VAN ZACKARY OBSESSION

KABANATA 21

Kabanata 21

Namantiyahan na ang puti kong damit ng dugo, siguro bunga ito ng binuhat ko ang baby. I'm wearing a maong short and a white V neck shirt.

Nilinisan ko ang gilid ng aking tuhod at pinunasan ang pisnging may bahid ng dugo, sinuklay ko ang aking buhok gamit ang aking kamay bago napagpasyahang lumabas.

Nakasalubong ko ang doctor na nagpaanak sa babae kanina. I smile on her, nginitian niya rin ako habang tumatango.

"Ipacheck mo muna ang tuhod mo iha, kanina ko pa napapansing iniinda mo iyan." saad niya habang nakatingin sa aking tuhod.

I just nod my head.

Nilagpasan niya na ako kaya dumaretso na ako sa room ng babaeng tinulungan ko kanina. I sat besides her at hindi namalayan na tinangay na ng antok.

Nagising lang ako ng bumukas ang pinto at pumasok yung nurse. She smile at me and check the woman who I help awhile ago.

"Should I bring the baby here, ma'am?" nakangite niyang tanong sa akin.

I shook my head. "Mamaya nalang siguro, kapag nagising na ang mama niya. Uhm? Can I ask what time is it?"

"5:59 po." she politely answer. I said my thank you kaya naman lumabas na siya.

Ilang oras ako naka-tulog? At hangang ngayon ay hindi parin siya gising. Baka nag-aalala na ang mga kasamahan ko, hindi ko pa naman dinala ang phone ko at hindi naman nila alam na may ganitong pangyayari.

Naramdaman ko ang pag-galaw niya kaya naman mabilis ko siyang dinaluhan.

"You okay? I'll call the doctor." anas ko at mabilis na tumalima para tumawag ng doctor.

She looks panicking when I came back, naka-sunod sa akin ang doctor na nag-paanak sa kaniya at isang nurse.

"Where's my baby?" Iyon ang tanong niya ng makalapit ang doctor sa kaniya.

"Don't worry, she's fine. Just wait a second- oh? Here she is."

Pumasok ang isang nurse dala ang bata at nang makita niya ito ay mangiyak ngiyak siyang hinagkan ang anak. The baby move a bit na para bang alam niya na ina niya ang may karga sa kaniya.

The doctor check her and leave after, kami nalang ang natira. "T-thank you." at may isang butil ng luha ang nahulog sa kanan niyang mukha.

As I look at them, ganito din ba kasaya ang totoo kong ina ng makita ako? O tinignan niya ba muna ako bago niya iniwan? A lonely tears fell at my eyes, mabilis ko naman itong pinunasan.

"It's fine, do you need anything?"

"Uh? Can I make a favor?" she shyly ask.

I nod. "Anything."

"This." then iniabot niya sa akin ang susi. "If okay lang, paki-kuha ng gamit ni baby. Where room 403. Thank you, and sorry sa abala." she added.

"No worry, ayos lang. If you need anything. Call me, I'll be back later. Mag-papaalam din ako sa mga kasama ko." I touch her baby's cheeks before leaving the room.

Palabas ako ng hospital ng makita ko yung doctor na tumulong sa amin. "Your leaving?" she ask.

"Uh, opo. Kukunin ko yung gamit ng bata."

"Come, babalik nadin ako sa clinic. Sumabay kana sa akin, mahirap ang sakayan dito patungo sa hotel na tinutuluyan mo."

Hindi na ako tumangi. I was quiet the whole ride, I say my thank you to the doctor and bid my goodbye. Hinatid pa nila ako sa mismong hotel na tinutuluyan ko.

Mabagal ang lakad ko ng papasok sa lobby dahil sa sugat na nakuha ko kanina, nagulat pa ako ng salubingin ako ni Gema ng may bahid na pag-aalala.

"Thanks God your safe!" Alanganin akong ngumite sa kaniya, feeling guilty dahil panigurado ngang mag-aalala sila dahil halos mag-hapon nga akong wala.

Nagulat ako ng yakapin ako ni Sarina. "Gosh, you make us worried. Saan kaba galing? At bakit may dugo 'yang damit mo?"

"Sorry," mahina kong anas dahil sa nararamdaman ko na ang labis na gutom. "I'll explain later, I'm hungry." Gema nod at me and took her phone to call siguro mga kasamahan din namin.

I really owe their an explanation.

"I thought ano na naman sinabi sayo ni Van, I was shock when I saw him in our room. That guy, duon pa talaga natulog." anas ni Sarina dahilan bakit namula ang mukha ko.

If you know. I shrug my thoughts dahil naiimagine ko kung ano ginawa namin kanina.

Sabay sabay kaming napalingon ng marinig namin ang boses ng mga kasamahan naming lalaki. They look concern and worry, I feel guilty because of that.

"You woman, you really know how to make me crazy huh?" napasinghap ako ng mabilis na nakalapit si Van at agaran akong niyakap. My heart beat fast.

Ang pamumula ay hindi na nawala sa mukha, dahil sa hiya sa mga kasamahan na mangha at gulat na nakatingin sa amin at sa kaniya dahil sa nagawa namin kanina.

"I-I'm fine, r-really." I stutter.

"I thought you run away because of what happened." bulong niya na lalong nagpa-pula sa mukha ko. I push him na hiyang hiya na.

Tinitigan ko sila kung may narinig ngunit parang wala naman.

"I'm sorry for making you worried." Paghingi ko ng paumanhin. I explain them what really happen, nagulat sila at halos tumutol si Reyven at Troy na bakit ko daw 'yon ginawa. Paano nalang daw kung papatayin ang babae at hindi manganganak, madadamay pa daw ako.

It's a short explanation bago nag-paalam sa isa't isa na magpapahinga na para sa activity para bukas. Nang makapasok kami sa kwarto namin ni Sarina, she look at me and smile widely.

"I saw blood." siya at tumingin sa kama ko, bumalik ang pula sa mukha ko. "Hahahaha. It's fine, matanda na kayo at gusto niyo naman ang isa't isa. No worry."

Wala akong mabuong explanation, she knows. Oh my goodness.

"Nagpadala nako ng pagkain dito, clean your self first." Pag-iiba niya sa usapan.

I nod at her, feeling awkward dahil nalaman niya pa 'yon. I'm too reckless.

"Van likes you." dagdag niya na nagpatigil sa pagpasok ko sa loob ng cr.

"You don't need to believe. It's just my observation, he's into you." she was half smiling while stating her observation. "I know Van since then, yes she's a fucker but I know when he like someone. He is being different, even Schultz noticed it." she paused.

"Kaya naman kung sakaling lumapit siya sayo... Give him a chance, hayaan mong makilala ang totoong Van. Not Van you know, hindi yung Van na may maduming reputasyon pag dating sa babae." nakangiti niyang dugtong.

I was stunned and shocked! The walk I started to build is geating weak. Kaunti nalang, hindi ko na alam ang gagawin.