VAN ZACKARY OBSESSION

KABANATA 30

Kabanata 30

"Van?" anas ko sa pangalan niya ng marating namin ang parking lot nitong mall.

Hindi niya ako pinansin, pinapasok niya ako sa kotse niya ngunit hindi man lang tinapunan ng tingin. He's mad! Kaya naman itinuon ko nalang ang atensyon sa labas, hinihintay na kumalma siya.

Nanahimik nalang dahil tumakbo ang isip sa nangyari kanina, I feel a little guilty dahil parang ako pa ang dahilan kung bakit sila nag-away.

"I'm sorry hon, hindi ko alam na mangyayari ito. Fvck hindi nalang dapat kita isinama." his expression softened.

Why? Bakit kailangan niyang humingi ng tawad gayong wala naman siyang ginawang masama, all he did was to defend me.

"You shouldn't shout to your dad, papa mo padin 'yon." mahina kong sagot sa kaniya. "Hinayaan mo nalang sana, I can handle myself naman." Kahit na ang sakit, kahit na ikakasakit ko ang lalabas sa bibig ng papa niya.

Hindi siya sumagot, nanatili lang ang atensyon niya sa harapan. Hindi alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya. I remember what his father said. Tama nga siya, halos wala pa akong alam sa kaniya.

I don't know what he likes, what he wants. His favorite color, food and simple things about him. Even his darkest and deepest secret.

I look at him, I can see mix emotion on his eyes, pero bakit may nakikita akong takot sa mata niya? Para saan yung takot na nakikita ko?

"Let's get married?" Nagulat pa ako ng itanong niya 'yon. Hinawakan niya ang isa kong kamay at pinaulanan ng halik.

"W-what?"

"Pakasal na tayo. Natatakot ako na baka iwanan mo nalang ako bigla." My tears flow, hindi ko alam kung saan. Masaya ba? O dahil sa dahilan niya.

"Let's just go home." naisagot ko lang. Ang bilis, parang ang bilis ng lahat. Hindi pa kami nagtatagal na magka-relasyon ngayon naman gusto niya nang mag-pakasal.

Pinunasan ko ang luhang patuloy na dumadaloy sa pisngi ko. Natatakot siyang iwanan ko siya? Paano naman ako? Mas natatakot akong iwanan niya. Pero kahit gaano ko siya kamahal, hindi naman ako ganuon kabaliw para mag-pakasal sa kaniya.

What if, bigla nalang siyang mag-sawa. Bigla niya nalang naisip na hindi na ako ang mahal niya, pero huli na dahil sa kasal na kami. I love him, pero hindi namin alam kung anong future ang meron kami.

"Sorry." finally word came out from my mouth. Napalingon siya sa akin at napaawang ang labi ng marinig ang sinabi ko.

"You're not going to leave me right?"may pagpa-panic sa boses niya.

Napailing lang ako para siguraduhing hindi ko siya iiwan, nagdadrive siya baka mapahamak pa kami dahil sa pagpa-panic niya. Parang may nabunot sa lalamunan niya ng dahil sa sinagot ko. Hindi ko alam kung ikatutuwa ko ba ito or not. But I'm scared, dahil hulog na hulog na ako sa kaniya at hindi ko alam kung makaka ahon ba ako sa pagkahulog na nararamdaman ko.

"Sorry, kasi heto lang ako. Sorry kung yung babaeng minahal mo walang magagawa sa kumpanya niyo-"

"Don't say that." nagiigting ang panga niyang saad.

"Listen to me first." Kung hindi ko masasabi ngayon hindi ko alam kung masasabi ko pa ito sa kaniya.

"I'm sorry kung hindi ako ang klase ng babae na kaya mong ipagmalaki sa iba, si Ysabel lang ako eh. Si Ysabel lang. I want to say thank you for the love, I know you deserve someone better than me but still you choose me. Pero kung makakakita ka naman ng iba just tell me, masakit pero tatanggapin ko pro-"

"Cut that bullshit, Ysabel!" he cut me again. Hininto niya na ang sasakyan sa gilid at itinuon sa akin ang buong atensyon. He look mad and pain at the same time.

"Don't say that word again, honey. You are not Ysabel when the day my heart beats for you, you are not, You're my world! And my heart will choose you over and over again. Wala ng ibang babae na deserve dahil para sa akin, ikaw lang sapat na." mahaba niyang saad na nagpatunaw ng puso ko.

You will find someone Van, I'm sure of that. At kung sakali mang dumating ang araw na iyon handa na ako. Masakit pero kakayanin at tatanggapin ko. Wala ng salita ang lalabas sa bibig ko, aalis nalang ako at hindi na magtatanong kung bakit.

"I choose you too, Van. I can stay as long as you want me to stay. I will love you as long as my heart beats for you." I whisper, pero sapat na para marinig niya.

"I'm happy too know. I have surprise for you." He answer and change the topic quickly. Ayaw na yata pag-usapan ang nangyari kanina, ayaw na pag-usapan ang pinag-uusapan namin.

Pero habang hindi pa dumadating ang araw na iyon hahayaan ko munang maging masaya sa piling mo, maging masaya kasama ka. Para kapag napagdesisyunan mo ng iwan at makahanap ng iba atleast naging masaya naman ako kasama ka.

Hindi pamilyar ang tinatahak namin, until the car stop in front of the unfamiliar house. Maliit lang ito na gawa sa kahoy, may hardin at may batang naglalaro dito.

"Where are we?"

"Surprise." Malapad ang ngite niya, naguguluhan ko naman siyang tinitigan.

Sabay kaming lumabas kaya nag-pasukan ang dalawang bata na naglalaro. Bahagya akong nahilo dahil siguro sa sikat ng araw.

"Oh, iho? Bumalik ka." A middle age woman approach us. She look at me at para bang nakakita ng multo, she's wearing a bestida.

"Hon? She's Mrs. Rosales, your real mother." napa-awang din ang labi ko dahil duon. Pilit pinoproseso ang sinabi niya.

Bahagyang nanikip ang dibdib at kusang tumulo ang pani-bagong luha, is she my mother? I look at Van, hindi maka-paniwala. Hinihintay na sabihing nag-bibiro siya.

"H-hello p-po." I greeted, kahit puno na ng luha ang mukha.

Nagulat ako ng yakapin niya ako at habang humuhingi ng patawad, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. I stay still, hearing my real mother cry.

"B-bakit mo ako iniwanan?" I said it, the only question I want to ask na ngayong kaharap ko na siya. I close my eyes and bit the inside of my lower lips.

Sabi ko wala akong sama ng loob, pero ngayong nandito na siya. Meron pala, tinitigan ko ang bahay sa likod niya. May dalawang bata sa pintuan, dahilan kung bakit ako mas lalong naiyak.

She have her own family. Minsan ba hinanap niya ako? Minsan ba naisip niya na sana hindi niya ako iniwan sa tapat ng bahay ampunan.

"Do you regret that you abandoned me?"