Why? (Greek)

~33 a leap of faith

Σασκε..

Θέλω να του απαντήσω αλλά νιώθω υπερβολικά αδύναμη. Το εξοργισμένο του βλέμμα κάνει την καρδιά μου να χτυπάει ακόμη πιο γρήγορα από ότι πριν.

«Εγω το έκανα.» Ένας από τους εχθρούς απαντάει περιπαικτικά. Το χαμόγελο του αποδεικνύει την αυτοπεποιθηση του. Ή μήπως αφέλεια;

Ο Σασκε κινείται αργά αλλά καθόλου διστακτικά προς το αφελή αγόρι. Με προσπερνάει καθώς πλησιαζει όλο και περισσότερο τους εχθρούς. Προτού το καταλάβω αρχίζουν να επιτίθενται ο ένας στον άλλο και κλείνω τα μάτια μου φοβισμένη για το τι επρόκειτο να επακολουθήσει.

Περνάν ελάχιστα δευτερόλεπτα όταν βρίσκω την δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου. Συνειδητοποιω το λάθος μου όταν βλέπω τον Σασκε να έχει ακινητοποιήσει το αγόρι. Κρατάει με δύναμη το χέρι του εχθρού τραβώντας το βίαια προς τα πίσω.

Ξερω τι θα αντικρίσω αυτή τη στιγμή αλλά τα μάτια μου παραμένουν κολλημένα στον Σασκε.

Ένας απαίσιος ήχος φτανει στα αυτια μου όταν παρακολουθώ τον Σασκε ενώ σπάει το χέρι του εχθρού.

Αυτός .. αυτό το αγόρι δεν μπορεί να είναι ο Σασκε που ξερω..

Ο εχθρός ουρλιάζει από τον πόνο και την οδύνη ενώ ο Σασκε ξεσπάει σε ένα δυνατο γέλιο που βρίσκομαι να το ακουω πρώτη φορά. Τόσα χρόνια.. περίμενε μια τετοια στιγμή για να βρει το έναυσμα να γελάσει;

Το γέλιο του ξαφνικά κόβεται και το άδειο του βλέμμα γυρνάει προς τον επόμενο εχθρό που δείχνει τρομοκρατημένος.

Το σωμα του Σασκε κινείται προς το μέρος του απειλητικά. Όχι.. δεν θα τον αφήσω να χάσει τον εαυτό του. Πρέπει.. πρέπει να τον σταματήσω.. ακόμη κι αν χρειαστεί να διακινδυνέψω τη ζωή μου.

Με κάποιον τρόπο βρίσκω την ανύπαρκτη δύναμη να σταθώ στα πόδια μου. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Έτσι αρχίζω να τρέχω προς το μέρος του Σασκε. Εκείνος κατευθύνεται δολοφονικά προς τον εχθρο όταν ουρλιάζω «Σασκε!!» ενώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα του αναγκάζοντας τον να σταματήσει.

Το κεφάλι του γυρνάει νευρικά προς τα δεξια και καταφέρνω να αντικρίσω τα παγερά σκοτεινά του μάτια. Το βλέμμα του θα μπορούσε να παρομοιαστεί με αυτό ενός αρπακτικού με αποτέλεσμα ένα ρίγος να διαπερνά αμέσως το σώμα μου. Με αυτό το βλέμμα .. δεν θα εκπλησσόμουν αν με σκότωνε από στιγμή σε στιγμή.

Παρόλα αυτά τίποτα δεν συμβαίνει. Συνεχίζει να με κοιτάζει στα μάτια σαμπως αναζητά μια απάντηση. «Σταματά.» Καταφέρνω να πω ενώ ζεστά δάκρυα χύνονται ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου.

Τα χαρακτηρίστηκα του προσώπου του αρχίζουν να μαλακώνουν, τα χέρια μου δεμένα στο σώμα του, και συντομα το μαύρο μελάνι αρχίζει να υποχωρεί από πάνω του και αισθάνομαι το σώμα του αδύναμο πάνω μου.

Τελικά καταρρέει και εγω ειμαι εκεί για να τον πιάσω με ασφάλεια όπως έκανα πάντοτε. Συνεχίζω να τον αγκαλιάζω ενώ οι εικόνες από ότι συνέβη συνεχίζουν να με ανατριχιάζουν.

Οι εχθροί  δεν χάνουν στιγμή να φύγουν όσο το δυνατο πιο μακριά αφήνοντας πίσω τους τον πάπυρο που χρειαζόμαστε για να νικήσουμε.

Είμαστε επιτέλους ασφαλείς.