Benim İçin Bak!

-28-

Korkuyordum, aşırı derecede korkuyordum. Yarın ameliyat olacağımı öğrendiğimden beri, ter bezlerim hızlıca çalışıyor, başım dönüyordu. Ya görebilirdim ya da ölebilirdim. Odada bir sürü ses vardı, fakat içimde, çığlık çığlığa bağıran içsesim onları bastırıyordu. Biri gelip soğuk bir şeyi kulağıma yasladığında, ürkerek geri çekildim.

"Korkma Taeyong, benim. Jaehyun seni merak etmiş, unutma tatildeyiz. Şimdi al konuş."

Tekrar soğuk şeyi kulağıma yasladığımda anladım, telefondu bu. Biraz nefes sesini dinledim, sonra ise Jaehyun başladı konuşmaya.

"Nasılsın miniğim? Rahat gittin mi?"

"Evet iyiyim, sen nasılsın?"

"Hım, Johnny kaza geçirdi de ona hizmet ediyorum."

"Johnny kaza mı geçirdi?"

"Evet, merak etme önemli bir şey değil. Biraz kırığı var, o kadar."

Görmeyeceğini bilsem de, kafamı salladım. Ne diyeceğimi bilmiyordum.

"Seni özledim."

Kendime hakim olamayıp gülümsediğimde, hafif garip çıkan sesimle mırıldandım.

"Bende seni özledim."

"Keşke gitmeseydin,  bu arada Johnny ve Ten kavgası nasıl başladı?"

"Bilmiyorum, birden kavga ettiler."

"Anladım."

Aramızda çok değil, belki bir saniye bile sürmeyecek sessizlik oluştu. Arkadan Johnny'nin, Jaehyun'u çağıran sesi geldi.
Jaehyun ofladığında yutkundum.

"Gitmelisin, seni çağırıyor."

"Evet, seni seviyorum tamam mı? Sadece söyleme gereksinimi duyuyorum. Ne zaman olursa olsun beni arayabilirsin."

"Peki, seni seviyorum. Bunu unutma olur mu? Seni çok seviyorum."

"Niye böyle konuşuyorsun? Beni sevdiğini biliyorum, bende seni çok seviyorum birtanem."

Arkadan tekrar Johnny'nin sesi geldiğinde gözlerim doldu.

"Git hadi."

"Görüşürüz."

"Görüşürüz."

Telefonu yanıma bıraktım, odadakiler konuşmaya devam ediyorlardı.  Chenle, Ten ve Donghyuck bağırırken Jungwoo ve Jaemin kısık seste muhabbet ediyorlardı.
Onları görebilir miydim yoksa yarın bir daha onları duyamayabilir miydim?

"Uyumak istiyorum."

Odadaki sesler bir anda durduğunda, yanımdaki koltuktan destek alarak ayağa kalktım. Birileri hemen kollarımdan tutup beni yatağa yatırdılar. Yan dönüp bacaklarımı hafifçe kendime çektim, üzerime bir örtü örtülürken yanağımı yastığa sürttüm. Aklıma çadırdayken Jaehyun'un, beni göğsüne yatırıp masal söylemesi ve saçlarımı okşaması geldi. Yerinde yastık olması beni üzüyordu.

"Jungwoo!"

Yanıma biri uzandığında elimi uzattım. Elim birinin boynuna gelirken Jungwoo'nun mırıldanmasını duydum.

"Buyur hyung."

"Şey...ben ameliyat olduktan sonra ilk Jaehyun'u görmek istiyorum, fotoğrafını bulabilir misin?"

"Bunu isteyebileceğini düşünmüştüm hyung. Birkaç fotoğraf getirdim yanımda."

Kafamı salladığımda uzun bir süre sessizlik oldu.