အစ၏အဆုံး အဆုံး၏အစ

အပိုင္း(၈၀)A

         အတန္ၾကာမွ်ထိ ခ်င္အဲ့တို႕ေစာင့္ၾကည့္ျပီး စိတ္ခ်ရသည့္အခ်ိန္ေရာက္သည့္ အခါမွ လဲက်ေနေသာ အသားဘုစီသို႕ ေျပးသြားၾကသည္.. အသားဘုကား ပုခုံးကို ဒုတ္ျဖင့္ရွပ္ထိျပီး လြင့္စင္သြားေသာအရွိန္ေၾကာင့္ သတိလစ္ေနျခင္းသာ .. အတြင္းဒါဏ္ရာ အျပင္ဒါဏ္ရာ မရွိသည္မို႕ ခ်င္အဲ့တို႕ တစ္သိုက္သက္မခ်ျပီး သူတို႕ အားအကူအညီေပးခဲ့ေသာ ဒက္ေပါဆိုသည့္ လူငယ္အား ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရန္ လည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ..ထိုလူငယ္မွာ မရွိေတာ့ေပ.. မည္သည့္အခ်ိန္ကတည္း ကထြက္ခြာသြားေလသည္ မသိ ..ယခုေတာ့ ေျမကြက္လပ္၀ယ္ သူတို႕ေျခာက္ေယာက္သာ ရွိေတာ့သည္..

            ကိုယ့္ကိုကိုယ္အဟုတ္ၾကီးထင္ေနၾကသူ ဓါးငါးေဖာ္မွာ လွ်ိဳ႕စဲ့ယိအား အေရးနိမ့္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ရွက္ရြံ႕စြာ ေတာင္ေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္..

=============================.

        ဒက္ေပါသည္အေလာင္းမ်ားအား စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ၾကည့္ရွဳျပီးေနာက္ သူတည္းခိုရာ ျမင္းျဖဴဘုံေက်ာင္းသို႕ ျပန္သြားလိုက္ေလ၏... သူျမင္းျဖဴဘုံေက်ာင္း ကိုေရာက္ေနရျခင္းမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေၾကာင့္ဟုဆိုလွ်င္ မမွား..

       သြားက်ိဳးေတာင္ေပၚက ဆင္းသြားျပီးသည့္ေနာက္၀ယ္ တကို္ယ္ထဲက်န္ခဲ့ေသာ ဒက္ေပါမွာ ေရႊေခါင္းေလာင္းသိုင္းကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ အပတ္တကုတ္က်ိဳးစားေတာ့ သည္.. ေရႊေခါင္းေလာင္းသိုင္းက်င့္စဥ္ကို ေအာင္ျမင္ျပီးျပီးျခင္းပင္..

          တံခါးနီေမာင္းအား သြားထုကာ ယႏၱယားမ်ား ..ေၾကးလူရုပ္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္သည္.. အေမႊးတိုင္ ကုန္လုလု၌ ေၾကးအိုးၾကီးအား ေပြ႕ဖယ္ကာ က်ားနဂါး ကို္ယ္ေတာ္အျဖစ္ မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံ၏ .. ေလာဟန္အေဆာင္မွဴးဆရာေတာ္က သူ႕လက္ေထာက္ေနရာအျဖစ္ ရာထူးျမင့္ေပးရန္ စကားကမ္းလွမ္းလာေသာ္လည္း ျငင္းပယ္ျပီး လူထြက္လိုက္သည္..

             လူထြက္သည့္ေန႕တြင္ပင္ နာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ က သူ႕အားအေခၚလြတ္ကာ အားေကြ႕အတြက္ အမွာစကားပါးရင္း စာတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပး၏ .. ထိုစာအား ေနျပည္ေတာ္ရွိ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ၾကီးရန္ခြမ္းထံ အေရာက္ ပို႕ေပးရန္ဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္သို႕ သူေရာက္ေအာင္လာခဲ့သည္..