Protector 2: The Princess

Η Βασίλισσα (Τελος)

5 μήνες αργότερα. Σάντα Ρόζα.

Η Ελίζαμπεθ σηκώθηκε αργά... Έπιασε τα σιδερένια κιγκλιδώματα του κρεβατιού και στάθηκε στα πόδια της. Ακόμα ένας εφιάλτης στοιχειωσε τα όνειρα της. Ένας εφιάλτης που δεν είχε τελειωμό. Οι ρίζες όμως της αγάπης της ήταν βαθειές για να μπορέσει να τον βγάλει από μέσα της.

Ο Λιαμ δεν τα κατάφερε...Λυπάμαι μικρή μου ...

Τα λόγια του πατέρα της έσπειραν μέσα της το θάνατο ώσπου ένα μήνα αργότερα θέλησε να βαλει τελος στη ζωή της και ανακάλυψε πως δεν ήταν μόνη... Μια μικρή αθώα ψυχή, ένα κομμάτι από εκείνον ζούσε μέσα της. Χάιδεψε απαλά την ελαφρώς φουσκωμένη της κοιλίτσα και φόρεσε ένα αέρινο νυχτικο. Τους είχε απομακρύνει όλους. Κλείστηκε στο σπίτι στη Σάντα Ρόζα και δεν επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει. Έφτιαξε το δικό της μνήμα για εκείνον... Έφτιαξε με τα ίδια της τα χέρια ένα μέρος που ξάπλωνε βράδυα ατελείωτα μιλώντας του. Ο Τζέικ την επισκεπτόταν που και που για να μπορεί να την επιβλέπει αλλά και πάλι εκείνη του ξεκαθάρισε πως δεν θέλει να έχει επαφές με κανένα. Η Λέιλα έκανε κι εκείνη τη δική της προσπάθεια όπως και ο πατέρας της αλλά καταβαθος τους θεωρούσε όλους υπεύθυνους.

"Κουνιέσαι μικρούλι μου; Θέλεις να πάμε να δούμε το μπαμπά;" είπε χαιδευοντας  την κοιλιά της και η φουρτουνιασμενη της καρδιά έστειλε βροχή στα μάτια. "Κι εγώ το θέλω ... Έχουμε να τον δούμε από χθες..."

Η Ελίζαμπεθ άνοιξε τις τεράστιες μπαλκονόπορτες και κοίταξε πέρα ως πέρα τον ουρανό. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στη θάλασσα περιμένοντας κάποιος να της πει πως όλα ήταν αστείο. Πώς εκείνος θα ερχόταν και θα έμενε πλάι της. Αντί αυτού, ο ίδιος ο πατέρας της της ανακοίνωσε πως ο Λιαμ πέθανε . Της είπε όλη την αλήθεια κι εκείνη πόνεσε ακόμα πιο πολύ... Θυσιάστηκε για όλους. Ήταν άδικο...

Βγήκε ξυπόλητη μέχρι τα πρώτα χαλίκια και ακολούθησε το μικρό μονοπατακι που έβγαζε σε εκείνον. Στο μικρό ναο που έφτιαξε μόνη της. Ούτε καν το σώμα του την άφησαν να πάρει όταν τους το ζήτησε . Κάθισε στο γρασίδι και τον κοίταξε. Έπειτα κοίταξε τον ουρανό και χαμογέλασε. Ήξερε τη διαδικασία. Μόλις άνοιγε τα χείλη της το παράπονο θα έβγαινε αλλά πάντα προσπαθούσε να μένει ψύχραιμη. Αν όχι για εκείνη...Για το μικρό πλάσμα  που μεγάλωνε μέσα της.

"Μου έλειψες Λιαμ..." ψέλλισε και χάιδεψε τη φωτογραφία του. Έπνιγε το πόνο που δημιουργήθηκε στο λαιμό και ξάπλωσε. "Ο μικρός μεγαλώνει. Σήμερα κλώτσησε πιο δυνατά από ποτέ και νομίζω πως έχει πάρει το πείσμα σου..." Τα θλιμμένα της μάτια αντικατοπριζαν τον θρήνο της . Καταβαθος δεν είχε ιδέα πως θα μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί. Ήξερε όμως πως ο Λιαμ θα είναι εκεί... Θα τους προστατεύει...