Yarın Ölmeden Önce

🔺️Giriş🔻

6 Ay Önce

Esmira

Parmaklarım bana ait olmayan bir hikayenin evveliyatında sayfa sayfa dolanırken yattığım yerde uzanıp sakince esnedim ve gecenin ilerleyen saatlerinde çekeceğim deliksiz uykunun hayalini kurdum. Sonrasında ise neden orda olduğunu her gördüğümde sorguladığım makyaj masamda kendi getirdiği malzemelerle makyaj yapan Şuleye baktım "Gerçekten istemiyorum Şule." dedim iki saattir dil dökmesine rağmen hala beni  ikna etmeyi başramamıştı.

Rujunun taşan kısımlarını uzun parmaklarıyla sildi. Parmakları da bedeni gibi ipinceydi. Sonrasında ise elindeki giymem için getirdiği elbiseleri yatağıma koydu. Parmak uçları, elinden hiç düşürmediği keman tellerinden ötürü yaralıydı. Bunu hiç sevmiyor olacak ki kısa bir süre önce  sağ elinin orta ve işaret parmağına yara bandı takmıştı ve yüksek ihtimalle bugün o gereksiz partide güzelliğinden taviz vermemek adına onları çıkarmıştı.

"Hep böyle yapıyorsun." dedi somurtarak.

Okuduğum kitabı kucağımdan alıp kenara bıraktım ve "Bu sana bir şey ifade etmiyor mu ?" diye sordum, sorum onu pek etkilememiş olacacak ki bana anlamaz bakışlarla bakarken ofladım ve "Partileri sevmiyorum." diye açıkladım.

"Herkes geliyor ama." dedi beni heyecanlandırmak için. Fakat pek işe yaramamıştı. Yine ve yine.

"Herkes geliyorsa onlarla git. Enes ? Dicle ?"  diyerek şahane bir fikir sundum kedimce çünkü  yorulmaya başlamıştım. Çok inatçıydı. Ama maalesef bende inatçıyıdım. Sanırım bu yüzden bir saattir atışıyorduk.

"Onlar zaten geliyor ama altımızında orda olmasını istiyorum. Bugün önemli bir gün." 

Bunu söylerken bir miktar tedirginlik sezmiştim sessinde ve onu saniyelik inceledikten sonra kaşlarımı havaya kaldırdım "Önemli derken ?"

"Gelmezsen öğrenemezsin." dedi ve koyduğu elbiseleri tekrar eline aldı. "Hem Atakanla konuşmak için fırsatın olabilir."

Sessizce ofladım yine ve yeniden "Onunla konuşurken dilim tutuluyor." dedim huysuzluğum peşimi bırakmazken.

"Belki bugün farklı olur."  mavi elbiseyi bana uzattı "Bunu giy, hadi

Atakanla konuşma ihtimali çok cazip gelsede gitmemek için direnmeye devam edecektim. "Ailem izin vermez."

Giymem için uzattığı elbisenin kırışan kısımlarını düzeltirken "Ailen burda değil. Söylemezsin olur biter."

Suratım düştü ama asla belli etmedim. Evet burda değillerdi. Genelde iş seyhatleri için şehir dışında olurlar ve beni bu kasvetli evde yalnız bırakırlardı. Kariyerleri benden öncelikliydi. Onlara kızmıyordum normal şartlarda  daha da başarılı olacaklardı ama on yedi yıl önce bir talihsizlik olmuş ve annem bana hamile kalmıştı. Bana hamile kalması tüm planlarını suya düşmesine neden olurken kariyerleri birkaç yıl gerilemişti.

Bana bakan Şuleye döndüm. Sanki bu   durumu düşündüğümü bilir gibiydi. Bilmesini istmedim. İnsanların-kim olursa olsun- sizi apaçık görmesi yanlış gelirdi bana.  Bu yüzden pes edip elbiseyi elime aldım.

En azından birkaç saat durup dönerim diye kendimi avuttuktan sonra hazırlanmaya başladım.

♦️