VAN ZACKARY OBSESSION

KABANATA 2

Kabanata 2

Kung pwede lang magreklamo ginawa ko na sana, almost an hour na akong nakaupo sa malambot na sofa nitong opisina ni Mr. Schultz habang dinadama ang lamig na nagmula sa air condition nitong opisina.

Buong akala ko pag uusapan namin yung design ko, but ng makapasok na kami sa opisinang kinalalagyan namin ngayon ay para nalang akong estatwa na hindi man lang binabalingan ng tingin.

They're both busy with something, and I think hindi naman nila ako kailangan pa dito.

"Achu!" then I pinch my nose.

Bakit ganito kasi kalakas ang aircon dito? I admit it, one of my weaknesses is the low or cold temperature. Madali akong magkasakit plus the fact na bahagyang sumasakit ang ulo ko dahil sa hangover na nakuha ko sa pag inom kagabi.

Nagsisi nadin ako dahil hindi kakapalan ang naisuot kong damit kaya naman damang dama ko ang lamig.

Napabaling ako ng may maramdamang may lumapat sa balikat ko. "Sir?" gulat kong saad ng makitang si Mr. Zackary iyon.

Ipinatong niya sa balikat ko ang coat na suot niya, it gives me warm but nakakahiya padin.

Aalisin ko na sana sa balikat ko ang coat niya upang maibalik sa kaniya when he stops me from doing it.

"Don't, it help you warm." saad niya habang nakatingin sa mata ko.

My heartbeat fast! Hindi na normal ang bilis nito, dahil siguro sa kaba. Sino ba naman ang hindi kakabahan. His aura makes your knees trembling.

I look away at inayos ang pagkakapatong ng coat sa balikat ko.

"T-thank you, Mr. Zackary."

He just nods at me before going back to his position earlier. Parang duon lang ako nakahinga ng maayos.

"Make your aircon low or better turn it off!" seryoso nitong saad kay Mr. Schultz na napapantastikuhaang nakatingin sa akin at sa kaibigan.

Gusto ko sanang sumabat but I choose not, wala naman akong sasabihin and besides ayokong mag assume. Baka nilalamig na siya kaya pinapahinaan niya yung aircon at kaya niya ibinigay sa akin ang coat niya.

Our eyes met for the third time. My heart is now in a marathon, his eyes are familiar. I don't know kung nakita ko na somewhere. 

The deep blue eyes make you lost somewhere. It was deep and blue and dangerous... I think. His eyes look good on his face... pointed nose and a perfect jawline.

"Your phone is ringing Ms. Salvador, mind if you answer it." Mr. Schultz interrupted my thought. 

I lost, ang layo na ng narating ko dahil lang sa mga matang iyon. 

Nahihiya kong kinuha ang cellphone ko para sagutin ang tawag. 

Tatayo na sana ako ng magsalita si Mr. Zackary. "Stay, we don't mind if you answer your phone here." dagdag pa nito at muling binalik ang mata sa ginagawa.

I don't have any choice, hindi man utos iyon pero parang ganuon narin.

Papa calling...........

"Pa?"

"Mabuti at sinagot mo ang tawag ko iha, sister Carolina came here. She gives me something at ibigay ko daw sa iyo."

Napakuno't noo nalang ako.

"Ano po?"

Curiosity is killing me.

"Hindi ko pinangahasang buksan. Hindi naman akin ang sulat na ito kaya ikaw dapat ang makaalam kung ano ang nasa loob. At siya nga pala may kasamang matamis, Kailan mo kukunin? Gusto mo ipadala ko nalang sayo?"

"Ako nalang po ang kukuha papa, gusto ko din po kayong makita." malambing kong saad dito. 

Not minding my boss and Mr. Zackary, hindi naman siguro sila nakikinig. Ano nga ba ang mapapala nila kung makikinig sila?

"All right, ipagluluto nalang kita ng paborito mo. Isa pa ay tawagan mo si sister, okay?"

"I will papa, see you soon. I miss you!"

"I miss you too sweetie. Take care."

Then he ended the call. I dial sister number at ilang ring pa bago niya nasagot.

"Ysabel napatawag ka?" puno ng kuryoso ang boses nito.

"I want to say thank you po sa ibinigay niyo."

"Nagtungo kasi sila father sa Baguio naalala ko na mahilig ka sa matamis kaya pinadalhan kita," huminto siya at humugot ng malalim na hininga. "Nabaa mo naba ang laman ng sobre?" Puno ng kaseryosohan niyang dagdag. 

"Hindi pa po, itinawag lang po ni papa." 

"Tingin ko ay galing sa totoo mong magulang ang laman ng sobre, naglinis kasi si Linda ng kwarto mo at nakita yung sobre kasama yung baro mo nuong sanggol kapa."

My eyes widened na hindi makapaniwala sa narinig. Excitement fulfills me, hindi na ako makapag-hintay na mabasa at malaman ang laman ng sulat.  

Hindi ako nakapagsalita dahil sa gulat, napuno ng ingay ng mga bata ang kabilang linya kaya naman nagpaalam na sa akin si sister.

I'm not a real Salvador, inampon lang ako ng kinikilala kong magulang. Dinamitan at pinakain, minahal at inalagaan. Wala na dapat akong ibang hahangarin pa. They give me the love I deserved, but there's part of me looking for something that, there still some missing part of me.

"Excuse me sir, but I need to go. Just call me po if need niyo ako para sa design ko,  I need to finish the design for Mr. and Mrs. Chua, kailangan na po kasi iyon."

Tinanguan lang ako ni Mr. Schultz pero hindi naman tumingin sa akin.

Nang makalabas ako sa opisina ni, Mr. Schultz, at makasakay sa elevator. My tears started to flow, I don't know kung para saan ang mga luhang ito. 

Hindi ba dapat maging masaya ako? Kasi finally magkakaroon na ako ng lead kung saaan at kung sino ang magulang ko. Pero bakit ang sakit? Bakit kung kailan pwede ko na silang hanapin ay natatakot ako? Natatakot akong malaman yung posible nilang dahilan kung bakit nila ako nagawang iwan, natatakot akong makita na matapos nila akong iwan ay masaya na sila sa bago nilang pamilya kung saan walang ako.

Mabibilis na hakbang ni, Mr. Zackary, na agad nakahabol bago tuluyang magsara ang elevator, hindi ko nagawang mag react ng dahil sa gulat. Kuno't noo siyang nakatayo sa harap ko habang pinagmamasdan ang basa kong pisngi.

"I never thought that seeing a girl crying is fuck as hell, especially when it was you." saad niya na pinunasan ang pisngi ko at agad akong sinubsub sa kaniyang dibdib.

Hindi ko alam pero kusa nalang tumigil ang mga luhang kanina lang ay parang gripo sa pag-daloy sa pisngi ko. It is because of his presence or his hug?

"Next time you cry, make sure I'm not around. It suffocates me, just not in front of me honey." then he kiss my forehead.

WTF?

Hindi ko alam kung paano ako nakalabas sa elevator ng hindi nadadapa. Basta natagpuan ko nalang ang sarili ko na naglalakad patungo sa floor namin habang hawak ang noong hinalikan niya.