Lana Adams Sıradan'lardan biriydi. Yeni kurulan bir dünyada doğmuştu.
Bu yeni dünya Elitler denilen, özel güçleri olan insanlar tarafından yönetilen , Sıradanların ise çalışmak zorunda olduğu bir yerdi.
Lana kendiyle ilgili büyük bir sırrı ke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fotoğraf: Lana Adams
—————————————————————-
Lütfen okuduysanız beğeni ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Desteğiniz çok değerli benim için. Macera başlıyor.
Kitabı okumaya başladığınız tarihi yazarsanız çok sevinirim ❤️
——————————————————————-
Çilekli pastadan bir çatal alıp ağzıma attığımda dudaklarımdan bir inleme döküldü. Gözlerimi kapayıp, dilimdeki tadı zihnime kazımaya çalışıyordum.
"Lana, yüzündeki ifadeyi görmelisin. Aşık olmuş gibisin."
Gözlerimi açıp, karşımda kahkaha atan kişiye baktım. Simon Fields benim en iyi arkadaşımdı. Benden bir yaş büyüktü. Kahverengi saçları, siyah kemik çerçeveli gözlüğü vardı. Sadece gözlüğünü çıkarttığında farkedebileceğiniz yeşil hareler barındıran gözleri, bana sevgiyle bakıyordu.
"Bu hayatımda yediğim en güzel şey Simon ! Yani evet aşık olmuş olabilirim."
"Buna sevindim. Çünkü sana bu pastayı getirmek için canavarlarla dolu bir tünelden geçtim. Doğum günün kutlu olsun Lana!"
Simon herşeyi abartmayı ve masalsı bir hale getirmeyi çok severdi. Gerçi hakkını yiyemezdim. Bana bu pastayı getirebilmek için işini tehlikeye atmıştı. Doğal kaynaklar tükendiği ve üretim çok zor olduğu için bu tarz yiyecekleri sadece Elitler yiyebilirdi.
Simon, Elit bir ailenin mutfağında aşçı olarak çalışıyordu. On iki yaşına geldiğinde her sıradan çocuk gibi planlama testine girmişti. Planlama testi on iki yaşımıza geldiğimizde, bizim gibi sıradan çocukların girdiği bir sınavdı. Bizi çeşitli testlere sokarak hangi yönde yeteneğimizin olduğunu belirliyorlardı. Testin sonucunda bizden en fazla verimi alabilecekleri işe yerleştiriliyorduk. Çünkü sıradan olarak doğmuşsanız çalışmak zorundaydınız.
Simon, yemek yapma yeteneği olduğu ortaya çıkınca, babasının çalıştığı evin mutfağında yardımcı olarak işe başlamıştı. Birkaç sene önce babasını kaybedince evin aşçısı olmuştu.
"Çok teşekkür ederim Simon. Sen dünyanın en iyi arkadaşısın."
Gerçekten de öyleydi. Çocukluğumdan beri her konuda yanımda olmuştu. Küçük bir kızken, ekmek çalmak için gizlice okulun yemekhanesine girmiştim. Ekmekleri ceketimin cebine saklayıp çıkarken, öğretmenlerden birine yakalanmıştım. Simon hemen suçu üstüne alıp beni kurtarmıştı ama ceza olarak bir hafta öğle yemeklerini kesmişlerdi.
İşini alıp, mutfakta çalışmaya başladıktan sonra da, benim için hep değişik yiyecekler getiriyordu. Diğer sıradanların rüyalarında bile göremeyecekleri şeyleri tatmıştım onun sayesinde. Çikolata ve bal yemiştim. Hatta bir keresinde süt bile içmiştim. Çoğu Sıradan, bunların adını bile bilmezdi.
