Protector 2: The Princess

ο προδότης

Έκανε ένα μπάνιο και σκουπίζοντας ελαφρά τα μαλλιά της με τη πετσέτα κάθισε στο κρεβάτι της . Οι αναμνήσεις που είχε από το σπίτι που έμενε κάποτε η μητέρα ήταν αρκετά δυνατές και κάθε μία από αυτές τις έδινε ένα ακόμα λόγο για να λατρεύει τον άντρα που την έπλασε...

Στο μυαλό της Λιζ είχαν ξεκαθαρίσει πολλά. Ήξερε πως η υπομονή είναι αρετή και επέλεξε να μιλήσει στον Τζέικ όταν θα επέστρεφαν. Ήταν πολύ καλός, αλλά στα δικά της μάτια ήταν απλά ένας ωραίος άντρας. Ένας άντρας που ισως άξιζε ένα καλύτερο μέλλον με μια κοπέλα που θα τον εκτιμούσε περισσότερο. Ναι, ήταν καλός. Ήταν ιδανικός και υπό άλλες συνθήκες ίσως κατάφερνε να τον αγαπήσει με το καιρό αλλά δυστυχώς δεν υπήρχαν άλλες συνθήκες. Δεν υπήρχε πιο βαθύ συναίσθημα και το πιο σημαντικό...Δεν ήταν ο Λιαμ. Η Ελίζαμπεθ παρά τα όσα ένιωθε για εκείνον ήξερε πως αν επέλεγαν αυτό το δρόμο θα ήταν γεμάτος πόνο. Απώλειες...

Ο Ίαν ποτέ δεν θα το επέτρεπε. Δεν χρειαζόταν να του το πει για να το ξέρει...Γνώριζε τον πατέρα της και ήταν σίγουρη για τον τρόπο που σκεφτόταν. Η κατάληξη θα ήταν μόνο μια στα μάτια της. Να φύγουν σαν κυνηγημένοι...

Ξάπλωσε προς τα πίσω και άφησε την ησυχία που επικρατούσε στο σπίτι να αδειάσει το μυαλό της. Ότι μαγικά κι αν εκανε η Γκρέτα είχαν πιάσει. Ο Λιαμ επέστρεψε μαζί της και έμοιαζε ήρεμος. Βέβαια δεν μίλησε και πολύ κατά την επιστροφή αλλά μαζί με εκείνον δεν έβγαλε ούτε η Ρομπερτα λέξη αλλά ούτε και ο Τζέικ. Ήταν μια περίεργη βραδιά για όλους και η Λιζ δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει αυτό το ταξίδι. Να απαλλαγεί από τη Ρομπερτα αλλά και να ξεκαθαρίσει τη κατάσταση με τον Τζέικ ο οποίος δεν έφταιγε σε τίποτα.

Ένα ελαφρύ χτύπημα στη πόρτα την αναστάτωσε. Κοίταξε το ρολόι , ηταν αργα ... Ανοίγοντας την αντίκρισε το Τζέικ ο οποίος έδειχνε κατσουφης.

"Τι συμβαίνει;" Ρώτησε και συνειδητοποίοντας τι φοράει του έκλεισε τη πόρτα στα μούτρα.

"Ωωωω έλα Λιζ ..." είπε με μια εξάντληση στη φωνή "άνοιξε πρέπει να σου μιλήσω!!!"

"Μισό λεπτό να ντυθώ!"

Ο Τζέικ περίμενε μέχρι που εκείνη άνοιξε. Μπήκε μέσα και εκείνη πρόσεξε μια ταραχή στα χερια του.

"Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνιος ; Νόμιζα πως όλοι κοιμούνται..."

"Κι εγώ αυτό νόμιζα μέχρι που διψασα και κατέβηκα στη κουζίνα για νερό..."