*Bu hikaye kalabalığın içinde benliğini arayan silüetlere ithaf edilmiştir.*
***************
"Senin hikayen ne silüet?"
Sigaramdan derin bir nefes alıp üfledim.
"Ben silüetim, hikayem her şey olabilir. O yüzden sana bırakıyorum, silüetin hikayesi...
Bölüm sonu uyarısı yine yerinde, uymak ya da uymamak size kalmış.
Lütfen satır arası yorum bırakırmısınız?
Bölüm şarkısı: Dolu Kadehi Ters Tut- Siz Bana Aldırmayın
İyiokumalar, unutmadan sizi çok çok çok seviyorum ❤
15- "Uyu Silüet'im..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bir Berge Tezcan dramı,
Küçük bir çocuğun feryatları,
Sessizliği sivri, yeni bilenmiş bıçak misali yarıp geçen bağırışlar Berge'nin anne ve babasının eve gelmesiyle başlamıştı. Daha yeni uykuya dalan Berge, ter içinde uyanmıştı.
Beni odasında bırakıp aşağıya, sözde yetişkin ama bizden bile küçük olan ebeveynlerinin yanına inmişti. Çocuklarının hasta olduğunu bile anlamayan iki ebeveyn hatırı sayılır bir kavga ediyorlardı. Beyaz, üzerinde damla deseni olan kapının kulpunu kavrayıp açtım. Beni uzun, kahverengi ahşap parkelerle dolu koridor karşıladı.
Berge'nin uyumasını beklerken akşam olmuştu,beni merak edecek bir ailem olmadığı için geç kalma konusunda endişelenmem yersiz bir endişe olurdu. Eğer endişelenseydim, zaten ailemin yanındaydım şuan. Yarası aynı olan insanlar birbirlerinin aileleri olurmuş, en azından benim için böyleydi.
Sol tarafımdaki merdivenin trabzanlarına tutunup Berge'yi görebileceğim bir basamağa oturdum. İçimden bir ses onu yalnız bırakmamam gerektiğini söylese de orada durup onları dinlemeye başladım, beni şaşırtan Berge'nin sakin sesiydi. Babasına sabretme konusunda oldukça iyiydi, onu daha çok tanımak istiyordum. Ailesinin yanında nasıl biri, ben kime sığınıyorum bilmek istiyordum.
Ben düşüncelere dalmışken Berge'nin inleme sesiyle ayağa kalktım. Onu orada tek başına bıraktığım için kendime lanetler ederken büyük salona girdim. Neredeyse evimin dört beş katı olan salon, kahverengi, deri koltuklar ile döşenmişti. Duvarlarda olan fotoğraflara takıldı gözüm, hiçbirinde Berge'nin fotoğrafı yoktu.
Evin hiçbir yerinde Berge yoktu kendi odası haricinde. Berge bu evde bir nevi Silüet'ti.
Beni gördüğünde tüm ev halkı şaşırmıştı. Kimseyi umursamadan yerde cenin pozisyonunda yatan Berge'ye doğru attım adımlarımı. Herkes susmuş bizi izliyordu, umurumda değildi. Elimi alnına koydum, titriyordu. Onu kaldırmak için ve hareketlendiğimde kollarında olan izler dikkatimi çekti; morluklar, derin kesik izleri...
Berge'nin ailesi ona şiddet uyguluyordu.
Odanın kapısını kapattıktan sonra kapıyı kilitledim, ter yüzünden üzerine yapışmış tişörtü işaret ettim. Onu çıkarması gerekiyordu, başta hastalığı için istesem de bakışları başka bir şey olduğunu söylüyordu. Başını iki yana salladı, gözlerindeki ifadeye tanıyordum görmemi istemediği bir şeyler vardı.
