Why? (Greek)

22 ~I care..

Φτάνουμε οι τέσσερις μας στο σπίτι του Ναρουτο.
Ένα μικρό διαμέρισμα με θεα όλη την πόλη.
Η κορνίζα με την ομάδα μας, την ομάδα 7 είναι τοποθετημένη μπροστά από το μεγάλο παράθυρο.
Χαμογελάω.
Παρολαυτα το δωμάτιο ειναη σχετικά άδειο, δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι μόνος..
Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και η ζωή του Σασκε..
Οι δυο τους έχουν τόσα κοινά. Αντίθετα όμως διαφωνούν συνεχώς..
Το ξανθό αγοράκι μπαίνει διστακτικά μέσα στο διαμέρισμα και ο Ναρουτο ανοίγει τα φώτα.
Ο Σασκε κοιτάζει τριγύρω.. η έκφραση του χαλαρώνει λίγο.
«Σακουρα σαρεσει το σπίτι μου;» Ο Ναρουτο χαζογελαει και εγω εξαγριωμένη του δίνω μια μπουνιά στην κοιλιά.
Το μικρό αγοράκι στέκεται μουτρωμενο δίπλα στον Σασκε.
Μοιάζουν τόσο πολύ σε χαρακτήρα.
«Ας κοιμηθούμε» βιάζεται ο Σασκε.
«Δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς την μαμα μου.» Ο Άρης έχει κατεβασμένο το κεφάλι του στο πάτωμα.
Ο Σασκε κοιτάζει άλλου άβολα και εγω χαμογελάω αμήχανα.
Ο Ναρουτο πέρνει θαρραλέα τον λόγο.
«Η μαμα σου δεν ζει πια.. θα πρέπει να μάθεις να κοιμάστε μόνος από δω και πέρα.» Προσπαθεί να πει ήρεμα περνώντας τα χέρια του από τα ξανθά μαλλιά του.
«Μου λείπει!» Φωνάζει ο μικρός
«Έτσι θα είναι στην αρχή.. μετά... σιγα σιγα δεν θα την σκέφτεσαι τόσο..» Ο Ναρουτο φαίνεται να ζορίζεται.
«Λες και ξέρεις τίποτα..» σχολιάζει ο Σασκε
«Σασκε!;» Γιατι επιτίθεται στον Ναρουτο; Κάνει ότι μπορεί
«Μην λες ψέμματα σε ένα παιδί... δεν θα σταματήσει ποτε να την σκέφτεται.. την αγαπούσε και ένας άνθρωπος του την στέρησε χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο.» Το βλοσυρό βλέμμα του Σασκε κοιτάζει έξω από το παράθυρο.
Ο Ναρουτο μένει άφωνος.
Ο Άρης σταματάει να κλαίει.
«Μιλάς για τον Άρη Σασκε; Ή για τον εαυτό σου;» Ρωτάω μαλακα.
«Εσυ σίγουρα δεν ξέρεις τίποτα! Δεν είχες ποτε προβλήματα!» Λέει ψυχρά
Η καρδιά μου ραγίζει με κάθε λέξη του.
Πρέπει να νιώθω τύψεις που είχα μια καλή ζωή; Αυτός είναι ο λόγος που με απομακρινει συνέχεια;
Δάκρυα καίνε τα μάτια μου..
«Σασκε!» Φωνάζει ο Ναρουτο απειλητικά..
Με κοιτάει με το πιο αδιάφορο βλέμμα..
«Είσαι τόσο.. σπαστικιά..» πετάει
Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα..
Ο Άρης αρχίζει ξαφνικά να γελάει και όλοι τον κοιτάμε με απορία.
«Μου θυμίζεται τις νύχτες που η μαμα μου μάλωνε με τον μπαμπά μου πριν αυτός σκοτωθεί.. χαχα» τα γαλανά ματάκια του επιτέλους βγάζουν μια ζωντάνια.
Ο Σασκε νευριάζει και ο Ναρουτο χαμογελάει.
Εγω όμως δεν μπορώ να αγνοήσω τα λόγια του Σασκε.
«Νύσταξα.» Δηλώνει το ξανθομαλλικο αγοράκι.
Χαμογελάω για να μην δείξω τον πόνο που νιώθω.
«Ας κοιμηθούμε.»
Ο Ναρουτο στρώνει στο πάτωμα μια μεγάλη κουβέρτα για να κοιμηθούμε όλοι πάνω.
Ξαπλώνω αμήχανα δίπλα στον Σασκε ενώ εκείνος είναι γυρισμένος από την άλλη μεριά.
Ο Άρης πηδάει και προσγειώνεται ανάμεσα μας.
Τον κοιτάζω προβληματισμένη.
«Μου θυμίζεται τους γονείς μου. Μπορώ να κοιμηθώ εδώ;» Ρωτάει γλυκά. Το λυπημένο προσωπάκι του έχει πλέον χαθεί.
«Φυσικα.» Λέω χαρούμενα. Ο Σασκε δεν μιλάει συνεχίζοντας να είναι γυρισμένος από την άλλη πλευρά.
Ο Ναρουτο κλείνει το φως και ξαπλώνει δίπλα μου.
Κλείνω τα μάτια μου εξαντλημένη.
Ο Σασκε ίσως δεν το πιστεύει.. αλλά τον καταλαβαίνω περισσοτερο από όσο νομίζει.
Και νοιάζομαι τόσο μα τόσο για αυτόν...