Protector 2: The Princess

Η πριγκίπισσα

Πόσο ειρωνικό είναι το αποτέλεσμα; Έπρεπε να είναι ο προστάτης μου σωστά; Ο άνθρωπος που θα βρίσκεται πάντα εκεί . Να με συμβουλεύει , να με προσέχει, να με φροντίζει,  απλά να με αγαπάει... Δεν ζήτησα τίποτα το παράλογο κι όμως γι όλους ήμουν λάθος. Ήμουν αμυαλη. Μικρή...Το πραγματικό λάθος όμως το είχαν όλοι αυτοί που έκριναν με τόση ευκολία. Όλοι εκείνοι που μας καταδίκασαν. Όλοι εκείνοι που τον έστειλαν αυτή τη στιγμή μέσα σε εκείνη τη καταραμένη εκκλησία.

Κάθομαι μοναχή μου. Το λευκό δαντελενιο φόρεμα που έβαλα για πρώτη φορά στη ζωή μου  έχει αποκτήσει μια πιο γκρίζα απόχρωση. Οι άκρες του είναι σκισμενες και λασπωμενες από την αμμουδιά. Με πειράζει...Δεν είναι ένα απλό  φόρεμα . Είναι ένα  φόρεμα που μου έδωσε εκείνος... Ένα γαμημένο φόρεμα που αυτή τη στιγμή έπρεπε να λάμπει. Έπρεπε να βρίσκεται πεταμένο σε κάποιο δωμάτιο ενώ εμείς θα βρισκόμασταν στο κρεβάτι να κάνουμε έρωτα ξανά και ξανά... Αλλά να που τώρα, εγώ βρίσκομαι ολομόναχη σε μια ξεχασμένη ακρογιαλιά κι εκείνος...Εκείνος παντρεύεται...

Ήταν για το καλό μου ... Έτσι μου είπε ο Μαξ. Ποιος διάολος όμως κρίνει το δικο μου το καλό; Ποιος διάολος τον αναγκάζει να φορέσει εκείνη τη γαμημένη βέρα στο δάχτυλο;
Ένας είναι ο διάολος...
Έχει σάρκα και οστά...
Είναι ο ίδιος ο Λιαμ...
Ήμουν λάθος...Έτσι μου είπε.
Ήμουν μια στιγμή αδυναμίας, έτσι με χαρακτήρισε...
Ήμουν ανώριμη, κακομαθημένη, αμυαλη, μικρή και αλλά πολλά κοσμητικά επίθετα που στόλισε στο πρόσωπο μου... Δεν με πείραξαν όμως τόσο, όσο η λέξη λίγη...
Είπε πως είμαι λίγη για εκείνον, πως είμαι ένα μικρό παιδί που θέλει πάντα να παίρνει αυτό που θέλει χωρίς να υπολογίζει τους γύρω του. Πώς προσπάθησα να καταστρέψω τη σχέση του με αυτή την ... με αυτή την οχιά.  Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την Ρομπερτα . Οχιά...φίδι...

Με καταδίκασε λέγοντας μου ότι προσπάθησα να του τρέλανω το μυαλό, ότι δεν σκέφτηκα και δεν σεβάστηκα τίποτα ... Πόσο αστείο είναι. Τα χείλη μου σπάνε σε ένα ηλίθιο χαμόγελο σκεπτόμενη εκείνη τη λέξη που ξεστόμισε λίγες μέρες πριν . Σ'αγαπάω...Έτσι μου είπε με μάτια δακρυσμένα και συνέχισε για να με διαλύσει.
Σ'αγαπάω σαν κόρη μου ...

Έπειτα απο οσα έγιναν μεταξύ μας , έζησα 20 ολόκληρα χρόνια και έκλαψα για πρώτη φορά εκείνο το ξημέρωμα. Μου είχε απαγορεύσει να κλαίω από παιδί μα να που ο ίδιος με ανάγκασε να κλάψω...

Θέλω να ξεχάσω αλλά δεν μπορώ. Δεν υπάρχει μέρα της ζωής μου που να μην ήταν κάπου εκεί για μένα... Να μην υπήρχε έστω σαν εικόνα σε αυτή τη τρελή και παράλογη ζωή. Μου βάζανε ταμπέλες, εκείνος τις πέταγε...
Μου βάζανε όρια, εκείνος τα ξεπερνούσε...
Μου βάζανε στόχους κι εκείνος με βοηθούσε να τους περάσω...