DÖNÜŞÜM SERİSİ 1 / SIRADAN (TAMAMLANDI) #Watty2020

14. Bölüm /Simon

Bu bölüm ithafları, her bölümü koşup ilk okuyan olan ebrukarammm , yorumlarıyla kitabı şenlendiren yazarim0 ve denizbayav için gelsin. Mutlaka kitaplarına bir göz atın, iyi bir okuyucu olmalarının yanında, çok da iyi yazıyorlar ❤️

     Bir de sürekli yeni bölüm ne zaman diye soran, bu kitabı olduğu kadar diğer kitabımı da hevesle okuyan ve destek olan asliblackly ❤️

     İthaflarım devam edicek. Şimdiye kadar yapamadıklarım sakın kırılmasın. Gerçekten bana destek olan herkese bir bölüm ithaf olacak burda. Söz verdiğim gibi her bölüm başka birisi❤️

İyi okumalar 🌸

———————————————————————

     "Lana, Simon uyandı! Oğlum uyandı!"

    Bayan Fields'ın söyledikleri, büyülü bir sis gibi üzerimize çöktü. Duyduğum cümle hem mutluluktan koşma isteği hem de oturup hıçkıra hıçkıra ağlama isteği uyandırdı içimde. Haftalar acımasızca birbirini kovalarken, her sabah bunu duymak için uyanmıştım yeni güne ve şimdi karşımda, bir annenin dudaklarından dua gibi dökülüyordu duymak istediklerim. Buna rağmen hareketsiz kalmış, öylece yüzüne bakıyordum en iyi arkadaşımın annesinin.

"Hadi Lana, Simon bizi bekliyor."

Bu cümleyle içine düştüğüm transtan uyandım. Hala bir şey söyleyemeyecek kadar şaşkındım. Sadece arkamı dönüp hızlı adımlarla revirin olduğu bloğa doğdu yürümeye başladım. Bayan Fields bir süre sonra bana yetişti. Adımlarımız, sabırsızlığını belli edercesine, gri blokların kasvetli duvarlarında yankı yapıyor, her adım bizi Simon'a taşıyordu.

Revirin kapısından girdiğimde nedense Simon'u ayağa kalmış, bana doğru koşarken hayal etmiştim ama hala yatakta yattığını görünce adımlarım yavaşladı. Chris yatağın başında, Simon'un serumuyla ilgileniyordu.

Bayan Fields yanımdan öyle hızlı koşarak geçti ki saçlarım rüzgardan savruldu. Yatağın yanına gidip Simon'un omzuna koydu ellerini.

"Simon, bebeğim aç gözlerini. Uyanmıştın, yine uyuma oğlum nolur aç gözlerini."

Korkak adımlarla yatağa yaklaştığımda Simon'un haftalardır olduğu gibi, gözleri kapalı, hareketsiz yattığını gördüm. Az önce içimde hissettiğim ne varsa, sönen bir balonun havası gibi terketti beni. Kendime hayal etmek için izin verdiğim her şey arkasını dönüp gitmişti sanki.

Yüzümde acı çeken bir ifadeyle Chris'e baktığımda, onun da yüzünde aynı hislerin ağırlığını gördüm. Bayan Fields'a yaklaşarak ellerini omzuna koydu ve sakince duymaktan korktuğumuz şeyleri söyledi.

"Bayan Fields, Simon uyanmadı. Böyle durumlarda vücutta istemsiz kasılmalar olabilir. Uzun zamandır hareketsiz yattığı için, kaslardaki bu seğirmeleri normal karşılıyoruz. Ne gördünüz bilmiyorum ama onlar bilinçli yapılmış hareketler olamaz, çünkü üzülerek söylüyorum ki, oğlunuzun bilinci hala kapalı."

Bayan Fields dönüp, yaşlı gözlerle Chris'e baktı. Gözlerinde hem acı hem suçmala vardı. Hatta kısa bir an nefret bile gördüğümü düşündüm ama konuştuğunda sesi sakindi.

"O uyandı Doktor. Ben ne gördüğümü biliyorum, sadece şuan olan şeyi açıklayamıyorum."

Sonra da başka hiçbir şey demeden, yüzümüze bile bakmadan kapıdan çıkıp gitti. Peşinden koşmak, ona sarılmak, acısını hafifletmek istiyordum ama Chris'in yanıma gelip elimi tutmasıyla olduğum yerde kaldım.