Why? (Greek)

9

Τρέχω στα σοκάκια του χωριού για να προλάβω να ειμαι στην σχολή στην ώρα μου. Ο ήχος των ποδιών μου στο πλακόστρωτο αντηχούν στις γειτονιές και ακούω κάποιον να με χαίρεταει και γυρνάω να χαμογελάσω συνεχίζοντας τον δρόμο μου. Ο ήλιος με τυφλώνει και δεν προσέχω κάποιον μπροστά μου ο οποίος περπατούσε προφανώς εντελώς χαλαρά. Τον σπρώχνω με ορμή και εκείνος -ο οποίος φυσιολογικά θα έπρεπε να κείτεται στο πάτωμα - γυρνάει με μεγάλη ταχύτητα με ποιανει από τον λεμο και με κολλάει ψηλά στον τοίχο ενός φούρνου.
Νιώθοντας τον λεμο μου να κλείνει και η αναπνοή μου να περιορίζεται δεν μπορώ να ανοίξω καν τα μάτια και προσπαθώ να κλοτσισω το σώμα που με καταδιώκει.
«Πάλι εσυ είσαι;» Ακούω μια ψυχρή φωνή και νιώθω τα χέρια που έπνιγαν απειλητικά να χαλαρώνουν αλλά να με κρατάνε ακόμη ανώδυνα.
Όταν καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια που τόσο έσφιγγα από τον πόνο πριν λίγα δευτερα αντικρίζω δυο .. δυο κόκκινα μάτια τα οποία αρχίζουν να μετατρέπονται στα μαύρα σκοτεινά μάτια που τόσο καλά ξερω. Είναι εκείνος.. ένα αεράκι φυσάει και πέρνει τις αφέλειες από το πρόσωπο του. Νιώθω και τις δικές μου ροζ μπούκλες να κινούνται δεξιά αριστερά κι ξαφνικά μια χαλαρώνει στο μέτωπο μου εκνευριστηκά.
Δυστυχώς δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου για να την απόμακρινω και διστάζω να το έπιχγειρισω έχοντας μπροστά μου δυο μάτια να με κοιτάζουν έντονα και επιθετικά και αρχίζω να πιστεύω ότι θέλουν να με πνίξουν στα αλήθεια. Εκείνος αφήνει το ένα χέρι που με κρατούσε από τον λεμο και μετακινεί γρήγορα την ροζ τούφα μου
«Τι κανείς ;» Προσπαθώ με βραχνή φωνή να μιλήσω
«Πρόσεχε που πηγαίνεις άλλη φορά. Δεν μπορώ να μαντέψω αν είσαι κάποιος εχθρός ή είσαι ..απλά ..εσυ» με αφίξει και πέφτω κάτω καθισμένη στο πάτωμα
Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου και κοιτάω τα πόδια που στέκονται ακριβώς μπροστά μου. Είναι τόσο λεπτά αλλά γυμνασμένα και η όψη τους δεν είναι τόσο τρομακτική.. όταν όμως συνοδεύονται από το βλέμμα του νομίζω ότι είναι ικανά να με σκοτώσουν..
«Απλώς παραπάτησα και..» με διακόπτει
«Δεν με ενδιαφέρει τι συνέβη. Θα μπορούσα να σε είχα σκοτώσει »
Συκωνω το βλέμμα μου πάνω για να βρω το δικό του αλλά εκείνος φαίνεται χαμένος στις σκέψεις.
«Και γιατι δεν το έκανες;» Λέω και δυο δάκρυα πέφτουν ταυτόχρονα από τα πράσινα μάτια μου.
«Δεν είσαι αυτός που θέλω να σκοτώσω.» Λέει και κοιτάει επιτέλους προς τα κάτω σε εμένα. Όμως εγώ δεν μπορώ μα τον κοιτάξω πλέον στα μάτια γιατι αυτή την στιγμή με έχουν τρομάξει όπως και τα λόγια του. Εκείνος το αντιλαμβάνεται και φαίνεται να χαλαρώνει λίγο συνειδητοποιώντας την κατάσταση.
«Μην κλαις» μου λέει προσφέροντας το χέρι του και διστάσω να το κρατήσω για να συκωθω.
Τελικά το ποιανω και συκωνομαι αδύναμη
«Το παράκανα.. απλώς άλλη φορά πρόσεχε που πας. Δεν ξέρεις ποτε που ή σε ποιον θα πέσεις.» Λέει και φεύγει ψυχρά
Έχει δίκιο. Στην εποχή μας ο καθένας μπορεί να είναι εχθρός και ο Σασκε μου έσωσε το μάθημα μου. Μπορώ να καταλάβω επίσης τον λόγο που είναι τόσο βίαιος και επιθετικός.. είδε όλη του την οικογένεια και τους φίλους του να ξεκληρίζονται.. Καί η ίδια νιώθω την ανάγκη να του δείξω ότι η ζωή είναι πιο φωτεινή από ότι εκείνος την βλέπει. Και τα μάτια του.. ήταν κόκκινα επειδή είναι τα χαρακτηρίστηκα μάτια της φυλής του. Οι Uchiha.. με αυτά τα μάτια μπορεί στην ώρα της μάχης να δει τις κινήσεις πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλον και προλάβει χτυπήματα. Από ότι ξερω τα μάτια αυτά ενεργοποιούνται όταν ένας Uchiha βιώνει τραυματικό σοκ ή έντονη ψυχολογική κατάσταση ή είναι απλώς... λυπημένος από μια κατάσταση.
Καθώς μεγαλώνει τα μάτια εξελίσσονται και αποκτούν περισσότερες ιδιότητες που κάνουν το άτομο πανίσχυρο. Γιαυτο και ήταν η πιο δυνατή φυλή. Αλλά τώρα ο Σασκε είναι ο μόνος που έχει τις ιδιότητες αυτές.. όλοι οι άλλοι είναι.. νεκροί.