VAN ZACKARY OBSESSION

KABANATA 36

Kabanata 36

"Are you done? Let's grab some dinner outside." ibinaba ko ang hawak na lapis at hinarap si Patrick.

"No thanks." mabilis kong tangi.

He laugh. Halatang nang-aasar.

"Kaya tayo nachi-chismiss dahil sa extra mong bait sa akin, hello? I'm your employee here. I don't know if mabait ka lang talaga o nilalandi mo ako."

I continue draw for my new project, nang mapagod ay tumigil nadin at tumingin sa orasan. Time to go home!

"Kahit sandali lang?" pangungulit niya. I roll my eyes on him.

"Bakit hindi si Hailey ang ayain mo? I'm busy, at isa pa may kasabay na akong kumain."

Niligpit ko ang gamit ko, dadalhin ko nalang ito sa bahay. Day off ko bukas kaya duon ko nalang ito tatapusin.

"Selos kaba?" may nakakaloko itong ngite.

"Asa."

Mas lumakas pa ang tawa niya dahil sa reaksiyon ko. "I'll eat at your house nalang." conyo niyang sagot.

"Do whatever you want." sagot ko at nauna ng mag-lakad. He escorted me at pinag-buksan pa ng pinto.

Malamig ang simoy ng hangin, kahit makapal ang suot ko ay tumatagos padin ang lamig.

I open the door of my apartment and Patrick follow me. Welcome na welcome siya dahil sa kaniya ito, last year ko lang nabayaran ng buo. Dahil bukod sa maintenance ni papa ay nag-papadala din ako kay mama.

For the past four years kinaya ko. Of course with the help of Patrick, minsan napag-kakamalan na kaming mag-asawa o may relasyon dahil sa closeness namin. But the thing is we're just friends.

"Tito Pat." my little Yna ran towards Patrick.

"Hey, princess. Wow? You're so heavy na. Did you eat a lot?" malambing na tanong ni Patrick habang buhat si Yna na malawak ang ngite.

"Yes, tito. Look... I lost my teeth." nanlaki ang mata ko dahil sa tinuran ni Yna. Mabilis ko siyang nilapitan at tiningnan ang ngipin na tinutukoy niya.

"Oh my God? What happened?" nag-aalala kong tanong.

"Napatid siya sa manika niya ma, sorry hindi ko po nabantayan." si Jhana na galing sa kusina. "Hi, tito." makimi niyang bati kay Patrick.

"Hello, Angel." Patrick greeted back. "It's fine, Ysabel. Tutubo ulit 'yan." he pat my shoulder.

"Wow, we can trade. Your teeth and this..." may kinuha siya sa bulsa niya. "candy." tuwang tuwa naman si Yna na bumaba kay Patrick.

"Careful sweetie." sigaw ko ng tumakbo ito patungo kay Jhana para ipakita ang candy niya. "Hindi mo sana binigyan, hindi pa kumakain." saway ko sa kaniya.

Dumaretso na ako sa kusina nang maibaba ang mga gamit. "I'll help you." saad niya. Tinanguan ko lang siya at inilabas na ang mga rekados.

Last year is so tough for me, nag-kasakit si Yna at yung tuition ni Jhana, isabay pa ang maintenance ni papa at pera para kay mama. Bayarin pa dito sa bahay kaya halos hindi ko na alam kung ano ang gagawin. Patrick help me, pati nadin si Riza.

Minsan dumadalaw dito si Riza, bihira nga lang dahil naging abala sa negosyo at sa modeling niya.

"Wala kabang balak bumalik sa Pilipinas?" Patrick ask, ibinigay ko sa kaniya ang atensyon ngunit binalik din sa niluluto.

He flash a simple smile. Parang tinatantiya ang magiging reaksiyon ko. For the past four years ngayon niya lang binangit ang Pilipinas, kahit si Riza ay hindi naman nagtatanong about sa pag-uwi ko.

"It's been a long time, don't you think it's time to come back?" He asked again, gusto niya na yata umuwi ngunit hindi magawa dahil inaalala kami.

Para bang naging responsibilidad niya na kami kahit na dapat ay wala na siyang pakielam.

"I don't think coming back, Pat." maikli kong sagot. "Besides, we're good here. You can go to the Philippines if you want, don't mind us here. We're not your responsibility, and you've done enough." Dugtong ko.

Sa haba ng taon na umalis ako wala na akong balak bumalik pa, but I can't hide the truth that there's some part of me that wanna go back.

"You know that I can't. I'm not that heartless to leave, mag-aalala lang ako duon sa inyo." sagot niya din, wala yata talagang balak umuwi sa Pilipinas na hindi kami kasama.

Naisip ko din si papa at mama, matagal nadin simula ng makita ko sila. At isa pa, gusto din nilang makita ang apo nila. Isang buwan ng makarating ako dito ay na-grant ang pag-aampon ko. Si Patrick ang nag-ayos ng kakailanganin para madala dito si Jhana.

Sobrang dami ng naitulong sa akin ni Patrick. I don't know what will happen to me if he's not around, he's like my best friend a brother to me. At alam ko ganuon din ako sa kaniya.

Kaya naman nagu-guilty ako.

"Alright. We can take a vacation, a month or two." malumanay kong saad na nag-bigay ng ngite sa kaniya.

He smile at me and nod. A smile plastered on his face, parang bigla kong gustong bawiin. Tama ba ang gagawin kong pag-balik?

Paano kung mag-kita kami? Anong gagawin ko? Is he still the same Van that I know? O maraming nagbago sa kaniya? I don't know. Hindi naman maliit ang Pilipinas, imposibleng mag-kita kami.

At isa pa, he probably moved on by now. The last time I heard about him is his engagement. After that wala na akong narinig, o sadyang ayoko lang makibalita pa sa kaniya. Siguradong masaya na siya. May pamilya na at sariling anak.

Maybe sometimes, we will met again and we can smile at each other. Pero hindi ngayon, I can't look at him. Paniguradong hindi ko siya kayang harapin.

Paano din kung makita niya ang anak ko at kuhanin? Hindi ko kaya, iniisip ko palang parang mababaliw na ako. Bakit ba iniisip ko pa 'yon? Kasal na siya at paniguradong may anak narin, why bother?

Hindi naman nag-hahanap ng ama si Yna at kaya ko naman tumayong ina't ama niya, nandiyan si Jhana at si Patrick. This is not about me or my daughter, it's about coming home. Naisara ko na ang chapter na iyon ng buhay ko... Naibaon ko na sa limot ang sakit.  Besides, I'm okay... I already forget the past and moved on.