- ჩქარა,გამოფხიზლდი! ვაგვიანებთ! - იუნას ემილის ბეჭებზე ჰქონდა ხელი და აქეთ - იქით აქანავებდა ნახევრად მძინარეს, რომლებიც ოთახში იდგნენ და ჩასაცმელს ეძებდნენ. - ემილი, თუ არ დაუჩქარებ, მე ჰოსოკთან ერთად წავალ, რომელიც უკვე 10 წუთია გვიცდის, შენ კი ასეთ ამინდში ფეხით, მარტო წამოხვალ! - ემილიმ ფანჯრიდან გაიხედა. ამინდი გასეირნებისთვის მართლაც არ იყო შესაფერისი : ძლიერი ქარი ქროდა, წვიმა, და ხანდახან ელვა გამოჩნდებოდა მუღრუბლულ ცაზე.ტვინმა,როცა გადახარშა, თუ რა უთხრა რამოდენიმე წამის წინ იუნამ, ემილიმ სინათლის სიჩქარით ჯინსები ამოიცვა.
გოგონები ტყვიასავით გავარდნენ სახლიდან , და ბიჭის ნაცრისფერი მანქანისკენ აიღეს გეზი. დასაჯერებლად ძნელია, მაგრამ გუშინ ჰოსოკი იმაზე დათანხმდა,რომ ერთი კვირის განმავლობაში გოგონებს უნივერსიტეტამდე მიიყვანდა.
- ო, ღმერთო, ამდენი ხანი სად ხართ?რომ მცოდნოდა ასე იქნებოდა, ამას არასოდეს არ დავთანხმდებოდი!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
- და სად წახვიდოდი? - იუნამ მხიარულად წაარტყა ბეჭზე ჰოსოკს, რომელიც მის უკან დაჯდა.უნივერსიტეტთან მალე მივიდნენ, რომლისკენაც როგორც ყოველთვის ასობით სტუდენტი მიდიოდა.ყველა ცუდ ხასიათზე იყო, ასეთი „სასიამოვნო" ამინდის გამო. გოგონებმა ამ ჯერად მოიფიქრეს,რომ თბილად ჩაეცვათ და თან ქოლგები წაეღოთ.
გადმოვიდნენ თუ არა მანქანიდან, სამივე შესასვლელისკენ გაიქცნენ. როდესაც უკვე სახურავს ამოეფარნენ იუნა გაჩერდა, ხოლო ემილი რაც ძალი და ღონე ჰქონდა სირბილით ყველას გაუსწრო,მაგრამ როგორც ყოველთვის წაქცევას როდის გადაურჩებოდა. გოგონას ფეხი სველ იატაკზე აუსრიალდა.ოხ, ეს საზიზღარი წვიმა!
