Görsel, Enis.
--------
Karanlık koridordan ilerlerken, vicdanım gömleğimin yakalarından tutmuş geriye doğru çekiyordu. Sevdiğini celladına verir miydi insan? Kalbim daha önce hissetmediğim bir ağrı ile sızlarken, derin derin ve içli nefesler alıp veriyordum. Bir yandan da soğuk, soğuk terlemeye başladım. Daha onu gerçekten sevip,sevmediğimden emin bile değildim ama kalbimdeki ağırlık önce düşüncelerime, sonra sırtıma ve göğüs kafesime oturmuştu çoktan. Taşımak çok ağır geliyordu.
Karanlık koridorun sonuna geldiğimde karşımda duran metal kapıya baktım. "Çok kötüsün." Dedim kendi kendime. "Onun yanında dura dura insanlığını da kaybetmişsin sen." Canım yana yana durdum o metal kapının önünde. Elimi ceketimin cebine sokup, içinden kartımı çıkardım. Kapının yanında duran okuyucuya okuttum. Üzerindeki ekranda bilgilerim çıktı 'Enis Petro' ve yeşil ışık yandı. Kapı açıldı.
Canım yanarken girdim içeriye ve onun ofisine doğru yürümeye başladım.
Ofisinin kapısını araladığımda, beni bekliyor olduğunu gördüm. Oturmam için işaret verdi.
Oturduktan sonra yutkundum.
"Eee neler öğrenebildin? Anlat bakalım." Gözlerinin içine baktım belki vazgeçmiştir diye ama hiç öyle bir enerji almadım. Derin bir nefesle doldurdum ciğerlerimi ve anlatmaya başladım.
Beni dinledikten sonra, "En çok o üçüne değer veriyor öyle mi?" kafamı aşağı yukarı salladım. "Artık zamanı geldi o zaman." Dedi. "Hemen mi?" diye sordum. "Geç bile kaldım." Diyerek ayağa kalktı ve zafer kazanmış gibi iki yumruğunu da sıktı.
Ondan bir kez daha nefret ettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAYDAM
Genç KurguKafamın içindekileri boş bir kuyuya attım ve şimdi kuyunun su ile dolmasını bekliyorum.
