DÖNÜŞÜM SERİSİ 1 / SIRADAN (TAMAMLANDI) #Watty2020

25. Bölüm /Gerçekler

     Zaman kavramını yitirmiştim. Chad'i görmeden geçen günleri saymayı bırakmıştım. Hayatım onu tanımadan önceye dönmüş gibiydi, normale. Ne kadar normal olabilirse.

      Artık babam yoktu. Ben sadece bir Sıradan değildim. Annem yine kendi kabuğuna çekilmişti, en yakın arkadaşım sevdiği kızın babası tarafından öldürülmüştü ve onu geri getirmiştim. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Tek fark artık bütün bunları yaşarken huzur bulduğum kollar yoktu.

     Her sabah daha önce olduğu gibi uyanıyor, tulumumu giyip işe gidiyordum. Chad olmadığı için artık elektriğe ihtiyacımız olduğunda başka bir Elit gönderiyorlardı. Her seferinde kapıya umutla bakıyordum ama gelen o değildi, olmayacağını kabullenmiştim.

     Her yayın günü anons edildiği üzere bütün Elitler düğünü bekliyordu. Chad'in Elena ile evlenmesine bir aydan az bir süre kalmıştı. Ekranda onların mutluluğu gösterilirken kafamı çevirmek istiyordum ama Chad'in yüzünü öyle özlemiştim ki kendi canımı yakma pahasına gözlerimi ekrandan alamıyordum.

     Simon bana belli etmemeye çalışsa da o da Mia'yı özlüyordu. Evlenme teklifi etmek üzere olduğu kız arkadaşı, babasının katil olduğuna inanmadığı için onu terk etmişti. Aslında baktığımda Simon benden daha fazla acıyla yüzleşiyordu. Kalbi durmuş, sonra tekrar atmaya başlamıştı.

     İkimiz de kaybımızı birbirimiz ile daha fazla zaman geçirerek doldurmaya çalışıyorduk. Chad'in dairesine gittiğim günden beri her gece beraber kalıyorduk. O yanımda olmadığında bütün gece kabuslarla boğuşuyordum. Gerçi yine de kabuslardan kurtulamamıştım ama ter içinde uyandığımda yanımda olduğunu görmek bana iyi geliyordu. O benim hayatımda her şeydi. Bir abi, bir kardeş, dost ve hatta bazen baba.

     Annem ve benim bütün ihtiyaçlarımıza o koşmaya başlamıştı. Onun için üzülüyordum. Babası öldükten sonra kendini tamamen annesine adamıştı, şimdi bir de biz çıkmıştık. Yine de bir gün bile şikayet etmiyordu. Onca mutsuzluğuna rağmen bizi neşelendirmeye çalışıyor, bizim baktığımız anlarda gülümsüyordu.

     Bakmadığımı düşündüğü, uyuduğumu sandığı zamanlarda birkaç kez ağladığına şahit olmuştum. Yanına gidip kollarımı ona sarmak istesem de o an ihtiyacı olan mesafeyi ona sağlamaya çalışıyordum. Bunu fazlasıyla hakediyordu.

       İş yerinde son zamanlarda anlayamadığım bir gerginlik vardı. Kent'in davranışlarında bir farklılık seziyordum. Bazen kafamı çevirdiğimde bana baktığını görüyordum ama hemen kafasını çeviriyordu. Bana karşı artık mesafeliydi. Eskisi gibi yanımda gülüp şakalaşmıyor, sadece iş ile ilgili söylemesi gereken bir şey olduğunda söylüyordu.

    Bu durum canımı sıkıyordu çünkü işe başladığımdan beri bana hep yardımcı olan o olmuştu. Bu zamana kadar benim için aslında değerli olduğunu farketmemiştim. Şimdi o eski hallerimizi arıyordum. Ne zaman bir sorun çıksa onun düzelteceğini bilirdim ama şimdi yardım etmeye gönüllü değil gibiydi. Birkaç kez yanına gidip sormak, konuşmak istedim ama kendimde o cesareti bulamadım.

    Chris ile de son zamanlarda çok az görüşebilmiştik. Delilerin saldırısı olduğu geceden beri sürekli revirde uyuyordu. Hala daha o akşamdan kalan yaralılar vardı. Bir de fiziksel yara değil ama benim gibi sevdiklerini kaybeden ve bu yüzden kendilerine zarar veren insanlar. Hepsiyle tek başına ilgilenmek zorunda kalıyordu çünkü Elit doktorlar için bi sıradanların hayatının bir önemi yoktu ve tek doktorumuz Chris'ti.

     Görüşebildiğimiz nadir anlarda Chris elimi tutup bana sarılıyordu. Kendimi geri çekmek istiyordum ama yapamıyordum. Ona bir söz vermiştim ve kalbini kırmak istemiyordum. Bir yandan da suçluluk duygusu içimi kemiriyordu. Onun elini tuttuktan dakikalar sonra Chad'i öpmüş, günler sonra da kendimi yatağında bulmuştum. Bunlar için hiçbir bahanem yoktu. Son zamanlarda dönüştüğüm insandan nefret ediyordum. Bu ben değildim, olmamalıydım ama yine de bunları bilerek ve isteyerek yapmıştım.