Remind me ~ Marcus & Martinus/ZAWIESZONE

☆21☆

Dziś. Już za kilka godzin mnie tu nie będzie. Tinus nic o tym nie wie. Nie powiem mu. Nie dam rady.

Napiszę mu list.

- Madison, chodź jedziemy.

- Już idę. Mamo?

- Tak, Madiś?

- Myślisz, że będzie zły?

- Oj, Madison. - usiadła obok i objęła mnie ramieniem. - będzie. Powinnaś mu powiedzieć. Ale jeżeli kocha, wybaczy. Bądź dobrej myśli. A teraz chodź, bo się spóźnimy.

Wyszłam z pokoju. Przed pokojem czekał na nas Lukas.

- Pa siostrzyczko. Będę za tobą to bardzo tęsknił. Uważaj na zboczeńców - szepnął mi na ucho.

- Pa Lukas. Będę tęsknić bardziej - powiedziałam i mocniej się do niego przytuliłam.

Będzie mi go mega brakować.

- Lukas, mogłbyś dać to Tinusowi, jak już pojadę?

- Jasne. - szepnął i zabrał ode mnie kopertę z listem.

Wyszliśmy. Jeszcze raz pożegnałam się z bratem i wsiadłam do samochodu.

Oparłam głowę o szybę i zaczęłam płakać.

Żegnaj Trofors. Żegnaj Martinus.

Pov. Martinus

- Maci, idę do Maddie. - mój brat bliźniak posmutniał, ale się uśmiechnął.

- Idź.

To było dziwne. Zadzwoniłem do drzwi. Otworzył mi Lukas.

- Jest Madison? - zapytałem szczęśliwy. Dlaczego oni wszyscy są smutni?

- Tak właściwie, to nie... wejdź.

- To gdzie ona jest?

- Masz. - podał mi jakąś kopertę.

Usiadłem na kanapie i zacząłem czytać.

Kochany Tinus,

Jeżeli to czytasz, mnie już nie ma. Spokojnie, nie umarłam. Wyjechałam.

Nie napiszę Ci gdzie, bo będziesz chciał do mnie przylecieć, a ja nie chce psuć ci życia.

Przepraszam Cię. Wiem, że zraniłam Cię pisząc ten list, ale nie dałam rady powiedzieć ci tego prosto w twarz.

Dlaczego wyjechałam?

Okłamałam cię. Dostałam się. Jestem modelką! Wiem, że się teraz uśmiechasz

Faktycznie się uśmiechnąłem.

Przepraszam też, że w ogóle wyjechałam. Nie powinnam cię zostawiać. Ale jednak chce spełniać marzenia. Długo się starałam i co? Udało się.

Dziękuję też za wszystko. Za to, że powiedziałeś fankom, że jestem twoją dziewczyną, którą pewnie już nie jestem. Ale to tylko z mojej winy.