Unshed Tears

Kabanata18- Hinanakit

Isa isa kong tinitigan ang pamilyang nagtaboy sakin. Ang pamilyang nagparamdam sakin ng sakit at pagdurusa. Ang pamilyang naging dahilan kung bakit napuno ng galit ang puso ko. Ang pamilyang walang pakialam sa akin. Mataman lang nakatitig sakin si papa'. My mother is glaring at me the same thing my sister did. Pinunasan ko muna ang luha ko bago ako nagsalita. Halos humagulgol ang boses ko. Ito na, Angel. Ilabas mo na lahat ng hinanakit sa puso mo.

"Ma, pa," panimula ko. Halos gumaralgal na rin ang boses ko.
"I don't know how to start, but makinig kayong lahat sa sasabihin ko. I'm gonna tell you all my story, from the very beginning, till the shits happen." patuloy ko. Nakikinig lang silang lahat sakin. I faced all of them. Ni isa sa kanila, walang nakakaalam ng totoo. Ni isa sa kanila, walang nakakaalam sa hirap na pinagdaanan ko sa loob ng madilim na seldang yun. Even my cousins didn't know that I was in prison for 2 years! itinago ng pamilya ko ang kahihiyan. Ayaw nilang madungisan ang pangalan dahil lang sa isang walang silbing anak.

"I am the blacksheep of the family. Everybody knows that." sabi ko, naiiyak na dahil sa sama ng loob. I don't know if matatapos ko ba ito.

"I once remember, nung mga panahong nasa Spain pa tayo. We lived there for so many years, we lived there like a happy family with a perfect daughter, but I wasn't." I've told them. "Bata palang ako, naramdaman ko na ang pagiging mag-isa, bata palang ako, kahit minsan, hindi ko naramdaman  ang pagmamahal ninyo sa akin. Tuwing may sakit ako, tinatawag nyo lang si Matilda para alagaan ako. Ni minsan, hindi kayo naglaan ng kamay sa akin, ni minsan hindi ko naramdaman na nag-aalala kayo sakin, pero hindi ko isinumbat sa inyo yun, dahil kahit malabo, umasa akong mahal nyo ako ma' pa. " this time, naiyak na talaga ako. Kusang lumandas ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Drei stood up and caressed my back.

" Naaalala ko pa nun, may bisita tayo. Tinanong nya kung may dalawa kayong anak pero hindi ko makakalimutan ang sinagot mo, ma'
you said you have 2 daughters pero minsan iniisip mong si Erika lang diba?" napahagulgol ako ng iyak.
Tiningnan ko ang aking ina na galit ang ekspresyon pero nanatili silang tahimik. "You all blamed me for grandma's death. That just mean you didn't really care for me at all. Do you think I would live if I was there? pero sana nga, sana ako nalang yung namatay! I just hope it was me." Saad ko. My tita's are now crying, I knew sympathy is in their hands right now.

" Oh, I remember. Sobrang presko pa sa alaala ko. Did you remember how you accused me of killing my best friend?" mapang-uyam kong sabi. I saw how my relatives cover their mouths in surprise. Shock was evident in their eyes. " I was jailed for 2 years." patuloy ko. Nangibabaw ang gulat at pag-iyak ng mga tita ko. Jade and Nix cried to. Even Tito Alfred wipe his tears. Yeah right, they didn't know.

"You heard it everybody? I was jailed for 2 fvcking years. I've been punched, kicked and slapped countless of times considering that I'm the daughter of the former General of the Armed Forces of Spain, and a Spanish Knight." mas lalong humagulgol ang mga kaanak ko. Hindi inaasahan ang storya sa likod na mga ngiti ko. Even my mom is now crying, surely, hindi nila alam ang hirap na pinagdaanan ko sa loob ng selda.

"Nagulat ba kayo, ma?" galit kong tanong. "Ilang buwan akong naghintay na bisitahin nyo ako. Araw araw umaasa akong may bumisita sa akin sa kulungang iyon, sa malamig na selda. Pero nasan kayo? You weren't there when I needed you the most. You weren't there when I am so tired from all the physical and emotional pain I'm feeling. You weren't there when I was nearly killed. Minsan iniisip ko, anak nyo ba talaga ako? Magagawa ba ng magulang sa anak ang pabayaan ito sa  mga panahong sobrang sakit ng pinagdaanan mo? Magagawa ba ng tunay na magulang ang iwan ang anak sa kamay ng mga bulok na tao sa loob ng selda?! Kayo pa! Sa lahat ng tao kayo pa ang hindi naniwala sakin! Kayo pa ang nag-akusa sakin!" Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko. I am so hurt, frustrated and so tired at the same time. Hindi ko na kaya to. I think it's a wrong thing kung bakit pa ako bumalik dito. Tumakbo lang ako ng mabilis hanggang sa hindi ko alam kung nasaan na ako. Natagpuan ko na lang ang sarili sa isang baybayin. Sa harap ng malawak na karagatan. I know gulat parin ang lahat sa inamin ko. Even Drei, I knew his shocked to know that her fiance was an ex convict. Hindi na ako magtataka kung hindi na nya ako papakasalan. Just like my parents, he's not in love with me. Naiintindihan ko. Siguro, mahirap lang talaga akong mahalin.