VAN ZACKARY OBSESSION

KABANATA 39

Kabanata 39

"I'm glad that we finally met, I waited for so long, iha." salubong sa akin ng matandang lalaki. Siya na siguro si Mr. Cruz, so I slightly bow my head and smile on him.

"I'm sorry for making you wait, sir. It's good to see you too."

He just laugh like those other old man, magaan ang loob ko sa kaniya. Siguro dahil parang kaedaran lang siya ni papa. Pinag-hitak ako ni Patrick ng upuan, always a gentleman.

"Late ah." mahina niyang bulong ng paupo na ako. I smile on him, ngiti na gusto ko siyang sapakin.

Traffic, at isa pa ang layo ng bahay nila papa. Nagulat din ako na bigla akong gusto na makita nitong mag-asawa.

"Are you going to stay here?" tanong ng asawa ni Mr. Cruz, kagaya niya ay may katandaan nadin ito.

"Bakasyon lang po, marami pa po akong naiwan na trabaho sa L.A." binalingan ko si Patrick na tahimik na nakikinig.

The waiter came, kaya nawala sa akin ang atensyon nila. Nang maka-alis ito ay si Patrick ang tinanong nila. Wala akong maintindihan dahil patungkol sa business ang pinag-uusapan.

Hindi ko na din masundan dahil lumipad na naman ang aking isip sa nakita kanina, hindi ko na dapat isipin pa pero... I can't. Parang kahit sa panaginip ay dadalawin ako ng nakita ko. Those stare, those sweet gestured. Bigla kong naisip ang anak, dapat nararanasan niya din 'yon pero hindi. Mabuti nalang at hindi matanong si Yna, dahil hindi ko din naman alam ang isasagot ko.

Tama lang ba na nararamdaman ko 'to? O nasasaktan ako dahil lang sa anak. Sana dahil lang kay Yna, I'd done enough.

Those sleepless night, those tears and pain I felt is enough. Mga gabing hindi ko maipikit ang mata dahil sa tuwing ipipikit ko ay may hinahanap ako... Hinahanap ko yung presensya niya. Pangugulila na mapapalitan ng sakit. Dahil dapat hindi ko na siya iniisip, sakit dahil sa nabigong pag-ibig... Dahil alam ko, pakiramdam ko hindi naman para sa akin yung pagmamahal na binibigay niya.

Pilit pinapaalala sa sarili na hindi ako yung nakikita niya sa tuwing tititigan niya ang mga mata ko... Shane. When I left Philippines, I wish his happiness. I still wish it kahit nasasaktan ako. Why I feel this way? Did my heart betrayed me?

"Is it okay to you, iha?"

Napasinghap pa ako dahil sa tanong na iyon, kanina pa yata ako tulala sa hawak kong baso ng tubig.

"Are you with us, Ysabel? May problema ba sa tubig mo?" Patrick asked, mag-tatawag pa ng waiter so I stopped him.

"I'm fine, may iniisip lang. It's fine with me, Mr. Cruz." natatawa kong sagot, kahit hindi naman alam kung ano ang tanong.

Ano nga ba ang tanong niya?

"I'm a fan of your work, iha. Simple yet elegant. I saw your work before, at humanga agad ako." nababakasan ng kagalakan ang boses nito.

Marahang hinalikan ni Mr Cruz ang nuo ng asawa at may ibinulong dito. Napangiti ako para sa dalawa, halatang mahal nila ang isa't isa. I want that kind of love, growing old but still inlove.

"Patrick and I talk about it. Sabi niya itatanong niya daw muna sa'yo coz you have so much in your plate, mabuti at pumayag ka ngayon." masaya niyang saad sa akin, binalingan niya si Patrick. "Ayos lang ba kung may kuhanin kaming ibang engineer, I know someone and I want him to be the Engineer." dugtong nito na kay Patrick nakatingin.

Bahagya pa akong nagulat dahil magagaling din naman ang mga Engineer namin, pero sila na ang bahala ni Patrick na mag-usap.

"I'm fine with it, Mr. Cruz. As long as iyon ang gusto niyo." nakangiti at tatango-tangong sagot nito.

When the waiter serve our food ay kasabay nito ang paglapit ng sekretarya niya.

"Sir? Mr. Zackary is on his way. Nandito na daw po siya para sa meeting niyo."

Para akong natuod duon, nahinto sa ere ang gagawing pag-subo. Tama ba ang narinig ko? Zackary? Is it possible na si Van iyon? I hope not.

"Are you okay?" bahagya itong sumandal para bulungan ako.

"Uh-huh?" balik kong bulong dito.

Hindi ako mapakali, para akong bulateng binudburan ng asin. My hands and forhead are sweating, hindi pa ako handang harapin siya ngayon.

"Just calm down. You can leave now, ako nalang ang bahala dito. I'm sorry, hindi ko alam." marahan nitong saad.

I look at him a bit shocked, wala naman siyang kasalanan pero humihingi siya ng tawad.

Sasagot pa sana ako ng patigilin ito ng isang tikhim, para akong robot na napabaling kung kanino iyon nanggaling. It was him.

"Van, iho? Have a sit."

"Good day Mr and Mrs Cruz. Sorry I'm late." seryoso nitong bati sa mag asawa na may malapad na ngiti sa kaniya. He just stare at me na parang gusto ako nitong tunawin.

What should I act? Should I great him or what? Muling sumandal si Patrick para bulungan ako, "Eat then leave. That's an order." masungit na saad nito.

Napanguso ako at marahang tumango, hindi ko na nagawang muling tumingin kay Van. He doesn't want to see me. Hindi ko na pinagtuunan ng pansin ang pinag uusapan nila dahil sinimulan ko ng galawin ang pag kain ko.

A cold stare, I can feel it. Parang bawat galaw ko ay sinusundan niya. Bawat tanong na para sa akin ay si Patrick ang sumasagot, na malaking pinagpapasalamat ko.

Hindi naman umorder si Van dahil katatapos niya lang daw, he just order a coffee. Kagagaling niya lang sa pamilya niya, oo tama, siguro kaya siya nahuli dahil kumain pa sila bago tumungo dito. I rolled my eyes because of that!

"Hindi ka ba sang-ayon duon Ms. Salvador?" bumaling ako sa tanong na iyon ni Van, parang puno ng galit ang tono niya.

Sinalubong ko ang nakakatakot niyang titig, his eyes give me 'you are not supposed to be here-look.' Marahan kong pinunasan ang gilid ng labi ko habang nakatingin sa kaniya.

"I don't understand what you're saying Mr. Zackary, I'm not a businesswoman. Mauuna na po ako Mr and Mrs. Cruz. Thank you for having me here, I'll visit your company nalang po para sa gusto niyo."

When I look at him para akong pinapatay sa tingin niya, it was dark and dangerous. Iniwas ko ang tingin sa kaniya dahil sa kabila ng takot na dapat kong maramdaman ay ang paglakas ng tibok ng puso ko. Wala na akong kontrol sa puso ko, para itong may sariling desisyon.

He was mad, dahil siguro bumalik pa ako. Ako dapat ang magagalit kasi ako yung nasaktan, I was betrayed. He lied!

I don't want to cry, hindi ngayon... Hindi dito... Hindi dahil sa iisang tao. I'm done with the pain, I cried enough. I shouldn't cry for the same reason and the same person.

"What the hell?" sigaw ko ng may humatak sa braso ko ng bubuksan ko na ang pintuan ng kotse ko.

"Hindi kana dapat bumalik, your going to ruin everything. Maayos na ako, okay na ako. Bakit bumalik kapa?" may diin sa bawat salita niya, walang kakurap kurap at puno ng puot ang mata.