeye koca bir kahkaha patlattıktan sonra yemeğine başladı. O hunharca yemeğini yerken ben de yarın ne işlerle uğraşacağımı planlıyordum.

Şirket gittikçe büyüyor ve haberlere çıkmaya başlıyordu. Hatta yola çıkarken hakkımızdaki haberlere bakıp işe gidiyordum. Şu anlık, tüm durumlar iyiydi. Ama bu daha çok yorulmamıza neden oluyordu. Tahminimce birkaç ay sonra çok rahat bir şekilde ilerleyecektik. Ben düşüncelere dalmış, planlar yaparken Faruk'un bana seslendiğini duydum.

"Hey! 10 saattir bağırıyorum burada."

'Ne oldu?'

"Sen ne ayaksın bakayım?"

'Ne oldu yine aq?'

"Seni görüyorum o kızla, o kız kim Behnan??"

Resmen şu anda '3 çocuğu ile ortada kalmış kadın'  edasıyla bana bakıyordu. Hayır, sadece bakmıyordu. Sözleri bile aynıydı. Ona tip tip bakıp tek kaşımı kaldırmıştım. Bunu ben zaten gözlerimle ima etmiştim gerçi.

'Ben sana bunu söylemiştim zaten? Yoksa anlamış gibi mi yaptın?'

"Biraccuk  öyle yapmış olabilme ihtimalim var şimdi.." 

'Ya amk senin :D' Bu salaktan ne bekliyordum ki? Bir de övüyorum ya.

"Eee annene ne zaman demeyi düşünüyorsun? YOKSA ben mi söyleyeyim :d"

'Daha zamanı var.' 

"Peki o zaman.." dedikten sonra yemeğine devam etti. Şimdi kafamı kurcalayan soru işaretleri çoğalmıştı. Ben Papatya'ya karşı bir şeyler hissediyor olabilirdim. 'Olabilirdim' az kalıyor gibi ama.. Mantıklı olmamıştı. Daha öncesinde yanında bu kadar rahat ettiğim ve mutlu olduğum biri olmamıştı.

 Yemeğim bittikten sonra Faruk'a masayı toplamasını isteyip yukarı çıkmaya başladım. Merdivenlerin başına gelmeden arkamdan bağırıyordu.

"Zaten hep bana kalıyor şu masayı toplamak!"

'Yemeseydin o zaman.' gülüp yukarı çıkmaya başladım. Dişlerimi fırçaladıktan sonra yatağıma yatmıştım bile sabah olmasına çok az bir zaman vardı. Düşüncelerimden kurtulmak adına telefonumdan müzik dinlemiştim. Tabi bir süre sonra uykuya dalmıştım bile.