VAN ZACKARY OBSESSION

KABANATA 5

Kabanata 5

Nang marining ko ang malalim na pag-hinga ni Jhana ay inayos ko ang pagkaka-kumot niya at marahang tumayo para lumabas.

The place is quiet, sa paboritong upuan ko ako umupo. Tanging huni lang ng kuliglig ang naririnig ko at ang lumilipad na alitaptap, I never heared or witness this scene before. It's been awhile nang makasaksi ako ng ganito. This whole place is peaceful.

"Gabi na bakit gising kapa?" pukaw ni sister sa atensyon ko.

"Nagpapahangin lang po." anas ko, "Uhmm. Sister? May lead po ba kung sino ang nanay ni Jhana?" tanong ko.

Jhana look different from any other kid here. Maputi ang balat, mapula ang labi, mahaba ang kulot na buhok at pantay ang maputing ngipin. Mukha siyang dumalaw at isang anak mayaman. 

"Malabo at mahihirapan nang malaman kung sino ang magulang ng bata, napulot lang siya malapit sa basurahan." puno ng lungkot at awa ang boses niya.

Wala akong ibang nagawa kung hindi ang kaawaan si Jhana at magalit sa nanay niya, atleast ako kahit papaano iniwan sa tapat ng bahay ampunan samantalang siya ay sa basurahan kung hindi pa dahil sa naka-pulot ay posibleng ikamatay niya pa iyon.

How can be a person so cruel like that? How dare her to leave a baby on a dump side. I can feel the anger slowly driping on my system.

Hindi dapat ako manghusga but I can't help it. If she doesn't want the child ibinigay niya sana ng matino not treating a baby like a garbage that she can throw it anywhere. Anak niya yun sariling kadugo. How can?

Kahit anong isip ko galit lang ang nararamdaman ko. I can't help but to judge her. Hindi niya dapat ginawa kung hindi niya kayang panindigan.

"Iniisip ko po na ampunin si Jhana, sister." mahina kong saad na pilit inaalis ang galit sa sistema.

"Hindi biro ang sinasabi mo Sabel, malaking responsibilidad ang gagawin mo." puno ng gulat niyang anas.

"Alam ko po, pero kaya ko naman pong gampanan ang responsibilidad na iyan."

"Napaka-buti mo iha. Kung sigurado kana diyan ay aayusin ko na ang mga papel para pag-aampon mo. May trabaho ka naman at maayos na tahanan, paniguradong hindi kana mahihirapan." humarap la siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. "Sigurado kaba talaga dito, iha? Wala ng atrasan ito."

"Opo, matagal ko nadin pong iniisip na ampunin si Jhana."

She nod. "One of this day paniguradong may pupunta sa apartment mo, tatawagan nalang kita kung anong araw para naman makapag-leave ka."

"Thank you, sister." I whisper.

"Hindi kapa ba papasok? Malalim na ang gabi at lumalamig na ang simoy ng hangin." Sister stood up.

"Halika na po, inaantok nadin ako."

Sabay kaming naglakad sa hallway ng bahay ampunan. "Until now, I'm still grateful to you sister." basag ko sa katahimikan namin habang naglalakad.

"Huwag kalang sa akin mag-pasalamat. Sa kaniya..." then he pointed above.

"I'm always grateful to him sister, siguro kung hindi ko kayo nakilala because of him... I don't know if nandito ako ngayon sa kinalalagyan ko. He guide me, give you, papa and mama in my life."

"Your blessed because you are a good person." nakangite niyang sagot at huminto na sa tapat ng kwarto niya. "Good night, iha. I'll pray to him to grant your only wish." anas niya pa at ginawaran ako ng yakap.

"Good night sister."

Pinaalis niya muna ako bago pumasok sa loob ng kwarto niya, mahimbing padin namang natutulog si Jhana kaya marahan akong humiga sa tabi nito.

Isang marahang tapik ang gumising sa akin, mabigat pa ang mga talukap ng mata ko kaya naman hindi muna ako dumilat.

"Mama," may boses habang patuloy na kinakalabit ako. Nang marealize ko na wala pala ako sa sariling bahay ay mabilis akong bumangon.

"Hey?" napapaos kong bati sa kaniya, "Good morning."

"Ready na po ako mama, hihintayin nalang po kita sa labas. Tiyaka, si mister..." napabaling ako sa tinitigan niya sa paanan ko. "Kanina pa po naghihintay sa inyo." patuloy niya dahilan para muntikan ng lumuwa ang mata ko.

"Mr. Z-zackary?"

Mabilis akong tumayo at marahang yumuko sa kaniya. "Ano po ang ginagawa niyo dito?" tanong ko. "A minute sir." dugtong ko at mabilis na pumasok sa loob ng banyo.

What the heck? Anong ginagawa niya dito? It is all about the design? Urgent naba?

Inayos ko muna ang sarili ko bago tuluyang lumabas. "Ano pong ginagawa niyo dito?" salubong ko.

"Nah, just passing by." sagot niya habang nililibot ang mata sa kabuohan ng kwarto.

Just passing by? Ako ba niloloko niya? Sinong dadaan lang tapos nasa kwarto ko? Kanina paba siya nakatayo habang nakatingin sa akin na natutulog?

Oh my gulay, he saw me sleeping, bagong gising at worst baka may morning glory pa. Baka naman nakanganga ako matulog? Gosh, nakakahiya.

"Uh? Gusto niyo po ba samahan ko kayo lumibot? Kung gusto niyo lang po na makita ang kabuohan ng bahay ampunan." suhestiyon ko habang marahang naglalakad palabas sa pinto.

Wala na si Jhana, baka nasa labas na at kasama nila na kumakain.

"You eat first, kagigising mo lang." napalingon ako sa kaniya na matamang naka-tingin sa akin.

"Uh, opo."

Puno ng gulo ang utak ko, until now hindi ko padin ma-process na nandito siya. Hindi ko kinakagat ang alibi niyang napadaan lang, bakit siya mapapadaan dito? Malayo ito sa lungsod.

Hindi naman siguro siya pumunta dito para sa akin diba? My gosh Sabel ano bang iniisip mo?

"Next time you cry, make sure I'm not around. It suffocates me, just not in front of me honey."

That memory flash on my mind again, para bang isang kidlat na biglang dumaan sa memorya ko.

"Hindi ka naman siguro pumunta dito ng dahil sa akin, hindi ba?" daretso kong tanong.

He look shock, pero napalitan din ng isang ngite. "Then I don't want to say that." sagot niya at nauna ng lumakad.

Para akong natuod dahil sa isinagot niya, what? What did he say? Oh God, hindi pa nga ako nakaka-recover duon sa ginawa niya sa office nandito na naman siya. Pinabibilis ang tibok ng puso ko, pinagugulo ang utak ko.

This is not good. Not really good.