"Aydınlık olduğu sürece yeterince yürekliyiz, ama sonra? Her şey bitiyor mu, mumlar sönüyor mu yoksa sadece güneş mi batıyor? Ama belki de güneş aysız hiç batmamıştır.."
Vampirlerin iblislere karşı verdiği yaşam mücadelesi.
Eskimiş ve rutubet kokan koridorlara geldiğimize duvardaki meşalelerden birini yaktık. Okul terk edildiği için kullanılmayan yerlere ışık koyma gereğinde bulunmamışlardı. Bir süre sadece yürüdük, karşımıza 3 ayrı koridor çıkana kadar.
"Bence ayrılalım."
En sağdaki koridora girdim. Yavaşça ilerliyordum. Etrafta hiçbir şey yoktu, daha fazla koridor dışında. İlerledikçe koridor genişlemeye ve duvardaki taşlar nemlenmeye başladı. Taşları takip ederek uçurum gibi bir yere vardım. Dibi görünmüyordu.
"Ateş topu." Gücümü kullanarak oluşturduğum topu aşağı bıraktım. Saniyeler sonra yere çarpma sesini duydum ama topun alevinin sönmesini göremedim. Diğerlerine haber vermeliydim.
"Burda uçurum gibi bir yer var. Ne yapmalıyım?"
Zihin gücümle onlarla iletişime geçmeye çalıştım. Ancak işe yaramıyordu. Güç dalgaları yayılmıyordu. Tek başıma kalmıştım. Aşağı inmeye çalışacaktım.
"Keşke bende uçabilseydim." diye kendi kendime söylendim. Aşağıya inmek için bir yol arıyordum, bulamadım. Atlamaktan başka çarem yoktu. Geriye çekildim ve hızla koşup daha sonra zıplayarak deliğe atladım.
Yere çakılmam çok uzun sürmedi. Neyseki zıplamıştım bu yüzden toprağa düşmüştüm. Ve de ayak bileğimin üstüne.
"Ahh!" diye acıyla inledim. Sesim boşlukta yankılanmıştı. Yerden destek alarak ayağa kalktım.
"Alev küresi." Bu beni dışarıya karşı koruyacaktı. Açıklıkta olduğumdan saldırıya uğrama ihtimalim daha yüksekti. Özellikle iblisler böyle yerleri severdi. Umarım henüz burayı bulamamışlardır diye geçirdim içimden. Çünkü hedefimize yaklaştığımızı düşünüyorumdum.
Su sesi arttıkça benim de adımlarım hızlanmaya başladı. Ardından mağara gibi bir yere ulaştım. Yarılmış bir dağın içindeydim sanki. Gökyüzü gözüküyordu. Etrafımda taştan duvarlar vardı. Ve işte oradaydı, şelale tam karşımda duruyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hey çocuklar, bir şelale buldum. Burası olduğunu düşünüyorum." Bu sefer sesim diğerlerine ulaşmıştı.
"Tamam olduğun yerde kal yanına gelmeye çalı-" ama Baekhyun cümlesini bitiremeden bir sarsılma oldu. Heykellere tutunarak yere çömeldim. Sallantıdan dolayı tepeden düşen taşlar neyse ki kalkanıma çarpmıştı. Daha fazla yaralanmak istemezdim. Ancak en sonunda gücüm tükendi, artık kalkanım yoktu.
Her şey normale dönünce ayağa kalktım, şelaleye yaklaştım. Yanındaki taşlardan birine oturup diğerlerinin gelmesini beklerken etrafı seyrettim uzun bir süre. Dalıp gitmişken ilerdeki harabelerin oradan sesler duydum. İçimden "Umarım sizsinizdir çocuklar." diye ümit ettim.
