"Hava soğuktu, hayır değildi. Üşüyen bedenim değil ruhumdu. Ruhum artık soğuktu. Hiç olmadığı kadar soğuk. Ne hayatımın aşkı ne de yaşam kaynaklarım beni ısıtamıyordu." (Nil)
"Gözlerindeki o boşluk tüm benliğimi etkisi altına almıştı. Tek istediğim...
Herkese merhaba, Çöplük'te görmüş olmalısın ama ben burada da paylaşmadan duramayacağım :) Ve karşınızda birinci hikayemiz Çöplük'ün harika kapağı ile iç tasarımı :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümü beğenmeniz dileğiyle, hayatınıza iyi bakın. Seviliyorsunuz...
Step
Umut'un yatağında oturan Nil'in yanına yaklaştım. İki eliyle birden kızımızın kazağını kavramış göğsüne bastırıyordu. Gözleri uzun zamandır karşısındaki duvara sabitlenmişti. Evde yalnızdık. Çocuklar ve diğerleri çoktan güvenli bir eve yerleştirilmişti. En azından biz daha güvenli bir yerde olduklarını düşünüyorduk.
Nil'in yanına otururken elimi sırtına koydum. "Sence korkuyor mudur?" diye sorduğunda yutkundum. Kızımın ne halde olduğuyla ilgili kafamın içinde milyonlarca düşünce geçiyordu. Hepsi de benim bile korkudan nefesimin kesilmesine sebep oluyordu. Onun minik kalbinin korkudan nasıl çarptığını sanki hissedebiliyordum.
"Korkuyordur ama belli etmediğine eminim" dediğimde Nil yanağından süzülen yaşı silerken güldü. Bana döndüğünde ilk defa göz göze gelmek bu kadar zordu. İkimizde birbirimize teselli vermek istiyor ancak hiçbir şey söyleyemiyorduk.
"Nehir, Demir, Hamza, Jack, Kurt ve Asım amca. Daha kaç kişiyi kaybedeceğiz?"
"Bilmiyorum Melek" diyerek alnımı alnına yaslayıp elimle ensesini kavradım. Gözleri kapandı. Göğsüne bastırdığı Umut'un kazağının diğer elimle kavrarken "Ama kızımızı bulacağız" dedim.
