Güney hastaneye geldiğinde Songül'ün kaldığı odayı öğrenip koşar adım odaya çıktı.
Sadullah ve Gülay kanepede uyuyakalmış, Nurgül ve Songül ise sohbet ediyordu.
Güney'in içeri girdiğini gören Songül "Güney.." diyerek hemen doğruldu.
Güney kalkmasına izin vermeden yanına gidip sımsıkı sarılmıştı karısına.
Güney başını Songül'ün boynuna gömüp bir öpücük kondurdu.
"Çok özledim." dedi kokusunu için çekerken.
Songül:
"Ben de çok özledim... Nasıl çıktın?"
Güney:
"Bacanağım kurtardı." diye güldü.
Sadullah ve Gülay da uyanmıştı.
Gülay:
"Oğlum kurtuldun mu? Gözün aydın."
Güney:
"Sağol Gülay anne. Alper sağolsun çok uğraştı."
Songül:
"Ben isterdim kurtarmayı ama doktorlar izin vermedi.."
Güney:
"Sen iyi ol yeter güzelim." diyerek Songül'ün eline bir öpücük kondurdu.
Gülay:
"Sadullah.. Nurgül hadi biz gidelim." dedi Songül ve Güney'i yalnız bırakmak için.
Nurgül:
"İyi geceler.."
Songül:
"İyi geceler ablacığım."
Sadullah:
"Tekrar geçmiş olsun Güney. Atlattın çok şükür."
Güney:
"Sağol Sadullah baba."
Üçü gidince Songül ve Güney yalnız kalmıştı.
Güney:
"Niye bizi yalnız bırakmaya çalıştılar?"
Songül gülümsedi.
"Çünkü konuşmamız gereken bir şey var."
Güney:
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yıllar Sonra
FanfictionSongül ve Güney daha bebekken tanışıp birbirlerinin ilk arkadaşı olmuşlardı. Küçük yaşta Güney'in ailesinin işinden dolayı birbirlerinden ayrılıp bir daha da hiç görüşmediler. Fakat yıllar sonra hayat onları tekrar buluşturacak ve öğrenecekleri şeyl...
