together or separate?

Wake Up

[Avy]

De hele dag was ik onrustig, maar de lessen hebben me wel afgeleid. Ik heb al wat meer nieuwe mensen leren kennen. Alleen ik begon me zorgen te maken, doordat Fendi na 1 uur nog steeds niet gereageerd had op m'n berichten.
Om half 2 werd ik ineens door het ziekenhuis gebeld, waardoor ik echt een bijna hartaanval kreeg. De ergste scenarios schoten door mijn gedachten. Snel liep ik de zaal uit waar ik net een lezing aan het volgen was.
'Hallo, spreek ik met Avy Verweerd?' vraagt een zware stem. 'Ja.' zeg ik snel. Ik hoop zo dat er niks ernstigs is. 'Ik bel namens het ziekenhuis dat de operatie van de heer Fendi goed verlopen is. U kunt hem over een kwartier komen bezoeken, maar de narcose is dan waarschijnlijk nog niet uitgewerkt.' wordt er verteld. Snel bedank ik degene die belde en hang ik op.

Ik voel een soort boosheid opkomen. Waarom heeft hij mij niks verteld? Snel stel ik mezelf weer gerust met dat alles goed verlopen is, maar ik blijf het vervelend vinden. Ik besluit wel nog terug te gaan naar de lezing.

Als de lezing is afgelopen rijd ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Aan de balie vraag ik waar Fendi ligt. Ik volg de aanwijzingen die de vrouw achter de balie me heeft gegeven en kom dan inderdaad bij kamer 118. Voorzichtig doe ik de deur open. Als ik naar binnen loop zie ik meerdere mensen liggen. Het zijn 4 bedden en bij 2 bedden zitten er mensen naast. De mensen die naast de bedden zitten zijn aan het lezen of zitten op hun telefoon. Ik besluit hetzelfde te doen bij Fendi.

Ik ga naast zijn bed zitten en kijk even naar hem. Normaal is hij de grote jongen, waarbij ik me zo veilig voel. Nu lijkt hij klein, heel klein. Er is niks ernstigs met hem, maar toch doet het me pijn om hem zo te zien liggen. Dit is niet hoe Fendi hoort te zijn.
Ik pak zijn hand vast en blijf nog een tijdje naar hem kijken.

Nadat ik ongeveer 5 minuten zo zit voel ik ineens dat er in mijn hand geknepen wordt. Hij is wakker!

'Fendi?' fluister ik.
'Ikhouvanje.' wordt er terug gemompeld. Ik voel een glimlach op mijn gezicht. Ik voel me zo trots. Ik weet niet precies waarom, maar ik ben gewoon zo blij met hem.
Volgens mij valt hij weer in slaap, want zijn hand wordt weer slap en hij zegt niks meer.

10 minuten later schrik ik uit mijn gedachte op als ik ineens Fendi in mijn rechter ooghoek omhoog zie komen.
'Ik heb je gemist.' zegt hij met een zwoele stem. 'Je was onder narcose hoor.' lach ik en ik geef hem een kus. 'Maakt niet uit. Ik wil je gewoon altijd bij me hebben.' antwoordt hij.
'Voortaan zal ik voor altijd bij je blijven, zelfs als je naar de wc gaat.' zeg ik lachend en hij moet er ook om lachen.
'Wil je trouwens weten hoe je operatie is gegaan?' vraag ik.
'Oohja, ik ben geopereerd.' zegt hij. 'Alles is goed gegaan.' antwoordt ik nog, maar hij heeft er niet veel aandacht voor.
Hij gaat weer liggen en schuift naar de linkerkant van zijn bed.
'Kom' zegt hij knikken naar de plek die hij vrij gemaakt heeft.
'Alleen als jij het me voortaan vertelt als je geopereerd wordt sukkel.' zeg ik een beetje plagend.
'Sorry, ik wilde je gewoon niet ongerust maken.' antwoordt Fendi terwijl hij mij naar zich toe trekt. Nu pas merk ik dat ik ook moe ben. Als ik voel dat Fendi in slaap gevallen is sluit ik ook mijn ogen. Ik hou zo veel van hem.