Why? (Greek)

20 ~flames

Ο Σασκε μας κάνει νόημα να μην μιλήσουμε.
Κλείνει την πόρτα πίσω του.
«Ξύπνησα και άκουσα φασαρία» λέει συνοφριωμενος.
«Ο Ναρουτο;» Ρωτάω ανήσυχη
Το αγόρι μπροστά μου δεν απαντάει
«Όλα είναι υπό έλεγχο» λέει τελικά
Εγω αγκαλιάζω το τρομαγμένο αγοράκι μπροστά μου. Η καρδια μου πονάει από το άγχος.
Ο εισβολέας θα έρθει εδώ σύντομα.
Ο Σασκε βγάζει στα στιλέτα του και γυρνάει προς την πόρτα.
Εκείνη τότε ανοίγει με πολύ δύναμη που σπάει σε κάποια σημεία.
Ένας μεσήλικας με χαρακτηριστικό μούσι και άψυχο βλέμμα κλοτσαει τον Σασκε εύκολα προς το μέρος μας.
Βγάζω και γω τα στιλέτα μου. Πρέπει να τους προστατέψω. Να αποδείξω ότι ειμαι χρήσιμη.
Ο άντρας πλησιαζει και το αγοράκι κρύβεται από πίσω μου.
Κοιτάω τον άντρα με οργισμένο βλέμμα.
Του επιτιθομαι και εκείνος με χτυπάει στο κεφάλι και ζαλισμένη πέφτω στα κρύα πλακάκια.
Τα πάντα γύρω μου μαυρίζουν. Το μόνο που μπορώ να ξεχωρίσω είναι ένα μεγάλο ξυφος ακριβώς από πάνω μου. Δεν θέλω να πεθάνω. Ούτε να απογοητεύσω τους πάντες.
Όμως το σώμα μου δεν αντιδράει.
Περιμένοντας το ξυφος να καρφωθεί στο μουδιασμένο σώμα μου ξαφνικά κάποιος μπαίνει μπροστά. Ακούγονται κάποιοι ήχοι από μάχη. Και μετά όλα γύρω μου μαυρίζουν.
«Συγνώμη» μουρμουράω σχεδον αναίσθητη.

Όταν ανοίγω τα μάτια μου νιώθω ξανά δυο δυνατά χέρια να με σηκώνουν. Τότε καταλαβαίνω ότι με κρατάει ο Σασκε. Κοιτάω το πρόσωπο του. Είναι σκοτάδι όμως ένα περιεργο φως τρεμοπαίζει στο μοναδικό πρόσωπο του. Δεν καταλαβαίνει ότι τον κοιτάω. Νιώθω ασφάλεια καθώς νιώθω το στέλνω του.
Καθώς συνέρχομαι κοιτάζω σιγα σιγα γύρω μου. Τότε αντιλαμβάνομαι τι είναι το φως αυτό που με τυφλώνει.
Φωτιά.
Φλόγες καλύπτουν και καταστρέφουν το μικρό σπίτι στο οποίο βρισκόμασταν.
Τώρα είμαστε έξω από αυτό και αρκετα μέτρα μακρυά.
Όταν ο Σασκε συνειδητοποιεί ότι απέκτησα τις αισθήσεις μου με αφήνει αμέσως μαλακα κάτω.
Ανακουφίζομαι όταν ακουω την φωνή του Ναρουτο να με ρωτάει αν ειμαι καλά.
«Πολυ καλή δουλειά» συγχαίρει ο δάσκαλος μας τον Σασκε. Εκείνος γελάει περήφανα και ο Ναρουτο μουτρωνει.
Τότε είναι που προσέχω ότι είναι μαζί μας και το ξανθό αγοράκι της οικογένειας. Χαμογελάω αυτόματα. Όμως.. είναι μόνο;
«Οι υπόλοιποι;» Καταφέρνω να ρωτήσω
«Είναι δυστηχως νεκροί.» Ο δάσκαλος μας φαίνεται πολύ σοβαρός και εγω πλησιάζω το αγόρι.
Εκείνο έχει κόκκινα πρισμενα μάτια. Όμως δεν κλαίει. Απλώς με κοιτάει με τα αγγελικά μάτια του.
«Ευχαριστώ» λέει
Ευχαριστώ; Σε εμένα; Δεν έκανα τίποτα. Αν δεν ήταν ο Σασκε..
Δεν απαντάω. Ο Σασκε προσέχει την λυπημένη έκφραση μου. Δεν λέει τίποτα.
Έτσι κοιτάμε όλοι το σπίτι που καίγεται.
Εκείνος αντιμετώπισε εκείνον τον σκληροτράχηλο άντρα; Πως;!