Siostra Harley Quinn

17

Mogłam się po nim spodziewać, że nie odpuści. Z jednej strony pragnęłam zemsty za to co robili nie tylko mi, ale innym także. Natomiast z drugiej strony, bałam się. Bałam się, że jeśli coś się nie uda znów trafię do tego piekła. Raz tam byłam i drugi raz nie zamierzam.

Kilka dni później, byłam w jego siedzibie. Znów mnie zgarnął, nawet nie wiem jak mnie znalazł. Wsadził mnie do auta bez słowa i oto jestem.

— Nie chcę tego — odparłam. — Mike...

— Zastanawiam się, najpierw zająć się twoją siostrą, czy może od tamtych skurwielów — powiedział ignorując mnie.

— Masz w ogóle jakiś plan? — spytałam. — Do piekła łatwo wejść, ale trudniej wyjść. Nie mam zamiaru tam wrócić, Mike. Nic z tego — cofnęłam się, zakładając ramiona.

Spojrzałam na zachodzące słońce, pocierając ramiona.

— Nie wrócimy tam, Emily — położył dłoń na moim odkrytym ramieniu. Wzdrygnęłam się czując chłód.

— Pieprzenie, Mike. Chcesz zemsty, ale nawet nie wiesz jak tego dokonać. Rób co chcesz, ja nie chcę brać w tym udziału — zdjęłam jego dłoń.

— Mam plan, Emily — szepnął i odgarnął włosy z mojego ramienia. — Muszę go tylko dopieścić i będzie idealnie.

— Przestań. Powiedz co zamierzasz, albo zmywam się stąd — oparłam się biodrami o parapet i spojrzałam na niego.

Mike westchnął. Pokręcił głową z lekkim uśmiechem. To nie zwiastowało niczego dobrego.

— To czyste szaleństwo — odparłam, gdy usłyszałam co zamierza. — Sądzisz, że... Sam komendant jest zamieszany w to gówno? To są sprawdzone dane? Jeśli nie to mamy przesrane!

— Emily, jestem tego pewien.

— A Gordon...

— On jest czysty — machnął ręką. — Chodzi tu o Wernera i Richardsona. Oni mają coś wspólnego z handlem ludźmi. I zapłacą za to. Fałszowali papiery... Chcesz mi pomóc wymierzyć sprawiedliwość?

Spojrzałam na niego z powątpieniem. Wiedziałam, że to nie będzie sprawiedliwość. Ale jakaś część mnie chciała tej pieprzonej zemsty. Choć to ona mnie zniszczyła. I wciąż będzie to robić.