VIANNIARA
Tahimik ang bahay ng maka uwi ako. Inaasahan ko na pagdating ko ay sasabunin ako ng tanong ng mga magulang ko kung bakit ako nawala kagabi pero mukhang wala sila ngayon dito.
Pumunta ako sa kusina upang uminom ng tubig. Magsasalin na sana ako ng tubig sa baso ng bigla akong makaramdam ng hilo.
Napahawak ako sa aking noo at hinintay na humupa ang sakit. Paakyat na ako ng hagdan ng bigla akong mapatingin sa salamin na malapit sa hagdanan.
Nagugulat kong hinawakan ang dugo galing sa aking ilong. Biglang nanlamig ang aking mga kamay. Nanginginig akong tumakbo paakyat ng hagdan.
Umiiyak na pumasok ako sa aking kwarto. Hindi ko alam ang gagawin ko. Natatakot ako. Natatakot ako sa kung anumang pwedeng mangyari sa akin.
Natatakot na naman ako.
Dali-dali akong pumasok sa sariling banyo ng aking kwarto. Napahagulgol ako ng makita ko ang sarili ko sa salamin. Parehong may tumutulo na dugo sa magkabilang butas ng ilong ko.
Nanginginig na binuksan ko ang faucet at tinanggal ang dugo sa ilong ko. Kumuha ako ng bulak at inilagay sa magkabilang butas ng aking ilong upang kahit papaano'y tumigil ang pagdurugo.
" Until when are you going to be like this, Viann?" dahil sa sobrang kabaliwan ko ay kinakausap ko na ang sarili ko sa salamin. Siguro kung may makakakita sa akin ay iisiping nababaliw na ako.
Huminga ako ng malalim sabay ng pagngiti sa salamin, isang ngiti ng determinasyon.
" You can do this, Viann. You should keep going. Everything is going to be fine." I determinely tell myself.
I always do this. Talking to myself whenever i feel so down. Im not a vocal person. Maybe that is one of the reasons why my friends thought that im okay but deep inside im not. Im not used to telling people what i feel, what i want, what i demand for myself.
And it sucks. Having no one but yourself in times like this. Having no one to lean on whenever you feel so down.
I really don't know how to do that. Im amazed to people being vocal what they think about. Im astonished whenever they share they experiences in life. Because me? I dont know how to do that. I dont know how to be like that.
If there is one thing in this world i want to learn before the situation get worst, that is to speak up, i want to be brave. I wonder how it is?
Matapos magpahinga ay napagdesisyunan ko na mag half bath muna para kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.
Nang matapos ako ay lumabas ako ng aking kwarto at dumiretso sa backyard kung saan makikita ang garden at ang maliit na bahay-bahayan na kalaunan ay naging isang art studio.
Pinagawa yun ni Daddy nung bata pa ako. Daddy discovered my artistic side. He always told me that i should keep pursuing and enhancing my talent, so he decided na pagawan ako ng isang art studio.
It has a glass wall and wooden crafts inside. It has a relaxing ambiance. Tanaw mula sa loob ng studio ang ganda ng garden. That Garden was taken care by Manang Elvie. My mom really loves gardening but as the time flies naging busy na siya sa opisina at nawalan na siya ng oras maging hands-on sa garden kaya si Manang Elvie na lang ang nangangalaga dito.
It was our family's unwinding place. But i never got the chance to share happy memories with them. Because im just a black cat that keeps on coming back in their home.
