VIANNIARA
After 6 months…
Have you ever felt so exhausted at being brave that you just want to give up?
A tear escaped my eyes. Nakasara ang aking mga talukap pero ang diwa ko’y gising at naglalakbay sa kung saan.
I spent the past six months like this. Crying in the middle of the night where no one can hear me. Sa tuwing magigising ako sa madaling araw, doon lumalabas ang mga luhang patuloy kong kinikimkim. I don’t know why. But whenever I am all alone, the weakest part of me appears.
Humikbi ako nang maramdaman ang hapdi na nagmumula sa kamay at palapulsuhan ko. I slowly opened my eyes. I stared at the IV bag that’ll be forever be connected to me until I sigh my last breath.
I stared at the ceiling while crying silently. The past months is very rough. Nothing has changed, not even a single thing. And instead, it became worse.
I feel like my body will give up anytime. And believe me, I also want to do the same thing. But whenever I see my loved ones begging for me to fight, nakakalimutan ko kung paanong sumuko sa laban na ito.
They are my support system. They always show me how enthusiast they are. And that gives me hope at least. I can’t help but to be hopeful too, of course. Umasa ako na sa loob ng mga nakalipas na buwan ay bubuti ang kondisyon ko.
Kahit hindi na gumaling, kahit bumuti na lang. ‘Yon na lang ang tanging pinanghahawakan ko. Pero mukhang imposible na talagang mangyari ‘yon. Dahil sa nakalipas na anim na buwan, walang araw na hindi ko ininda ang paglala ng sakit ko.
I often spend weeks inside the ICU. Lalabas lang kapag schedule na ng therapy. They give less dosage of my therapy, though. Naapektuhan na rin kasi ang baga ko. My breathing is so weak that if they give me high dosage of my therapy to kill the cancer cells, maapektuhan naman ang paghinga ko.
It’s a double kill for the doctors. We all know how dangerous it is and so they chose the latter.
And here am I, lying on my bed, nearly bedridden. With my head so bald. My body lost almost half of my normal weight, made me look very sick.
I can’t even recognize myself anymore.
I wiped my tears with my bruised arms. Somehow, when I think of it, mas madali na lang ang sumuko sa sitwasyon ko. After all, nasasaktan at masasaktan ko rin naman ang mga taong nagmamahal sa akin. Maybe it’s time to be selfish, huh?
Nagmulat ako at tumama iyon sa bintana kung saan makikita ang nagsisimula nang pagliwanag ng kalangitan. When I was still working, I often goes home at this hour. Kung noon naipagsasawalang bahala ko ito, ngayon hindi na.
Ganoon pala talaga kapag nalalabi na lang ang oras mo sa mundo. Mas gugustuhin mong makita ang pagkisat ng araw sa madilim na kalangitan hanggang sa lumipas ang maghapon at muli itong magtago, dahilan kung bakit muling lumukob ang kadiliman sa buong paligid.
When you are dying, all you think about is the sound of the rain when it hits the ground. Also, the feeling of the changing of climate from summer to rainy days. In the end, it all that counts. ‘Yong mga pangyayari na akala mo ay maliliit na bagay lamang sa buhay ng isang tao, sila pa pala ang paulit-ulit mong hihilingin na maranasan hanggang sa huli mong hininga.
Hindi ko alam kung ilang oras akong nanatiling nakatitig lang sa bintana. Ang alam ko lang, napanood ko ang unti-unting paglukob ng liwanag sa buong madilim na kalangitan. It was priceless. Napakagandang panoorin.
Tulala man, nakangiti ko iyong pinagmasdan. Hanggang sa narinig ko ang pagbukas ng pintuan ng aking silid. Marahan kong inalis ang paningin sa gawi ng bintana upang alamin kung sino ang pumasok.
