6 ay sonra
Songül Kerem'e mamasını yedirmeye çalışıyordu.
"Hadi kuzum aç ağzını.."
Kerem inatla ağzını kapatmıştı.
Songül:
"Güney!" diye seslendi.
Güney:
"Efendim güzelim!"
Songül:
"Ya yediremiyorum şunu... Biraz oyalasan da yedirsem?"
Güney:
"Geldim.." dedi salona girerken. "Aslanım.. niye yemiyorsun bakayım sen?"
Kerem Güney'in kurtarmasını ister gibi kollarını açmıştı kucağına alması için.
Güney oğlunu kucağına alıp Songül'ün yanına oturdu.
Güney:
"Bak mama geliyor aç hadi ağzını..."
Güney Songül'ün uzattığı kaşıktaki mamayı yer gibi yapıyordu.
Kerem babasından gördüğü gibi ağzını açarken nihayet Songül yedirebilmişti.
Songül:
"İşe yaradı Güney. Devam et."
Songül önce Güney'e yediriyor gibi yapıyor ardından Kerem'e yediriyordu.
Songül:
"Sadece emzirmek daha kolaydı valla.. beyefendi çoğu mamayı beğenmiyor."
Güney gülerek Kerem'in yanağını sıktı.
Kerem biraz yese de çabuk sıkılmıştı. Tabağı eliyle itmeye başladı.
Songül:
"Sıkıldı küçük bey.."
Güney:
"Dur yere bırakayım da emeklesin biraz."
Songül:
"Kafasını çarpmasın.."
Güney:
"Bir şey olmaz bakıyorum ben."
Bu sırada kapı çalmıştı. Songül kapıyı açtığında Nurgül ve Alper'i görünce gülümsedi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yıllar Sonra
FanfictionSongül ve Güney daha bebekken tanışıp birbirlerinin ilk arkadaşı olmuşlardı. Küçük yaşta Güney'in ailesinin işinden dolayı birbirlerinden ayrılıp bir daha da hiç görüşmediler. Fakat yıllar sonra hayat onları tekrar buluşturacak ve öğrenecekleri şeyl...