Shattered Jar (Fiorello Series #1)

30

30

"Anong nangyari after that? Did you die?" naguguluhang tanong ni Sunti.

"Siraulo ka ba? Kung namatay ako no'n, wala na dapat ako ngayon dito sa harapan mo!" natawa pa ako nang bahagya bago ako muling nagsalita. "I was on a rehabilitation center for a year."

Naging tahimik si Sunti nang sabihin ko iyon ay tila ba mas naging interesado sa pakikinig.

I was on drugs the night before that accident. I almost died and they needed to do every possible ways to save me. Sabi pa nga nila ay mababa na ang tiyansa kong maisalba pa noon. Halos dalawang linggo raw akong walang malay  sabi ni Poison at nang nagkaroon naman ng malay ay hindi naman nakakapagsalita. That was when they decided to sent me to the rehabilitation center to fix myself. I was also diagnosed with depression and things were all complicated for me. Tumatatak sa akin 'yong nangyari kay Mama kaya kinailangan ko talagang magpagamot noon.

"Are you fine now?" Sunti asked.

I nodded my head. "Wala na akong iniinom na gamot ngayon, hindi kagaya noon na marami-rami akong iniinom."

Mag-iisang taon na rin akong hindi umiinom ng mga gamot na 'yon at ayos naman na ako. Ang alam ko pa nga ay sinagot lahat ng pamilya nila Barachiel 'yong nangyari sa akin pero hindi ko na rin sila nakita pa noon.

My last memory with Barachiel and Zarachiel would be the night before they let me go so I can have fun with Yno and Poison. Sila Poison ang nag-alaga sa akin noon habang nagpapagaling ako. Expenses ko lang yata ang sinagot ng mga Fiorello.

I guess they don't really want me to be part of their family. Patay  na si Mama kaya wala nang panghahawakan si Mr. Boston Fiorello sa akin. Anak lang naman niya ako sa kasalanan. And besides, we're not really in good terms. His family will never ever accept me even as a person. I'm just a garbage for them so why would I settle for that? I'm happier this way with Sunlight.

"Have you ever thought about seeing your father?"

Tipid akong ngumiti kay Sunti. "Hindi na. Hindi magandang memorya 'yong mga babalik sa amin sa oras na magkita kaming dalawa."

Maybe there's still a part of me who's still waiting to be accepted by my own father but there's a bigger part inside me who keeps on yelling that I should protect myself at all cost. Masasaktan lang ako sa oras na makita ko sila ulit. Nakabuti rin na bigla silang nawala noon sa landas ko dahil medyo nabigyan ako ng kapayapaan. I don't have any idea where did they go but I'm actually thankful that they're no longer around.

"Nakakausap mo pa ba sila? You know, I can set an appointment if you want to see them..." naging malumanay ang tono ng boses ni Sunti na naging dahilan para mapangiti ako.

"Paano ka?" balik kong tanong.

"Anong paano ako?" she pouted cutely.

"Sa oras na gawin mo 'yan ay makikita mo rin siya. Ready ka ba?" ngumisi pa ako at umiling nang makita ko siyang umirap.

"Whatever, Zanteban. Let's just forget about them." padabog siyang sumubo kaya mas natawa lang ako sa inasta niya.

Hindi ko rin masisisi itong si Sunlight kung bakit patay na patay sa isang 'yon. Masyadong malapit sa salitang perpekto kaya talagang nakakahumaling. Kahit kung ako si Sunti ay baka ganiyan din ang maramdaman ko.

I can't blame her though.

Nang bumalik kami sa loob ng production ay kaniya-kaniya na kaming nag-take ng calls. Queueing ngayon kaya talagang maraming tumatawag. Bubula na nga mga bibig namin sa kakasalita dahil halos 'yong pag-hold lang sa customer 'yong pahinga namin.