SAKLI RÜYA

7.Bölüm

Her bölüme yorumlarıyla renk katan okuyucum YarenPapatya8 Teşekkür ederim.

Tuğçe Kandemir- Gülü soldurmam

  
Hangi yürek kaldırırdı sevdiğinin ağzından başkasının ismini duymayı?
Nasıl ağır gelmezdi yüreğine aldığı insanın yüreğinde başkasının olduğunu bilmek.

İnsanın dili belki de dünyadaki en tehlikeli silahtı. Hemen öldürmeyen yavaş yavaş zehirleyen, çok acı çektiren bir silah. İnsanın bildiği halde duymak istekmediklerini ortaya tek kurşunla döken cani bir silah.

Peki o silah yaralarken aynı zamanda nasıl iyileştirirdi?

Meva, her koşulda esaretine destek veren odaya kapanmış dün gece yaşadıklarını düşünüyordu. İçinde tanımadığı bir insanı kırmanın pişmanlığı vardı. Amacı Ufuk'u kırmak değil, ona gerçeği göstermekti.

Ancak yaptığı şey kendisi için pişmanlıktan başka bir şeye sebep olmamıştı. Ufuk için nasıl bir durum oluşturduğundan ise haberdar değildi. Ruh hastası bir adamla nasıl baş edebileceğini bilmiyordu. Artık sinirleri daha çok harap olmuştu. Kurtulmak istiyor ama kurtulamıyordu. Bu esareti hak edecek ne yapmış olabilirdi.

Gün boyunca Ufuk yanına gelmemişti. Sadece evin çalışanı Suna hanım yemek getirmek için yanına gelmiş, tek kelime söylemeden odadan çıkıp gitmişti. Meva bunun böyle olmayacağını düşünerek yaşlı kadının tekrar gelmesini bekledi. Yaşlı kadın beklediği gibi tepsiyi almak için odaya geldiği sırada umutla kadına baktı. Suna hanım ise Meva'nın yemeği yemediğini gördüğünde üzgünce ona baktı. Tepsi dolu olduğu için almaktan vazgeçip çıkmak için kapıya yöneldiği sırada Meva'nın sesiyle durdu.

“Suna hanım, bir şey sorabilir miyim?”

Yaşlı kadın tüm samimiyeti ile gülümseyip Meva'ya döndü. “Tabi, kızım sorabilirsin.”

Meva, yaptığı hatanın bilinciyle gözlerini kaçırıp sorusunu sordu. “O nerede? Bugün hiç görmedim kendisini.”

Yaşlı kadının gülümsemesi büyüdü. Suna hanım, Meva'nın tavrının utangaçlıktan olduğunu düşündüğü için onu daha çok utandırmak istemedi. Yüzündeki ifadeyi düzeltip genç kıza cevap verdi. “Bütün gün işteydi. Biraz önce geldi. Aşağıya inmek istersen kapıyı kilitlemiyorum. Ben birazdan çıkacağım zaten.”

Meva, tedirgin yüz ifadesine zoraki bir tebessüm yerleştirdi. Kadını onaylamak için başını hafifçe aşağı yukarı salladı. Kadının kapıdan çıkıp gidişini izledi, sanki kadın oradaymış gibi boş kapıya baktı bir süre, ne yapacağına karar vermeye çalışıyordu. Aslında ne yapacağı belliydi. Sadece yapmak için cesarete ihtiyacı vardı. İstediği cesareti almak içinse zamana ihtiyacı vardı.

Aradan bir saat geçti. Meva bir saat boyunca boş duvarı izledi. Gözlerindeki boş bakışların yerini beynini istila eden düşünceler dolduruyordu. Meva derin bir nefes alıp oturduğu yerden kalktı.

Tedirgin ve yavaş adımlarını kapıya yönlendirdi. Kapının kulpunu kavrayıp yavaşça aşağı indirdi. Açılan kapı tuhaf bir şekilde tedirginliginin daha fazla artmasına sebep oldu. Fakat geri adım atma niyeti yoktu. Odadan çıkıp odasının kapısını arkasından kapattı. Koridorda onu karşılayan kapalı kapılara umutsuzlukla baktı. Ufuk'un odası hangi kapalı kapının arkasında saklıydı bilmiyordu. Meva o an aşağıya inmek yerine yukarıda kalıp Ufuk'un odasını bulmaya karar verdi. Belki Ufuk odasında olabilirdi fakat durumu toparlaması zor olmayacaktı.

Kendi kaldığı odanın yanındaki odanın kapısına ilerledi. Ufuk'un içeride olma ihtimalini düşünerek kapıyı tıklattı. Araladığı kapıya koridordan süzülen ışık sayesinde odanın içini inceledi. Yatak odası değildi, içeride kimse de yoktu. Kapıyı kapatıp karşı odaya yöneldi. Açtığı kapıda onu karşılayan gardırop ve çift kişilik yatak odayı bulduğunun sinyalini veriyordu. Yavaşça kapıdan içeri girdi. Kapının karşısında gardırobun yanında boydan camla kaplanmış pencerenin aralığından süzülen ılık rüzgar tül perdeyi havalandırarak Meva'nın tenine değdi. Rüzgar ılık ve sakindi yine de Meva'nın ürpermesine sebep oldu. Meva pencereye yaklaşıp açık olan camı kapattı. Işığı yakması dikkat çekeceği için komodinin üzerindeki gece lambasını açtı. Koridordan süzülen ışık ve gece lambasının ışığı yeterli aydınlatmayı sağlamıştı.