*Bu hikaye kalabalığın içinde benliğini arayan silüetlere ithaf edilmiştir.*
***************
"Senin hikayen ne silüet?"
Sigaramdan derin bir nefes alıp üfledim.
"Ben silüetim, hikayem her şey olabilir. O yüzden sana bırakıyorum, silüetin hikayesi...
Bu bölümde bolca satır arası yorum yapar mısınız, çok uğraştım bu bölüm için. Sizin takdirinize bırakıyorum, umarım bana destek çıkarsınız.
İyi okumalar.🌹
Bölüm Şarkısı: Yüzyüzeyken Konuşuruz- Ölsem Yeridir.
Bölüm sonu uyarısı hep olduğu yerde sizi bekliyor...
Multideki resmi bulup bana attığı için BetulOkul 'a teşekkürlerimle... (Böyle gördüğünüzde Silüet'i hatırlatan şeyler olursa özelden ve bölüm sonuna bırakacağımadreslerden atabilirsiniz.)
20- "Geçmişin Sayfalarında Küçük Bir Kız."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sana nasıl söyleyebilirim bilmiyorum Silüet..."
Uyku sersemi kalktığım yatakta doğruldum, gözlerine baktım. Ağzından çıkacak kelimelere kendimi hazırladım, zırhımı çıkarttım ve onun kelimelerinin beni yeniden yaralamasına izin verdim.
Bir şey olmuştu, gece boyu telefonda konuşmasından anlıyordum bir yandan da. Gözlerinin altı kızarmış, içi kanlanmıştı. Bu şey her neyse, ikimizi de paramparça etmeye hazırlanıyordu.
Zaten, benim ve onun yaralandığı anlar oldukça çoktu. Sadece yara almadan kurtulmasını istiyordum. Onun yerine de ben yara almak istiyordum.
"Söyle gitsin. Üstesinden gelebileceğim bir şeydir eminim."
Kapıdan bizi izleyen annesinin gözlerinde ilk kez yabancılık hissi göremedim, beni rahatlatmak yerine korkutmuştu. Bazen daha kötünün yerine kötüyü tercih etmek daha cazip gelir, aynı benim acıma yerine yabancılık hissini tercih edeceğim gibi.
"Annen, seninle konuşmak istiyor."
Kaşlarım çatıldı, az önceki endişe yerini boşluğa bırakmıştı. Bana dair her şeyi içine çeken, beni öldürmeye yeminli bir boşluğa...
Nefes almaya çalıştım, olmadı. Sadece acı vardı. Her tarafımı ele geçirmiş, satırlarımın arasında can çekişen bir kız çocuğunun; benim çocukluğumun acısını hissediyordum.
Annem, bana böyle mi hissettirecekti?
Bomboş, paramparça belki biraz da üşüme.
Gözlerine baktım, az önce doğan güneş yoktu şimdi. Her yerde çocukluğumdan parçalar görmeye başladım, küçüklüğüm bu odada kanlar içinde olan dizi ile koşmaya çalışıyordu. Hissettiği acıyı iliklerime kadar hissediyordum, geride bıraktığım tüm acılar tekrar önümdeydi.
