GECE GÜNEŞİM

~Bölüm 35~

"Maalesef ki sana hak veriyorum."

Bersu, eline aldığı Dudu oyuncak bebeğimi öptü. "Bırak ben onunla dertleşiyorum." Dedim ve elinden aldım. "Affetmeyecek misin?" Diye sordu. Çenem kasılırken telefonum yine titredi. Milyon kez çalmıştı herhalde, milyon kez! "Aç artık perişan oldu adam." Dedi Bersu. Elinde ki Duduyu alıp kucağıma koydum ve "Bir günde paşam perişan oldu öyle mi!? Demek benim yerimde olsa ne yapardı?" Dedim ve Dudunun şapkasını düzelttim. "Tamam!" Diyip son harfi uzattı. "Sen düşün taşın." Diyip ayağa kalktı ve bana sarılıp gitmeye başladı. İmeri istiyordum İmeri! Gülümseyerek telefonu elime aldım ve görüntülü aradım. Açtığında gülümseyerek el salladım.

"Oo başkan merhaba ya!" Dedi yerinde kıpırdanırken. "İmer, ben seni çok özledim." Dedim somurtgan bir tavırla. "Geliyorum." Dediğin şaşkınlık kursağıma oturmuştu. İmer ameliyat olduğum zaman gitmek zorunda kalmıştı ablasının yanına. Sonra ablası da rahatsızlanınca annesi filan gidemeyince orada kalmıştı ama sık sık telefonla görüşüyorduk. Üniversiteyi orada kazanmıştı ama ondan sonrasını bilmiyordum. Kendi dertlerime kapılmış, İmeri de boşvermiştim bir güzel. "Nasıl?" Diyebildim sonunda. "Ablam iyileşti artık burada durmak için bir sebebim yok." Dedi gülümseyerek. "Okulun?" Diye sordum şaşkınlıkla. "Ben üniversiteye başlamadım ki." Dedi omuz silkerek. Orada kazanmamış mıydı? "Kafam karıştı." Dedim Duduyu bırakıp camın kenarına geçtim ve biraz camı açtım.

"Ya ben burada ablamla ilgilendim, seninle konuşmasakta senin problemlerin bana geliyordu. Aklım sende, elim kolum ablamdaydı. Bir bok beceremedim açıkçası. Tamam burada üniversite geliyordu ama psikoloji gelmiyordu. Öğretmenlik filan." Dedi ümitsizce. "Bende seneye sınava girecem daha çok çalışarak." Dediğinde gülümsedim. "Temelli geliyorsun?" Dedim. "Temelli valla." Dedi sırıtarak. "Ne zaman?" Dedim heyecanımı bastıramamış bir halde. Onu çok özlemiştim. "Valla gülüm aramasaydın söylemeyecektim sürpriz yapacaktım da yarın sabah için biletimi aldım. Saat dokuzda uçak var onbir gibi oradayım." Dediğinde telefonu bırakıp ayağa kalktım ve sessiz bir şekilde dans etmeye başladım. "Tamay?" Dedi şaşkınlıkla. "Ayol dur sevinç dansı yapıyorum!" Dedim. Tüm kötülükler üst üste gelirken tüm güzelliklerde üst üste geliyordu. İki çok sevdiğim insan çıka geliyordu!

"Bu sevinç dansı kesin bana yani?" Dediğinde telefonu elime alıp gözlerimi kısarak baktım ona. O ise tek kaşını kaldırmış sırıtıyordu. "Tabiki sana." Dedim ve camın pervazına oturdum. Kahkaha atıp kafasını salladı. "Pis Bersu yetiştirdi demi!?" Dddim sinirle. "Aşk olsun sen söylemeyecek miydin?" Diye sordu. "Ben söyleyecektim." Dedim onun aksine sırıtarak. "Tamam o zaman! Ee ne yaptınız? Koklaştınız mı?" Diye sordu. "Neden gittiğini bilmiyorum bile. Hem siz nasıl hemen affettiniz?" Diye sordum sinirle. "Ben.." diyip sustum. "Ben affetmek istemiyorum ama her şey senin mutluluğun için. Arkın'a yazık oldu." Dedi kafasını iki yana sallarken. "Sen Arkını nerden bil..Ah Bersu ah!" Diye söylendim. İmer ise bu halime bakıp bakıp kahkaha atıyordu.

"Sen buraya gel iyi bir pataklayayım seni. Kaşınıyorsun belli!" Dedim sinirle ona bakarken. "Ben bir geleyimde vuran sen ol be!" Dedi. Sırıtıp "Mahalleyi gösteriyim mi kız?" Dedim. Kafasını salladığında kamerayı çevirip etrafı göstermeye başladım. "Tabii bizim cılız sokak lambaları ancak bu kadar aydınlatıyor ama." Dedim. Gözlerim ağaca yaslanmış, kollarını önünde bağlamış Demire takılınca duraksadım. Gözlerimiz kesiştiğinde yaslandığı ağaçtan ayrıldı ve üstünü sirkeledi. "Sana mahalleyi göster dedim Demir abiyi değil!" Diyip gür bir kahkaha attı İmer. "Kes sesini ya. Ne hadle geldiyse!" Diyip pencereyi kapattım ve perdeyi çektim. "Hıhı. Aynen." Dediğinde ofladım. "Sen çok oldun! Kapat telefonu! Yarın yüzleşiriz!" Dedim sinirle. "neyi yüzleşiyoruz acaba?" Diyip kahkaha attı. "Çok gülmek kalbe kötüymüş İmer!" Dedim ve kapattım telefonu. Perdeyi biraz açarak baktığımda hala orada durduğunu gördüm ve tekrar kapatıp yatağa attım kendimi.