Natapos ang buwan ng February ng hindi ko namamalayan. At sign din yun na malapit na ang graduation at simula nan g college life, ng bagong pinto na magbubukas sa aming lahat para sa bagong buhay na aming tatahakin at sisimulang iguhit an gaming kinabukasan. Nagsisimula ng dumating ang mga results ng mga colleges at universities na nagtry kami.
Tatlong universities ang nagpadala ng letter sa akin na nakapsa daw ako. Hindi ako makapaniwala na ang isa sa top universities na gusto kong pasukan ay nakapasa ako at isa ditto ang UST. Hindi na ako makapaghintay na mag college at maging isang pharmacist. Oo, Pharmacy ang gusto kong kuning course sa college dahil gusto ko talaga makagawa ng gamut na makakagaling o di naman makakapagprevent ng sakit sa cancer. Alam kong mahirap iyon pero wala naming masama kung susubukan at iyon talaga ang pangarap ko eh.
Dumating ang araw na pinakahihintay naming lahat. Ang “Graduation” na sumisimbolo na pagkatapos ng isang yugto na aming buhay at pagbukas din ng panibagong pinto na kailangan naming tahakin, ang totong mundo. Alam kong hindi na pacool-cool ang collge tulad ng high school kaya kailang magsikap pa lalo.
Nakakalungkot isipin na magkakahiwalay-hiwalay na kami nila Sandy at Shalene. Magkakaiba kasi ang mga school na papasukan namin at iba rin ang course na gusto nila. Mami-miss ko rin ang mga teachers ko at lalo na ang adviser ko na lagging nandyan para sa akin, para sa aming lahat. Lalo na ang aking Alma Mater na nasaksihan na ang aking paglaki, pagkakaroon ng kaibigan, kasiyahan pati na rin ang kalungkutan. Hindi ko makakalimutan ang lahat ng ito.
Habang papalabas na kami ng MP Hall n gaming school yakap at iyak ang sumalubong sa akin mula sa aking mga kaklase at lalo na sa aking mga kaibigan.
“Walang limutan ha!” paalala ni Shalen.
“OO Naman!”sagot naming ni Sandy.
“Ikaw lalo Sunny, ang layo ng pag-aaralan mo at marami ka tiyak makikilala dun,”sabi ni Sandy.
“Ano ba naman kayo. Walang makakapantay sa inyo. Kayo pa, kayo yata ang the best bestfriends sa whole world,”sabi ko.
“Anak, piccturan ko kayo,”tawag ng tatay ko.
“Sige po Tito,”sabini Shalene.
CLICK CLICK
“Thank you po,”sabi ko.
“Huwag ka munang magthank you, Sunny,”sabi ni Nanay.
“Bakit po?”tanong ko.
May inabot na folder sa akin si Nanay at di ko alam kung anong nasa loob nun. Sinuri ko muna ang labas ng folder pero parang wala naming espesyal sa loob.
“Buksan mo na, Sunny. Nakakaintriga kung anong nasa loob nito,”singgit ni Shalene.
Tumango lang ako at binuksan ang folder. May papel na nakapaloob ditto at binasa koi to. Nakalagay sa loob ng folder ang mga requirements na kailangan sa pagpapaenroll pero nagpasa na ako sa UST eh. Pinagpatuloy ko ang pagbabasa at may nakaipit na sulat na nagsasabing pasok ako sa isang university sa LONDON!
Nanlaki ang mga mata ko at pinagpawisan ako ng malapot.
HUWATTTTTTTT????!
LONDON?
PAANO?
“Na-nanay, ano pong ibig sabihin nito?”gulat na tanong ko.
“Anak, nakapasa ka sa University sa London. Pinadala ng Tatay mo yang mga requirements through package at inayos nya lahat ng kalian mo pati passport at VISA papuntang London,”sabi ni Nanay na tuwang tuwa.
“Talaga po? Salamat po, salamat po. Hindi nyo po alam kung gaano ako kasaya,”pasalamat ko sa kanila.
“Congrats, Sunny. Ingat ka doon ha,”sabi ni Shalene.
“Uwian mo ako ng maraming chocolates ha,”dugtong naman ni Sandy.
“Oo naman, kayo pa malakas kayo sa akin eh,”tuwang tuwa kong tugon sa kanila.
Pagka-uwi ay nagcelebrate kami sa bahay at sabi ng mga magulang ko at doon naming napag-usapan lahat ng tungkol sa bigay nila kangina sa akin. Nasabi rin nila na doon na daw kami maninirahan. Marami akong mami-miss sa bansang ito. Halos lahat yata, lalo na sina Sandy at Shalene.
Wala akong pagsidlan ng tuwa nung araw na iyon. Hindi rin ako makatulog dahil hanggang ngayon ay di pa rin ako makapaniwala sa regalo ng mg amagulang ko sa akin. Dati UST lang ang gusto ko pero di ko akalain na makakapag-aral ako sa ibang bansa. Wala akong maalala na sinabi ko sa kanilang gusto ko sa ibang bansa mag-aral pero bakit at paano nga ba nila ginawa yun.
“Nay, Tay, may tatanong po ako sa inyo.”
“Ano iyon anak?”
“Tay bakit nyo po naisip na dun ako mag-aral? Doon tayo tumira?”
“Anak, ewan ko nga ba. Siguro dahil ang trabaho ko ay doon na at alam kong gusto mo iyon matagal na hindi mo lang sinasabi sa amin.”
“Ang galing nyo naman po.”
“Tsaka anak, akala mo hindi naming alam na nasktan ka dahil sa isang lalaki noh? Gusto kong magsimula ka ng panibagong buhay yung hindi mo maaalala yung crush mo na sinaktan ka lang.”
“Talaga Nanay, alam nyo yun?”
“Oo naman, may ibang pakiramdam ang mga babae noh.”
“Ah, oo nga po pala. Pero salamat po talaga sa inyong dalawa.”
“Tsaka Sunny, parang nakakalimutan mo na nandoon sa London ang mga asawa mo. Hahaha.”
“Asawa? Ahhhhhhhhhhhhh. Oo nga po pala. Nandoon ang ONE DIRECTION. WAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH. Ito na ang pagkakataon ko na makita sila lalo na si Harry my loves. Thank you po talaga. Hindi ko po mapaliwanag ang kasitahang nararamdaman ko ngayon.”
“Masaya kami anak para sa iyo.”
“Salamat po talaga. The best parents in the world po taaga kayo. Yahoooo!”
Hindi rin nagtagal ay nakatulog ako at super excited na ako sa pag-alis namin sa last week nan g April kami aalis at hello London! Hello One Direction! At Hello Future!
BINABASA MO ANG
It wasn't a Fairytale Anymore
FanfictionNaniniwala ka ba sa Fairytale?Sa Wishing stars? Ano ang gagawin mo kung ang lahat ng pinaniniwalaan mo ay nagkatotoo. Lahat ng pangarap mo ay natupad. Gusto mo pa bang magising at matapos ang lahat ng ito? Ngunit katulad din ba ng fairytales ang lov...
