VAN ZACKARY OBSESSION

KABANATA 10

Kabanata 10:

Dahil hindi naman madami ang uurungan ay mabilis akong nakatapos at pumasok sa sariling kwarto, walang ikalawang palapag ang bahay.

Kung ano ang nadatnan ko ng unang beses na tumapak ako sa bahay na ito ay ganuon padin ang ayos nito, nakalagay ang mga display sa dating lagayan. Ni isang beses ay hindi man lang nagalaw ang bahay. Bukod sa bagong pintura ay wala ng ipinagbago.

Napangite ako ng makita ang itsura ng dating kwarto, naroon padin ang kulay pink na tema nito. I'm not the girly girl, pero dahil paborito ni mama ang kulay pink ay hindi na ako nag-reklamo and until now ayoko parin baguhin ang ayos nito. This whole place remind me of my mother and I know, parehas kami ng nararamdaman ni papa. Dahil alam namin, bukod sa ayos ng bahay ay wala ng ibang naiwan si mama.

I change at my pajamas, I open my messenger dahil baka may hindi ako alam. Nakailang mention sa pangalan ko dahil hinahanap daw ako ni sir Reyven, bakit na naman kaya? Hindi ba ako pwedeng mag-take ng leave? Hindi muna ako nag-paramdam at bumaba para sana icheck kung kamusta na sila papa. Isang oras nadin ang nakalipas ng lumabas sila.

"Papa?" napabaling sa akin ang tingin ng ama na prenteng nakaupo sa sofa. "Nasaan si Van?" kuno't kong tanong dito.

"Nasa labas, may kausap pa." sagot niya, nakahinga naman ako duon.

I thought umuwi na hindi man lang nag-sabi. Gabi na din sa labas at kung uuwi siya ay delikado na.

"Uuwi kana ba bukas?" tanong ni papa kaya naman napabaling ako sa kaniya. May lungkot sa mata nito na para bang ayaw pa akong pauwiin.

"Nandito pa naman ako pa, wag ka nang malungkot." nakangite kong saad sa kaniya at naupo na sa tabi niya. He's watching some primetime drama na hindi ko alam ang title.

"Pupuntahan ko muna si mama bago tumulak pabalik, baka mag-tampo na iyon sa akin." paalam ko sa kaniya, he look at me na para bang naiiyak.

"Darwin? Kaninong sasakyan ang nasa labas?" sabay kaming napabaling sa papasok na si auntie Belinda.

Nang makita niya ako ay inismiran ako nito na para bang may masama akong nagawa sa kaniya, "Babalik nalang ako, nandito pala ang bastarda mo." anas niya at mabilis na lumabas.

May kumurot sa puso ko dahil sa sinaad nito at sa tono ng boses niya. "Belinda!" sigaw ni papa ngunit nakalabas na ito.

Mabilis niya akong dinaluhan ngunit nginitian ko lang siya. "Pag-pasensyahan mo na ang tita Belinda mo, may problema kasi kaya masungit." anas niya.

I just smile like it's nothing, sanay na ako. Ever since dumating ako sa buhay nila mama, lahat ng nakapalibot sa kanila ay galit sa akin. Na para bang may malaki akong kasalanan, lalo lang nadagdagan ang galit nila nung mamatay si mama.

Ako daw ang dahilan, kahit ang kamalasan nila sa buhay ay ako ang may gawa. Na malas daw ako, na simula nung dumating ako ay nagkandaletse-letse na ang buhay nila.

"Hindi parin pala nagbabago ang tingin sa akin ni tita, pa. Pero don't worry, alam ko naman na mahal niyo ako ni mama. Hindi na mahalaga ang opinion nila." anas ko ng may ngite sa labi, ayokong ako na naman ang dahilan kung bakit mag-away ang magkapatid.

I know papa well, kahit sabihing hindi niya ako totoong anak ay kaya niyang magsimula ng gera para sa akin. My old man love me so much, and I love him too.

"Kalimutan mo na ang tita mo, siya nga pala..." tumayo ito at may kinuha sa drawer na pinapatungan ng mga litrato. "Ito yung itinawag ko sayo, bukas ko pa sana ibibigay. Dahil nandito kana rin naman ay kunin mo na, yung matatamis ay nasa ref." may kung ano sa mata niya.

"Pa-"

"Ayos lang iha, naiintindihan ko. Alam ko na darating ang araw na ito. Na hahanapin mo yung totoo mong magulang, na kahit gaanong pagmamahal at pag-alaga ang gawin namin ay may kulang pa diyan sa puso mo." A lonely tears escape, I hug him tight.

"Papa, don't say that. Hindi ko naman sila hinahanap dahil may puwang o kulang, sapat na yung pagmamahal na ibinigay niyo ni mama. Hinahanap ko sila para makita kung naging masaya ba sila na ibinigay ako." nasasaktan ako, hindi ko alam na ganito pala ang iisipin niya.

"Na bakit nila ako nagawang abandunahin, gusto kong makita kung nakabuo ba sila ng pamilya? Kung may anak naba sila? Hindi ko naman sila guguluhin pa, hindi ako magpapakita at susumbatan pa sila." I cried, papa hug me even tighter. He whisper sorry nonchalantly, kinalma ko ang sarili ngunit hindi magawang mawala ng paninikip ng dibdib.

Siguro dahil usaping totoong magulang at siguro dahil nagawa kong saktan ang kinikilalang ama. "I'm sorry pa, hindi ko naman alam na ganito pala ang mararamdaman mo." anas ko ng humupa ang pagdaloy ng mga luha.

"Patawad, iha." I smile on him, pilit pinipigilan ang pagdaloy ng luha. Mas nasasaktan akong makita si papa na ganito, na suportado ako sa gusto kong gawin kahit na ayaw niya.

Baka iniisip niya kalilimutan ko na siya kapag nakita ko ang tunay kong ama, na hindi ko na siya ituring na ama.

"Your always be my father papa, sa mata ko ikaw ang tunay kong ama. Always remember that pa, you know that I'm so grateful to have you and mama. Hindi sapat ang salitang salamat sa lahat ng nagawa niyo sa akin." Isang totoong ngite ang iginawad ko sa kaniya, inilagay ko sa kamay niya ang sobre. "Keep it pa, ayokong saktan ka dahil lang hinahanap ko sila. Baka pati si mama, magtampo dahil pinaiyak kita."

Natawa naman si papa sa huli kong tinuran at marahang hinila ang buhok ko, halatang nabunutan siya ng tinik dahil sa sinabi ko. Iniabot niya ulit sa akin ang sobreng ibinigay ko.

"Go, hanapin mo sila. Buohin mo yung kulang sa pagkatao mo, nawala ang isipin ko ng malamang ako padin ang papa mo. Wag kang mag-alala sa mama mo, maiintindihan ka niya. Dahil mahal ka namin." He said, my papa is so understanding. Swerte akong napunta ako sa kanila.

Sa bawat salitang lumalabas sa kaniya ay wala ng kaakibat na sakit, he smile at me genuinely. I hug him again, "thank you papa, I love you." I whisper.

"Always, iha."